BLOG 10 – Miracle Worker, Promise Keeper
Ga naar de pagina van Jannietha KramerOp mijn whiteboard in mijn office hangt een poster met: ‘Way Maker, Miracle Worker, Promise Keeper, Light in the Darkness’. En dat is precies Wie God is. Jezus is de weg gegaan en daarom mogen wij Hem nu volgen; Hij doet de wonderen, die hebben we gezien; Hij belooft met ons te zijn, Zijn trouw hebben we dagelijks ervaren en Hij is het licht in de duisternis.
De afgelopen maanden is er veel gebeurd en hebben we heel veel patiënten mogen helpen. In ruim vier maanden tijd zijn er 794 operaties uitgevoerd. Het leven van 727 patiënten is voorgoed veranderd (aantal verschil komt doordat een x aantal patiënten meerdere operaties nodig hebben). En niet alleen het leven van de patiënten, ook het leven van de caregivers, families en hele gemeenschappen is veranderd.
Neem Satou. Mijn kleine vriendin. Koken wordt op vuur gedaan en op de grond. Haar jurk vat vlam en daardoor verbrandt zij haar bovenlichaam, armen en nek. Zes jaar, en medische hulp is er niet. Wat een intense pijn moet dit meisje geleden hebben. De wonden genezen, maar littekenweefsel blijft achter. Haar hoofd en arm kan ze niet volledig strekken. En doordat ze nog jong is en haar lichaam groeit, maar het littekenweefsel niet, wordt het alleen maar erger. Haar moeder probeert hulp te krijgen bij ziekenhuizen, maar als antwoord krijgen ze dat er geen mogelijkheid tot opereren is. Ze kunnen niks doen aan deze ernstige brandwonden. Haar moeder gaf de hoop op en er zat niks anders op dan te accepteren dat Satou geen operatie zou kunnen ontvangen. Totdat Mercy Ships voor haar in beeld kwam. Satou heeft een prachtige glimlach, maar die verdween voor een tijdje nadat de ze operatie had ontvangen. Infusen, sondevoeding, een splint (soort spalk) en wonden. Je ziet niet direct resultaat van de operatie en revalidatie en hard werken is een vereiste. Maar ze doet haar best en langzaamaan mag ze gaan bloeien. Haar glimlach komt weer terug, sterker nog: ook haar ogen stralen! Way Maker! Mircale worker! God bracht Mercy Ships op haar weg en wilde dat ze naar het schip werd gebracht, waar ze genezing mocht ontvangen.
Sajo. We hebben het wonder voor onze ogen zien gebeuren. Wat een verandering heeft hij meegemaakt. Een aantal jaar geleden is hij heel verschrikkelijk verbrand. Zijn beide bovenarmen zitten met littekenweefsel vast aan zijn rug. Hierdoor kan hij maar heel beperkt zijn armen omhoog doen. 8 jaar is hij en teruggetrokken, hij leeft in zijn eigen wereld. Op het eerste gezicht zie je niet direct iets aan hem, totdat je hem in zijn ogen kijkt. Een doffe blik. Er schijnt geen licht. Wat heeft deze jongen allemaal meegemaakt dat hij heeft moeten verwerken? Op 5 maart is het de dag van de operatie. Maar dan begint het pas. Zijn volledige bovenlichaam zit in het verband en zijn beide armen in een splint van 90 graden. Veel beweging zit er voor hem niet in. Van zijn beide bovenbenen is huid weggehaald om op de plekken waar het littekenweefsel is weggehaald terug te plaatsen. Sajo kijkt je niet aan als je langs komt en heeft veel pijn. Ook heeft hij te maken met een infectie, waardoor de wondgenezing heel langzaam gaat. Het is niet makkelijk om voor iemand te zorgen als je zijn taal niet spreekt, maar hij ook niet getroost wil worden. En dan toch, heel langzaam, zie ik hem veranderen. Een blik van herkenning in zijn ogen als ik ’s morgens zijn gordijnen open doe. En niet makkelijk voor hem, maar hij moet zijn bed uit. Langzaamaan komt er vertrouwen en groeit er een band. Volhouden blijkt hier een goed medicijn. Want ook voor Sajo kwam de dag dat hij op de uitkijk stond of ik er al aankwam en er een glimlach in zijn ogen kwam. En langzaam verandert hij van een teruggetrokken kereltje naar een jongen met een glimlach op zijn gezicht als hij vol trots zijn oefeningen doet en zich realiseert dat zijn handen hoger zijn dan zijn hoofd; wat hij in jaren al niet meer heeft gekund Als Sajo niks te doen heeft, staat hij naast m’n bureau te wachten totdat ik tijd voor hem heb. Vol trots helpt hij me elke middag met het wegbrengen van een box. Het heeft veel gebed gevraagd; zo veel pijn na de operatie, infecties en een langzame wondgenezing. Maar de dag kwam dat Sajo naar huis mocht en een ‘hoera’ kon roepen met beide armen in de lucht!
Ibrahima. 18 jaar, van ver weg uit Senegal en een boerenzoon. In het dagelijks leven zorgt hij voor de geiten. Lezen en schrijven kan hij niet. Duidelijk werd ook dat hij zijn aandoening probeert te verbergen. Ik vraag hem zijn naam op te schrijven om een andere patiënt te verwelkomen, maar hij schudt zijn hoofd. Lezen en schrijven kan hij niet. Trouwens, hij spreekt niet het meest gesproken Wolof, waardoor communiceren met andere patiënten voor hem lastig was. Wat zal hij zich alleen gevoeld hebben.. Een vreemde stad, een vreemd schip, vreemde mensen en zelfs niet met alle day crew en patienten kunnen communiceren. Ver weg van je familie en vrienden. En nog zo jong. Maar leergierig is hij wel, want niet heel veel later zit hij voorover gebogen over een tafeltje. Oefenen met schrijven. Zoals hij gewend is, met zijn verbrande hand verborgen op zijn rug. Ingespannen probeerde hij de letters over te schrijven. Maar om je blad te stabiliseren heb je je andere hand toch ook echt nodig. Duidelijk werd zichtbaar dat hij die niet wil laten zien aan de mensen om hem heen. Na de operatie heeft hij heel veel pijn. Maar ik zal de dag niet vergeten dat het beter gaat. Hij loopt rond, maakt contact met andere patiënten en brengt veel blijdschap op de afdeling.
‘s Avonds was ik nog bezig in mijn kantoor. Papis, Fallou en Ibrahima hadden wel zin in een uitje en wisten me te vinden. Niet veel later zaten we alle drie met een bijbel op schoot. Engels, Frans en Nederlands. Om de beurt lazen we een vers. En Fallou vertaald. Over het Pascha. Als er bloed aan de deur zat, ging de Heere voorbij. Een heenwijzing naar Jezus. Als je gelooft in Hem dan heb je bloed aan je deurposten en zal God je niet straffen, maar mag je Hem alle eer en glorie geven voor wie Hij is. Je leven lang. Wat bijzonder om dat met deze tieners te delen. Way Maker! God geeft de mogelijkheid om Zijn woord te delen en Hij is ook de Promise keeper. Als wij mogen zaaien, zal Hij zelf voor de oogst zorgen.
En dan zijn daar ook momenten van afscheid nemen. Want deze patiënten blijven gemiddeld ongeveer 30 dagen op de afdeling en daarna verhuizen ze naar de Low Care Unit. Dat is een andere afdeling aan het eind van de gang, maar daar verblijven ze alleen. Soort hotel 😊 Het leuke daaraan is, is dat je ze dus nog steeds heel veel ziet. Morgenochtend vroeg (lees heel vroeg) vertrekt Siaka. Hij mag terug naar huis. Gambia. Wat een wonder! Helemaal in stilte wil ik dit niet voorbij laten gaan, daarom glip ik ’s avonds nog even naar beneden naar de Low Care Unit. Wat zijn de patiënten blij als je even langs komt! Ik vertel tegen Siaka dat ik nog even naar mijn kantoor moet. En dat vindt hij echt het allermooiste. Een minuut later zitten we samen zijn foto’s uit te zoeken, printen we ze en lamineren we zijn herinneringen. Zo heeft hij thuis een tastbare herinnering aan zijn verblijf hier. Niet dat dat nodig is. Want als je lichaam zo erg verbrand is en je door de operatie je arm weer recht in de lucht kan steken, dan is het bewijs overduidelijk. Ik besluit een persoonlijk kaartje te schrijven met Psalm 121 er op. En dan gaan we terug naar zijn afdeling. Ondertussen komt iedereen aanlopen, want een beetje vermaak is leuk in de avond. Ik vertel ze dat ik wil luisteren/ zingen naar het lied: How can you not see God. Met een vertaler leg ik uit, dat ik God zie in elke persoon. Dat ik heb gezien in hoe God zorgt, voor wonderen heeft gezorgd, maar ook hoe God voor ze zal zorgen als ze weer naar huis zullen gaan. Samen bidden we en samen danken we. Yalla Bagna, God is goed! En dat is de enige manier hoe ik ze weer kan laten gaan, terug geven aan God en vertrouwen dat Hij voor ze zorgt.
De joy van de patiënten die we dagelijks zien op de afdeling. Naast de zorg die we geven proberen we ze ook een tijd te geven die ze nooit zullen vergeten.
Afgelopen weken heb ik ook in pre-op gewerkt, of wel het pre-operatieve team. Hier worden alle patiënten voor de operatie gezien en gescreend. De patiënten zijn hier nog in onzekerheid, zal ik eindelijk de GO voor de operatie krijgen of is het een no…
Een van de eerste patiënten die ik zie vandaag is Mustapha. Hij komt voor follow-up en heeft een wond aan z’n vinger. Dat is niet de reden van opname, maar wel iets waar naar gekeken moet worden om het te behandelen. Want wat blijkt, hij was aan het werk op z’n akker en kreeg te maken met.. een wasbeer. Deze zijn gevaarlijk en viel hem aan. Hij vertelt me dat het goed afliep, want vaak grijpen ze je bij je nek, dan loopt het minder fijn af. Het duurt een hele tijd, maar een Nokia blijft het altijd doen en jawel, niet veel later staar ook ik de wasbeer aan. Dan wel via een schermpje, maar ik vind het wel prima. De wond ziet er goed uit en geneest netjes. Hij mag weer gaan.
Dat was makkelijk. Daar komt de volgende patiënt. Eigenlijk zijn het er twee. Moeder en haar zoontje van 4 maanden oud. Maar als ik naar moeder kijk, zie ik iemand heel erg lijden. Van Amath krijg ik een brede glimlach. Ach, voor zover je het een glimlach kunt noemen, want met een dubbel gespleten bovenlip en een gespleten gehemelte is zijn glimlach aangetast. 5kg moet hij zijn voordat hij geopereerd kan worden. Vandaag is het 4,89 kg en dat is iets erbij maar niet genoeg. En het gaat langzaam, al ruim 2 maanden is moeder hier. Hoe jong zal ze zelf zijn, begin 20? Nog steeds geen groen licht, geen operatiedatum, ver weg van huis en andere familie. Zal het nog goedkomen? Het levert heel veel tranen op. Ik hoef vandaag alleen maar wat aan te passen aan de medicatie. Meer hoef ik niet te doen, kunnen we nu niet doen. Toch vraag ik haar of ik kan bidden voor haar. En samen leggen we Amaths zorgen neer bij onze Heere. Of Hij voor gewichtsvermeerding wil zorgen. Of hij rust in het hart van deze moeder wil geven en kracht. Kracht om vol te houden. Want ze heeft de hoop gezien. Het is zo dichtbij, maar ze kan het nog niet pakken voor haar zoontje. En ze weet ook wat er te wachten staat als hij geen operatie krijgt. Zal hij genoeg voeding zelfstandig kunnen binnen krijgen? Zal hij het overleven? En als hij het overleeft, hoe zal de gemeenschap op hem reageren. Aan de kant zetten. Hij hoort er niet bij. Hij is anders. Deze moeder lijdt omwille van haar kind. Wat een ontzettend dappere vrouw. Ik laat haar weer gaan en kan alleen maar vurig hopen dat hij de volgende keer op gewicht is. En het is gelukt! Amath bereikte zijn streefgewicht en ontving een operatie. Hier is niet één patient geholpen. Nee, hier is een patiënt genezen en een moeder en een gemeenschap. En Amath, hij zal zijn leven lang getuigen van het wonder dat God heeft verricht!
En toch. Het blijft me verbazen, deze cultuur. Hoe mensen reageren. En hoe ze accepteren. Uren zitten ze op een stoel te wachten totdat ze geholpen worden. Ze klagen niet.
Moussaf komt binnen. Hij kwam naar het schip, wachtend op de hoop en genezing die we mogen brengen. Hij komt voor een buikhernia. De standaard voor onderzoeken worden in gang gezet. Hoge witte bloedcellen, vergrote klieren, nachtzweten. Helaas wordt er teveel gevonden, waardoor we hem niet kunnen helpen. Er volgt een nee-gesprek. Nee, we kunnen u niet helpen. Nee, we kunnen geen genezing bieden. Ik slik, want deze man heeft een gezin waar hij voor zorgt. Maar ik verbaas me nog meer. Want wat hij dan zegt: ‘Ik ben zo dankbaar dat ik jullie heb mogen ontmoeten. Ik ben zo dankbaar voor de liefde waarmee jullie me hebben ontvangen en alles op alles hebben gezet om mij te helpen. Ik heb gezien dat jullie hard werken en jullie een risico inschatting maken. Ik bid dagelijks voor jullie of God jullie zegent. Ik weet dat God voor mij zorgt en dat dit Zijn plan is. Daarom zal het ook goed zijn en goedkomen. Als dat je niet stil maakt.. wat een les…
En die dankbaarheid zit hem vaak in de kleine dingen. Ik heb ook een aantal weken in outpatients geholpen. Dat is de afdeling waar de patienten komen als ze ontslagen zijn van de afdeling, maar op controle komen. Vandaag zaten oma en Fatma (11 jaar) voor me. Fatma had een groot lipoma op haar voorhoofd en aan haar oor. De hoofddoek verborg wel iets, maar niet voldoende. Ik controleer de wond en deel ze daarna mee dat ze naar huis mag. Een 10 uur durende reis ligt voor hen. Ik bereid alle papieren voor, geef de nodige wondverzorging materialen mee en het reisgeld. Opeens zie ik tranen over het gezicht van oma lopen. Ze kan niet begrijpen dat Mercy Ships zoveel heeft gedaan. Een gratis operatie, eten en drinken (voldoende!) elke dag, maar we zorgen ook dat ze geld genoeg hebben om weer thuis te komen. Ze weet niet hoe ze ons moet bedanken. Het vult mijn hart met dankbaarheid. En ze bedankt niet alleen mij, ze bedankt ook jullie. Want zonder jullie steun door het meeleven, gebed of financieel is dit niet mogelijk. En wat is het mooi om hier te zien dat wat wij van de Gever krijgen, wij mogen delen. Niet alleen het leven van Fatma is veranderd, ook het leven van oma. Want ze heeft gezien wat het betekent om Jezus’ liefde te mogen ontvangen. Fatma en oma gaan naar huis en zullen daar delen dat ze op een christelijk schip zijn geweest. Waar Jezus liefde wordt gedeeld, waar mensen genezing ontvangen voor niets. Niet om ons, maar omdat Hij ons eerst heeft liefgehad, mogen wij Zijn liefde delen!
Papa, over wie ik schreef in de vorige blog. Inmiddels is hij geopereerd, genezen en thuis!
Samba, 63 jaar oud en een levensveranderende operatie gekregen!
Eén van de vele orthopedie kinderen die dit jaar een operatie hebben gehad.
En dan zit de Field Service in Senegal er alweer op. Het schip gaat voor een kleine zes weken terug naar Tenerife om aan projecten te werken die niet tijdens de field service kunnen worden uitgevoerd. Het kan namelijk zomaar gebeuren dat er een pijp lekt en het regent boven het bed van de patient. Niet ideaal, maar gelukkig komen onze vrienden dat gelijk even maken. En hieronder nog wat meer foto’s van de ontspanning en vrije tijd in Senegal. Deze maanden zijn we veel bij Sidath thuis geweest, waar we onthaald werden alsof we onderdeel zijn van de familie. Het voelt als thuiskomen. De thee wordt gezegd en het eten wordt klaar gemaakt. Wat ga ik deze lieve mensen missen!
De afgelopen maanden waren druk, maar heel waardevol. Speciale credits naar Caro die heel, heel veel bakjes koffie heeft gezet. En was er geen tijd om ze te halen, dan kwam ze het brengen!
Het verhaal achter de foto links boven. Soms ben ik on-call, dat betekent dat je het aanspreekpunt bent buiten office tijden voor het ziekenhuis. Niet de meeste leuke tijden dus 🙂 dan kan het ook nog zijn dat je beste room-mate dat ook is voor haar afdeling. Het kan dan zomaar gebeuren dat je diepe slaap ruw wordt verstoord door een indringend gepiep van de pager. Realiserend dat dat niet de mijne is maar die van Coos draai ik me met een halve glimlach om. Wat heerlijk, ik kan blijven liggen. Dit kwam me echter duur te staan, want nog geen uurtje later page mijn geliefde roommate mij mijn bed uit. Een opname voor de afdeling. Breed grijnzend wacht ze me op. Daar zitten we dan, ‘s morgens eruggg vroeg op onze ‘vrije’ uitslaap ochtend. Tjaa, het enige voordeel. Volgend weekend zijn we in iedergeval beide niet on-call en kunnen we hopelijk echt uitslapen. & verder: pannenkoeken eten, pauze houden met de deckies, de verjaardag van Gerben van der Lek (onze Senegalese Nederlander) vieren met een stukje appeltaart en een voetbal wedstrijd tussen crew-and day-crew.
Kind aan huis, zo voelen we ons inmiddels bij Sidath zijn familie. En vooral heerlijk dat er zo goed voor ons gezorgd wordt. Foto rechts boven: vanwege politieke onrust konden de day-crew niet naar huis en bleven dus overnachten aanboord. Afgezien van de situatie in het land, was dit erg gezellig. Vooral het feit dat we ‘s avonds met z’n alle ‘Laag’ een populair Senegalese maaltijd konden eten!
Senegal verlaten betekent ook veel schoonmaken (dat wordt gevierd met lange pauzes) en afscheid nemen. We hebben opnieuw een day-crew celebration gehad, want we kunnen niet genoeg benadrukken hoe dankbaar we zijn. Zonder hun is ons werk niet mogelijk! (foto’s onder). Daarnaast hoort bij afscheid nemen, nog zoveel mogelijk dingen samen doen, waaronder een kampvuurtje met versgebakken vis!
We hopen, als God het wil, naar Sierra Leone te gaan voor een nieuwe Field Service, na zes weken onderhoud in Tenerife. Dank voor al het meeleven, dat doet goed en is erg fijn! Een goede zomer -rust- tijd gewenst.
Jannietha
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Ha Jannietha,
Ik ben erg onder de indruk van al het goede werk dat jullie daar doen. Het maakt echt het verschil voor die mensen om een normaal leven te kunnen leiden. Veel succes bij je volgende missie in Sierra Leone.
Bedankt voor deze mooie kijk weer in jullie werk! Wat een bijzondere getuigenissen. Moeilijk om afscheid te moeten nemen. Maar ook mooi dat jullie straks op een nieuwe plek het werk weer hopen voort te zetten.
We wensen je vast een goede vakantie met je familie!
Ha Jannietha,
Wat een prachtig werk mogen jullie met elkaar doen. Wat mogen jullie veel van Gods goedheid zien in deze gebroken wereld.
Ik wens jou persoonlijk Gods zegen toe.
Hartelijk groeten Marianne Corbijn
Wat een prachtige en ontroerende verhalen weer, Jannietha! Zo mooi en bemoedigend om te lezen hoe God jullie gebruikt om tot zegen te zijn voor al die mensen.