BLOG 4 – General surgery, patiënten verhalen, Pasen en meer..
Ga naar de pagina van Jannietha KramerWe zijn in het volgende operatie-blok aangekomen, namelijk ‘general’ ofwel ‘algemene chirurgie’. Dit houdt in dat we op dit moment veel patiëntjes zien met een lies-, of navelbreuk. En daar heb je gelijk wat dit blok zo leuk en verschillend maakt, namelijk de kinderen. Want al onze patiënten hebben een leeftijd tussen de 3 en 16 jaar. En hoewel ik totaal geen ervaring heb met kinderen, went het ook wel weer erg snel. Het was de laatste weken een komen en gaan. De patiënten worden een dag van tevoren opgenomen, waarbij we ze alles uitleggen over de operatie. De meeste patiëntjes worden een dag na de operatie alweer ontslagen, dus het verloop is erg groot.
Ondertussen gaat het block Max Fax (dit zijn de operaties betreffende aangezichtsafwijkingen, zoals een tumor of een gespleten lip-, en/of gehemelte) door. Zo hebben we onder andere Adama gehad, dit vier jarige meisje werd opgenomen met een gespleten lip. Toen ze voor het eerst op de dock kwam, hield ze een race met haar blauwe loopfietsje. Haar moeder vertelde dat ze enorm van spelen houdt; ze vindt moedertje spelen het allerleukste. Haar moeder was bang dat ze vanwege haar lip niet naar school zou kunnen, omdat ze daar gepest zou worden. Maar ook dat ze nooit moeder zou kunnen worden, omdat niemand met haar zou willen trouwen vanwege haar lip. Toen Adama naar het schip kwam was ze gefascineerd door alles wat ze zag. Ze bleef om de 2 meter staan en was alles in zich op aan het nemen. Toen ze haar operatie had gehad, kwam Adama Aminata tegen, een ander meisje met dezelfde aandoening. Ze trokken heel veel samen op en hadden de grootste lol samen. Toen Adama voor de laatste keer naar het schip kwam, had ze haar oude pittige gedrag weer terug. Ze liep rond te stappen met grootse trots en straalde als nooit tevoren. Maar het mooiste was nog wel haar moeder; die bleef maar roepen ‘merci merci merci!’. Ze keek met zoveel liefde naar haar dochter en had heel veel zin om naar huis te gaan. Ze wist dat haar dochter nu naar school kon gaan en dat ze binnen haar gemeenschap echt geaccepteerd zou worden.
Ook Hamadou, vier jaar oud, hadden we op de afdeling. Hij had het niet gemakkelijk met zijn gespleten lip. In zijn dorp woonde hij samen met familieleden in één huis. Daar stond een grote waterpot waar zo’n 10 liter water in kon, zodat de hele familie ervan kon drinken. Maar zijn familieleden weigerden ervan te drinken als Hamadou ervan had gedronken. De jongen leerde dus al heel jong dat hij er anders uit zag en dat mensen hem niet accepteerden. Zijn moeder nam daarom een risico; ze nam hem mee naar een screening van Mercy Ships waar hij een uitnodiging kreeg om naar het schip te komen. Op het schip liet hij zien hoe geïnteresseerd hij is in technologie. Zijn moeder vertelde ons ook dat ze zo graag zou willen dat hij naar school zou kunnen. Nu was dat volgens haar lastig voor hem, aangezien hij misschien gepest of uitgestoten zou worden vanwege zijn lip. Zijn operatie en zijn herstel verliepen zonder problemen; hij nam dapper zijn medicijnen in en wilde steeds iedereen high fives geven. Toen hij voor de laatste keer op het schip kwam, was zijn moeder bijna aan het huilen. Ze kon het haast niet geloven en was ons zo dankbaar. Hamadou had niet alleen een nieuw gezicht, maar ook een nieuwe toekomst!
We zijn erg dankbaar dat we al deze operaties hebben kunnen uitvoeren. Want soms verlopen de dingen anders dan we ze verwachten. Op dit moment van schrijven is er veel gaande op het schip. Goede Vrijdag en Pasen liggen net achter ons en rondom deze dagen wordt er altijd veel georganiseerd. Op donderdag avond hebben we buiten op de dock de laatste paasmaaltijd herdacht. Helaas is het schip getroffen door een grote covid-outbreak. Het doet me erg denken aan maart 2020, toen Nederland op slot ging. Door de covid-outbreak hebben we helaas operaties moeten uitstellen. Ook moet iedereen een solitude leven leiden, om close-contacts en besmettingen te voorkomen. Wat ik in deze periode geleerd heb, is het vertrouwen op God. Want hoe erg is het, als we hier zijn om onze patiënten te helpen en we hebben er de mogelijkheid niet voor. Een aanval van de duivel. Maar we weten dat onze God leeft. Dit is Zijn schip en wij zijn hier aan boord om Hem te volgen. Hij heeft een plan met wat er gebeurt. Hij heeft een plan voor Senegal en voor ons hier aan boord. We mogen onze zorgen in Zijn handen leggen. Het is bemoedigend om te merken hoe er met elkaar -online- de verbinding wordt gezocht in gebed. We hebben een wapen tegen de vijand en we kunnen strijden. En dat is het wonder van Pasen, Hij is opgestaan, Hij leeft en Hij regeert.
Helaas ontwikkelde ik klachten, maar ik testte negatief op alle soorten testen die beschikbaar zijn aan boord. Daarom bleef ik in mijn cabin op deck 2. Na ruim 48 uur mocht ik eruit en daar was ik erg aan toe, want leven op deck 2 is pittig met het geluid van de machinekamer, zonder daglicht en frisse lucht. Deze dag hoefde ik alleen mijn reguliere covid test te doen, aangezien iedereen op het schip getest werd. En wat bleek: positief. Ik verhuisde naar een cabin op deck 5; met een raam, een stoel, een tafeltje en daglicht. God wist precies wat ik nodig had om na weken van inspanning rust te krijgen.
Door de covid outbreak kwamen verschillende departments mensen tekort om het schip draaiend te houden. Het mooie van de community is dat mensen van alle kanten bijspringen. Zo heb ik na een dag werken op de afdeling, een avonddienst gewerkt in de diningroom. Dit is de eetzaal, waar we het eten serveren en er de mogelijkheid is om te eten. Helaas verbeterde de situatie niet en de volgende dag werkte ik in de crew clinic, om alle covid testen uit te voeren. Ook heb ik diensten gewerkt bij medical supply. Dit is de plaats in het schip waar je alle medische voorraad kunt vinden. Erg interessant om te zien hoe we daar praktisch de containers voor gebruiken. (foto). Het is leuk om te zien wat andere afdelingen op het schip inhouden en wat voor werk ze doen.
Containers met voorraad
Vanwege covid mochten we het schip niet verlaten, gelukkig kan dat intussen wel weer. Vorige week werden we uitgenodigd door een vriendelijke familie in de stad die voor een heerlijke lunch zorgde. Omdat we geen plannen hadden voor de rest van de dag, vulden zij dit voor ons in. We mochten mee gaan vissen. Het duurde even, maar uiteindelijk een mooie buit gemaakt die we ’s avonds heerlijk hebben opgegeten. Het was fijn om voor een dag weer even een familie gevoel te ervaren, door tijd met elkaar door te brengen en met elkaar aan tafel te zitten.
Het schip bestaat uit vele ruimtes, waarvan ik geen idee heb wat er allemaal in gebeurt… Zo gebeurde het op een zaterdagmiddag dat Carolien (mijn roommate) en ik, tegen half 5 opeens de trap afdaalden naar deck 1! Ik dacht dat de machinekamer op deck 2 (ons dek) was, maar niks is minder waar. En wat een wereld van verschil. Al die draden, buizen, grote machines, herrie etc. Het ziet er zo ontzettend ingewikkeld uit allemaal, maar het is ook reuze interessant om te zien waar het water binnenkomt, wordt gezuiverd en hoe het vervolgens door het schip gaat. Dit wordt gebruikt als koelingswater. Daarnaast wekken we met het water eigen elektriciteit op. Ook hebben we als schip eigen verbrandingsmogelijkheden. We verbranden zelf alle ‘medical waste’, dit is besmettelijk of gevaarlijk materiaal. Besmettelijk, hierbij kun je denken aan een zakje waar lichaamsvloeistoffen in hebben gezeten. Gevaarlijk zijn bijvoorbeeld alle spuiten die we gebruiken. Dit zou in handen van mensen kunnen komen, die ze nogmaals gebruiken. Door het zelf te verbranden, loop je geen risico dat er wat verkeerds mee gebeurt en bescherm je op deze manier ook het land. Echt alles bevindt zich in het midden van het schip, rondom zijn er bufferzones. Dit heeft er mee te maken dat als er een ander schip tegen ons aanvaart, deze bufferzones zich eerst vullen met water. Hierdoor heb je meer escape tijd. Fijn gevoel toch😊
Het is weer een lang verhaal geworden. Bedankt voor het lezen en al het meeleven. Dit wordt erg gewaardeerd!
Dank God met ons dat we weer operaties kunnen doen, zodat we de mensen hier in Senegal kunnen dienen.
Hier nog wat foto’s van de afgelopen maand:
Koningsdag 2022
Nederlandse buren
Avondwandeling in de Port
Eén van de vele ‘goodbye’ momenten
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat een prachtige blog weer Jannietha.
Met name het stukje over de kindjes die geboren zijn met een schisis en nu geopereerd zijn sprak me erg aan.
Bij ons in Nederland is ook die zorg optimaal waardoor kindjes die geboren worden met een schisis al binnen een jaar de belangrijkste operaties krijgen.
Verder is je blok ook erg leuk en mooi om te lezen.
Veel zegen toegewenst in je werk.
Dank je, voor je prachtige blog. Indrukwekkend!
Een hartelijke groet en zegen op jullie werk gewenst.
Met veel genoegen maar ook met diep respect heb ik je verhaal gelezen. Heel veel sterkte en de zegen van de Heere, tot in de kleinste dingen.
Hartelijke groet,
C.Bregman
Wat een prachtige, hoopvolle verhalen van deze moedige kinderen! Zo mooi om te lezen hoe je daar tot zegen mag zijn 🙂