BLOG 6 – over HOOP en GENEZING
Ga naar de pagina van Jannietha KramerHet is alweer even geleden, maar hier dan eindelijk weer een nieuwe blog. Deze maand was er weer één vol met hoogtepunten. En één daarvan was wel het bezoek van mijn broer Rien! Ik had verlof opgenomen, waardoor ik een week van het schip af was. Eén van de beste dingen die we hebben gedaan, was de rondleiding die ik hem kon geven op het schip. Het was heel bijzonder en ontzettend leuk om hem te laten zien hoe we hier leven en om een beetje te proeven wat ‘shiplife’ inhoudt. Want dat blijft soms moeilijk uitleggen. En daarnaast hebben we genoeg van de omgeving gezien, heeft hij de Afrikaanse temperatuur gevoeld en weet hij wat het is om uren vast te staan in de file. Dat hoort ook bij Afrika 😊
Na deze fantastische week was ik ook weer blij om weer thuis te zijn. Want als je familie ver weg is, worden je collega’s en vrienden je familie en voelt het schip als je thuis.
En dat het goed was om weer terug te zijn, wist ik al toen ik de volgende dag op het dock liep. De outpatiënts (patiënten die geopereerd zijn, maar weer terug komen voor een afspraak, voor bijvoorbeeld revalidatie of wondzorg) zitten daar te wachten en er zitten nog veel patiënten tussen van de plastische chirurgie. Als je wordt verwelkomd met dikke knuffels, high-fives en blije gezichten, weet ik dat ik op de goede plek ben.
Onder andere Ba (11 jaar oud) liep op de dock. Als je naar haar gezicht kijkt, zie je een stralende lach. Maar als je verder kijkt, kun je je voorstellen dat mensen gaan staren. Ba heeft sinds haar geboorte een afwijking, waardoor haar rechterbeen overmatig doorgegroeid is. Haar rechtervoet is dan ook zeker zes keer zo groot. Lopen is hierdoor voor haar veel moeilijker geworden, omdat naast het feit dat de verhouding niet klopt, haar been ook veel zwaarder is. Met een operatie hebben de chirurgen veel van het overmatige weefsel weg kunnen halen wat zich rondom haar heup bevond. Dit vergemakkelijkt het leven voor haar. Op dit moment zijn ze bezig met het vinden van de juiste behandeling. De beste oplossing zou een amputatie zijn, waarna ze een prothese kan krijgen. Omdat ze nog jong is en ze nog groeit, zal ze in de toekomst nog zeker vier keer een andere prothese moeten krijgen. Mercy Ships kan hierin voorzien, maar in de plaats waar ze woont, ver weg in Senegal, zijn geen voorzieningen voor intensieve revalidatie. Dit verhaal laat zien hoe belangrijk de Medical Capacity Building is, waarmee Mercy Ships de Senegale bevolking traint op het vlak van onder andere medische zorg.
Hoewel de uiteindelijke behandeling voor Ba nog niet bekend is, ben ik blij en dankbaar om te zien hoe ze veranderd is. Ze kwam schuw en verlegen binnen op de afdeling. Ze lag het liefst met een deken over haar hoofd op het bed. En nu, nu loopt ze stralend over de dock en durft ze mensen aan te kijken. Want we geloven dat God voor Ba zorgt en haar liefheeft, ongeacht hoe ze er uitziet.
En dit is Dionngnima. Deze 15 jarige vriend was voor een paar weken bij ons op de afdeling. Hij is hier voor het verwijderen van een neurofibroma op zijn gezicht. De wond wordt bedekt met een stukje huid van zijn bovenbeen. De eerste dagen na de operatie waren voor hem niet makkelijk, vanwege de pijn en een groot verband om zijn hoofd heen. Maar zie hem hier glimmen op het moment dat hij voor het eerst in de spiegel kijkt! Hij leerde al snel wat Engels en wat kon hij genieten van het spelen van spelletjes. En nu kan hij verder gaan met het trainen voor zijn droom: professional voetballer worden.
Twee weken geleden werd Ndiassa opgenomen. Hij heeft een grote tumor op zijn gezicht, vanaf zijn kruin bedekt de tumor zijn gezicht tot aan zijn kin. Helaas is hij door de tumor blind geworden. Deze 22-jarige jongeman was erg verlegen bij binnenkomst en wat vond hij het spannend. Hij keek er erg naar uit dat de tumor verwijderd zou worden, maar hij begreep ook dat hij nooit met zijn rechteroog zou kunnen gaan kijken, omdat deze verwijderd werd. Dit maakte hem erg verdrietig. Soms hebben mensen de verwachting dat Mercy Ships alle problemen kan verhelpen, maar dit is helaas ook vaak niet het geval.
Voordat hij door de operatieassistente werd meegenomen, spraken we een gebed voor hem uit. Want in zo’n situatie kun je niet anders dan hopen dat hij mag zien dat we een God hebben die hem lief heeft en voor hem zorgt.
Na de operatie had hij geen gemakkelijke tijd. Hij verbleef even op de IC, maar het ‘alleen zijn’ verbeterde zijn situatie niet. Hij weigerde te eten en te drinken. Omdat zijn lichamelijke situatie goed was, verhuisden we hem terug naar de gewone afdeling en vanaf toen kwam er verandering. Een boks die hij in het begin aarzelend beantwoordde, veranderde in de loop van de weken. En wat maakt het me blij en dankbaar dat er een grote glimlach op zijn gezicht verschijnt op het moment dat hij ziet dat je de afdeling binnenkomt en hij uit zichzelf een high-five geeft. En wat is het resultaat mooi geworden, want met het verwijderen van de tumor, heeft hij een stuk eigen gezicht terug gekregen. Hij hoeft zich niet meer te schamen, hij ziet er minder opvallend uit dan anderen.
Intussen hebben we ook een orthopedisch blok achter de rug. De afdeling lag vol met prachtige kinderen tussen de 3 en 15 jaar oud. Ze kwamen met kromme en gebogen benen en gingen met rechte benen weer weg. Wat een wonder.
Dit is de zes jarige Sira. Als gevolg van ondervoeding ontwikkelde ze op zesjarige leeftijd gebogen benen. Haar ouders konden niks doen, dus ze wachtten en keken toe, in de hoop dat haar benen vanzelf weer recht zouden groeien. Toen ze erachter kwamen dat dat niet zou gebeuren, brachten ze haar naar een ziekenhuis. De kosten waren echter te hoog en er was geen hulp voor Sira. Totdat ze op de radio hoorde over Mercy Ships. Een grote stap in een onbekende wereld, maar Sira kwam aan boord. De eerste drie dagen na de operatie waren zwaar; onder andere door de pijn. Maar niet te vergeten.. ze komen terug van de operatie met wit gips om hun benen. Hun grootste angst was dat hun benen van kleur waren veranderd. Met behulp van filmpjes leggen we ze uit dat we het gips verwijderen en dat hun huidskleur nog steeds hetzelfde is.
De eerste dagen mogen ze ook niet hun bed uit, waardoor het lange dagen zijn. Maar natuurlijk maken we er een feestje van, onder andere met de bed oefeningen. Zet de muziek aan met een goed ritme en ze gaan automatisch bewegen. Niet veel later zwaaien alle armen door de lucht, hebben we een grote glimlach op hun gezicht en zijn ze voor de komende 15 minuten afgeleid. Daarnaast hangt de hele afdeling vol met prachtige kleurplaten die ze hebben gemaakt. Na 2 a 3 dagen gaat het heel goed met ze, de pijn is minder en ze hebben een hoop plezier. En dan komt de volgende uitdaging, ze mogen uit bed. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want lopen met beide benen in het gips zonder het buigen van je knieën is niet makkelijk. De tijd tussen een lach en een hoop tranen is vaak snel overbrugt. Maar reken er maar op dat ze support krijgen en ze doen het zo goed! Op het moment dat ze worden ontslagen naar het HOPE center, maken we er een feest van. Want we zijn trots op deze kanjers van kinderen die zich zo dapper houden!
Een mooie qoute over het hebben van littekens op de benen van onze othopedische patiënten:
“On the girl’s brown legs there were many small white scars. I was thinking, do those scars cover the whole of you, like the stars and the moons on your dress? I thought that would be pretty too, and I ask you right here please to agree with me that a scar is never ugly. That is what the scar makers want us to think. But you and I, we must make an agreement to defy them. We must see all scars as beauty. Okay? This will be our secret. Because take it from me, a scar does not form on the dying.
A scar means, I survived.”
– Chris Cleave, quote from Little Bee
Tijdens één van de diensten vroeg Fatou aan haar oma of ze haar vlechtjes uit mocht halen. Maar haar oma zei dat dat niet mocht, omdat ze luizen had. Gelukkig kwamen onze vertalers dat bij mij melden en wat bleek: elf patiënten met luizen. Op zich nog geen ramp, maar ze kunnen niet zelf lopen, dus wij tillen ze en dan heb je eigenlijk standaard hoofd-op-hoofd contact. Spontaan heeft iedereen jeuk 😊 Dan besef je weer even: dit is Afrika. Maar geen ramp, we hebben gelukkig middeltjes om er weer van af te komen met prachtige kapsels als resultaat 😊
Ondertussen zijn we hier in het regenseizoen aangekomen. En dat is te merken, want er is genoeg water om langer dan 2 minuten buiten te douchen. Maar het brengt ook de nodige zorgen met zich mee. Twee weken geleden was er een storm, waarbij de tent was weggewaaid en de pre-operative tent zodanig was beschadigd, dat deze niet meer waterdicht was. Gelukkig was het op een zondag en waren er geen patiënten en weinig crew op de dock.
Tegelijkertijd moest ik denken aan al die mensen die in de stad op straat leven en geen dak boven hun hoofd hebben, of geen waterdicht huis hebben. Als het water je tot de enkels reikt, omdat er geen afvoeringssysteem is, maakt me dat verdrietig. Daarnaast ontstaan er regelmatig sink-holes in de weg, waardoor het rijden op de weg erg gevaarlijk is. Voor onze day-crew is het een ware struggle om naar het schip te komen en ze doen er vaak erg lang over, omdat het vervoer stilligt. 
Daarnaast werden we afgelopen zaterdagnacht opgeschrikt door een brand in de machinekamer. Elke week trainen we met ‘fire-drills’, wat betekent dat we een volledige ontruiming (uitgezonderd het ziekenhuis) van het schip doen in geval van een noodsituatie. Als schip ben je verplicht om deze oefeningen te doen. Toen om 01:30uur het alarm afging en de kapitein ons vertelde dat het niet om een oefening ging, maar om een echte brand besef je direct weer even hoe kwetsbaar je bent. Gelukkig werd er adequaat gehandeld en het vuur was heel snel onder controle. Gevolg was wel dat we over waren op noodstroom en enkele uren zonder airconditioning. Na ruim 1,5uur was het gevaar geweken en mocht iedereen terug naar zijn cabin om nog een paar uur slaap te pakken. Het leven aan boord is soms een uitdaging, maar we weten dat God voor ons zorgt.
Gisteren hadden we een spannende operatie van de drie jarige Umu. Ze heeft een grote tumor op haar gezicht, wat haar luchtweg bedreigde. Het was niet zeker of ze de operatie zou overleven. Voorafgaand aan de operatie werd er opgeroepen tot gebed en tijdens de operatie was er de mogelijkheid om te bidden voor dit kleine meisje, haar moeder die de uren moest wachten en voor de chirurgen. Het is zo bijzonder om de verbondenheid onderling te merken en de strijd aan te gaan in het gebed. En God heeft het gebed verhoord. De operatie is geslaagd en Umu doet het heel goed! Levens veranderend, ingrijpend en een wonder!
God alle eer!
Bed oefeningen met de orthopedische kids
Uitzwaaien van de patiënten die worden ontslagen
Day crew die voor ons kookt op het strand & het vieren van een verjaardag met taart 🙂
Omgeving verkennen in Senegal
Op de foto met alle Nederlandse crew van de GLM en de AFM
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat een prachtig blog weer Jannietha!
Je enthousiasme spat ervan af.
Geniet van de mooie tijd daar.
Wat een mooie verhalen, wat doen jullie een hoop goed werk, jullie veranderen echt de levens van jullie patiënten!
Prachtig, Jannietha om je blog weer te lezen. Bijzonder, dat je dit allemaal meemaakt en ook zo beleeft.
Geweldig om je broer op bezoek te hebben gehad.
Het ga je goed!
Met hartelijke groet.
Wat heerlijk om mee te lezen, zo zijn we er nog steeds een beetje bij. We blijven voor jullie bidden! Liefs!
Lieve Jannietha, heb weer genoten van je levendige verhaal! Wat een belevenissen maak jij mee!
Wat een heerlijke blog weer! Prachtig om al die hoopvolle verhalen te lezen over allemaal mooie mensen.
Wat een prachtige blog weer. Al die hoopvolle verhalen over allemaal mooie mensen, ontroerend en prachtig om te lezen!