BLOG 3 – Women’s Health surgery, Pink Lake en meer..
Ga naar de pagina van Jannietha KramerHet is haast niet te bevatten dat we op dit moment volop als een echt ziekenhuis draaien. De afdeling ligt vol met patiënten en wat is het heerlijk om in een nieuwe omgeving toch gewoon verpleegkundige te zijn. Want mensen blijven hetzelfde en wat is het bijzonder en heerlijk om voor deze mensen te mogen zorgen!
Eerst maar even wat meer over het soort operaties. Op dit moment bevinden we ons in de Women’s Health surgery block. Dit betekent letterlijk dat we alleen maar vrouwen op de afdeling hebben. Deze vrouwen ontvangen een operatie om een fistel te herstellen.
Obstretric fistual is een opening (fistel), soms zo groot als een vuist, tussen de blaas en de vagina of tussen de blaas en het rectum. Als gevolg hiervan is de vrouw continu incontinent van urine en soms ook van ontlasting. Oorzaak hiervan is een langdurige, obstructed bevalling, zonder op tijd medische hulp te krijgen. In dit soort gevallen zit de baby letterlijk vast in het geboortekanaal, soms voor wel 2-3 dagen. Het hoofdje van de baby beschadigt het weefsel rondom de blaas en het rectum. Tragische genoeg overlijdt het kindje vaak als gevolg van de obstructie en de langdurige bevalling. Oorzaken van het veelvoorkomende probleem ‘obstretic fistula’ is vaak een niet volgroeid bekken door de jonge leeftijd van de vrouwen wanneer ze zwanger worden, ondervoeding en een groot probleem is de toegang tot medische zorg.
Goed, dit is de medische achtergrond. Dan gaan we nu naar een avonddienst met allemaal prachtige vrouwen op de afdeling. Inmiddels ben ik al helemaal aan de situatie gewend, maar in het begin sta je toch even gek te kijken. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar de patiënten zijn letterlijk overal op de afdeling. Zoals we hier gewend zijn, krijgen de caregivers een matras onder het bed. En het kan zomaar gebeuren dat er ook een baby aanwezig is. Op dit moment van schrijven hebben we twee schattige kinderen rondkruipen over de vloer (kun je het je voorstellen, op een ziekenhuis vloer..) En zij stelen af en toe letterlijk de show.
De vrouwen zijn zo ontzettend gemotiveerd om alles te doen en om zo snel mogelijk en zo goed mogelijk te herstellen. Het blijft me soms verbazen hoe sterk ze zijn, hoe lastig het voor hen is om aan te geven dat ze pijn hebben. Naast alle verpleegkundige zorg is er ook veel tijd om ontspanning te hebben met de patiënten. Dit varieert van vier op een rij, jenga en uno. Maar de mooiste en meest ontspannen momenten zijn wel de mobilisatie rondes.
’s Middags hebben we een uur deck 7 tijd. Alle patiënten die kunnen, gaan dan naar deck 7, zodat ze wat ‘frisse’ lucht krijgen en de buitenwereld zien. Op deck 3, waar het hospital zich bevindt, zijn geen ramen. Ook een leuk weetje trouwens, het ziekenhuis is specifiek op deck 3, omdat je daar het minste last heb van deining. Nu is dat over het algemeen genomen toch al niet heel erg, maar af en toe als je naar buiten kijkt zie je de buitenwereld schommelen. En je wilt daar toch liever niet door gestoord worden als je net bezig bent met een operatie.
Deck 7 is echt letterlijk een feest. De trommel gaat mee en we zingen, dansen en spelen spelletjes. Het is zo ontzettend bemoedigend om te zien hoe blij onze patiënten (en ikzelf) hiervan worden.
Ook ’s avonds hebben we ons mobiliseer rondje op de gang. Alle patiënten, op dit moment alle vrouwen van de afdeling, gaan dan de gang op. De speaker gaat mee en even later lopen ze letterlijk dansend door de gang. Heen en weer, totdat wij zeggen dat ze terug moeten. En heeft er iemand nog een katheter, die gaat mee en zwaait mee op het ritme van de muziek. Wat een krachtige vrouwen.
Aan het eind van de opname ontvangen de vrouwen een dress-ceremonie. Deze ceremonie staat symbool voor het nieuwe leven wat ze hebben ontvangen met dank aan de operatie. Vandaag kregen drie vrouwen prachtige Afrikaanse jurken aan, sieraden om en make-up op. Vervolgens vertelde chaplaincy (dat is een geestelijk verzorger) het verhaal over het geloof van Abraham. Abraham moest zijn zoon offeren. Toen Izak vroeg waar het lam was, gaf Abraham aan: God zal zelf voor een lam zorgen. De vrouwen -maar ook ik- werden bemoedigd door het geloof van Abraham. Als wij niet weten hoe het leven verder zal lopen, dan mogen we geloven in de God van Abraham, die zelf in alles zal voorzien. Hoe hun leven hierna er ook uit zal zien, ze mogen geloven dat God in alles zal voorzien.
Vervolgens krijgen ze allemaal een gift in de vorm van een tasje met de volgende uitleg erbij: de zeep staat voor het afwassen van alle verkeerde dingen die we gedaan hebben, maar ook het afwassen van de gebrokenheid van het lichaam. De bodylotion staat voor het healing proces. Ook krijgen ze een spiegel, waarin als de vrouwen zichzelf zien, ze zich mogen herinneren dat ze gemaakt zijn naar het beeld van God en dat wat er ook aan de hand is met het lichamelijke lichaam, ze zijn mooi, prachtig, maar het meest van alles geliefd bij God.
Vervolgens mogen de vrouwen op hun beurt wat zeggen. Eén van de vrouwen vertelde dat ze niemand om zich heen heeft, behalve haar moeder die voor haar zorgde. Echter overleed haar moeder, toen heeft haar oma naar haar omgekeken. Haar oma overleed ook, daardoor was er niemand die naar haar omkeek. Ze vertelde: ‘ik kwam met lege handen. Ik had helemaal niks. Maar jullie hebben ze gevuld. Jullie hebben liefde gedeeld. Ik kan jullie nergens mee betalen, want ik heb niks om te geven. Maar ik ben jullie zo intens dankbaar’.
Patiënten vermaken tijdens deck 7 time
Nog een laatste voorbeeld. Ik zorgde laatst voor Mariama. Haar operatie was geslaagd, maar na het verwijderen van de katheter kon zij niet spontaan plassen. Hier is wel behandeling voor, maar het duurt soms wat langer. Het was een erge teleurstelling voor haar. Huilend zat ze op haar bed, toen ze me vroeg of haar operatie dan niet gelukt was. Ik heb haar meegenomen naar de gang en samen hebben we de gang op- en af gelopen. Soms heb je geen woorden om iemand te troosten, maar kun je wel je liefde delen door te zingen en een arm om haar schouder te slaan. Haar te laten voelen dat wij haar pijn ook voelen en haar te laten merken dat ze waardevol is. En het werkte, want er kwam een grote glimlach op haar gezicht en niet veel later liep ze dansend door de gang. Als een bloem in de knop, die helemaal openging. Met als einde twee handen van haar op mijn gezicht en een groot dankjewel.
En naast het werk, gaat het leven aan boord ook gewoon door. Het is heerlijk om door de stad te lopen. Dat het hier echt Afrika is, daar ben ik me van alle kanten van bewust. Even snel door de stad lopen zit er niet in, want echt overal zijn mensen en auto’s. Normaal gesproken stoppen auto’s wel als je ‘gewoon’ oversteekt, maar hier rijdt men ‘gewoon’ door. Ook proberen ze van alle kanten dingen te verkopen. Als je uitlegt dat we van Mercy Ships zijn, dan hebben de mensen respect voor je en begrijpen ze ook dat we niet overal wat kunnen kopen.
Laatst waren we op weg naar de stoffenwinkel/ kleermaker. Dit is een wandeling van ruim 20 minuten. Na 10 minuten word je al opgewacht door een man die de hele weg met je meeloopt om er voor te zorgen dat je bij zijn shop uit komt. Maar dat is net niet waar wij heen willen. Bij de betreffende shop volgt er dan een stevige woordenwisseling, waarna je met rust gelaten wordt. Een belevenis op zich.
Ook zijn we een dag naar het Pink Lake geweest. In mijn ogen meer bruin dan roze, maar volgens de Day Crew hadden we het niet rozer kunnen zien 😊 En ze zijn er trots op! Naast een ‘boottocht’ reden we op een kameel en zagen we het hele gebied met duinen en strand in een 4×4.
Op de terugweg kwamen we langs een ‘vers’ ongeluk op de andere rijbaan. Er ontstond werkelijk een infarct, met heel heel veel mensen om het slachtoffer heen. Onze rijrichting had hierdoor enigszins vertraging doordat men wilde kijken. We stonden stil. In de auto keken we met z’n allen naar links, terwijl ik opeens rechts van mij een flinke bons hoorde en de deur naast me voelde bewegen. Op dat moment realiseerde ik me dat er een auto die graag door wilde rijden, tegen onze auto was aangereden. Wat ik verwachtte: uren papieren werk, voordat dit eens zou zijn opgelost. Wat de werkelijkheid was: er sprong iemand uit een auto, gaf wat richting aanwijzingen met zijn armen hoe we ‘los’ konden komen, en eenieder ging verder zijns weegs. Met een flinke deuk in de deur. Op zich niet verwonderlijk, een auto zonder kras is hier meer uniek dan een auto met flinke deuken.
Vorige week ben ik met vrienden en één van de daycrew een dag naar zijn universiteit geweest. Een unieke kans om een inkijkje te krijgen in het educatiesysteem van Senegal. Het was goed om te zien dat de scholen -voor zover te beoordelen- er goed georganiseerd uit zien. Er is ruimte om te studeren en het onderwijs te volgen. Ook is er een campus, waar de studenten tegen een lage vergoeding een ruimte kunnen huren. Super interessant en het leverde een hele leuke dag op!
Het is ondertussen weer een heel verhaal geworden. Bedankt voor het lezen!
God alle eer.
Jannietha
Diner met dit uitzicht —>
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Dank je wel voor het schrijven van je blog.
Heerlijk om je verhaal te lezen. Wat een prachtig werk mag je doen!
Het ga jullie goed.
Tof om te lezen over de zorg. Hoor ze van mn moeder als we bellen en hoe leuk om jouw belevenissen te lezen hier.
Wat mooi om te lezen en te zien hoe je (jullie) daar tot zegen mag zijn voor anderen.
Alsof we even bij je om het hoekje kijken… Erg leuk! Die deuk in de auto net iets minder, maar wel ‘relax’ opgelost zo!
Prachtig om te lezen hoe je daar van betekenis mag zijn, Jannietha!
Lachen en huilen , liefde voor elkaar, God in de mens.
Ontroerend, Jannietha
Wat een mooi en indrukwekkend verhaal weer zeg.
prachtig!
Ook de foto’s zijn erg leuk en sprekend bij je blog.
Wat ontzettend leuk om te lezen hoe goed jullie daar bezig zijn!
Wat een mooie sprekende blogs, je hebt ook schrijvers talent hoor! Wij zien het als het ware voor ons! Jullie doen prachtig werk en wat fijn dat jullie het zo gezellig hebben met elkaar. Hartelijke groet Kees en Mina.
Mooie blog, leuk om zo een inkijkje in je prachtige werk te krijgen.
dankjewel Jannietha voor je inspirerende mail. Heel leuk en mooi en leerzaam om te lezen.
Wat prachtig om je verhaal weer te lezen! Gods zegen verder in t mooie werk wat je mag doen…hart groet van ons uit ambacht.
Prachtig Jannietha, om zo mee te genieten met jou/jullie! Wat een belevenis en mooi/dankbaar werk! Gods zegen in alles toegewenst!
Je doet zulk mooi werk, prachtig!