BLOG 7 – Verwachtingsvol
Ga naar de pagina van Jannietha KramerDe dagen zijn lang, maar de weken zijn kort. Echt, de tijd lijkt te vliegen. En soms moet ik gewoon even door alle foto’s scrollen om te zien wat we allemaal hebben gedaan en meegemaakt. Want dat is een hoop. En over HOPE gesproken, dat is precies iets wat ik kan lezen in al die ogen van de patiënten die ik afgelopen maanden weer heb gezien. Verwachtingsvolle ogen.
We hebben de afgelopen tijd veel schildklieroperaties gedaan. Een veelvoorkomend probleem hier in Afrika is struma. Struma is een schildkliervergroting. Het is goedaardig, maar doordat het blijft groeien kan het uiteindelijk een bedreiging vormen voor de luchtweg. Nooit zal ik Bocar vergeten. Zijn schildklier was zo groot als de omvang van een grote mango. En hij schaamde zich. Zijn hoofd had hij gebogen en hij verborg zijn nek onder een sjaal. Hij kwam, ging op bed liggen met de dekens zo hoog, dat de omvang van de schildklier niet zichtbaar was. De volgende dag kwam hij terug na de operatie en opnieuw zag ik verwachtingsvolle ogen. Het moment dat hij in de spiegel keek, zal ik nooit vergeten. Een grote lach en tranen. Veel tranen; van dankbaarheid en geluk. De hele avond hield hij de spiegel in zijn hand. De glimlach verdween niet van zijn gezicht, maar als hij in de spiegel keek, werd zijn glimlach alleen maar groter.
Een ander mooi moment was de ontmoeting met Astou. Astou was hier in maart vanwege Woman’s health, een fistula repair. Nu kwam ze terug, vanwege haar struma. Toen ze voor het eerst van Mercy Ships hoorde, kwam ze met de vraag of ze geholpen zou kunnen worden aan haar struma. Haar man waagde het erop en vroeg of ze ook geholpen zou kunnen worden aan haar fistula. Voor beide kreeg ze een ja. En nu, na haar laatste operatie, heeft ze genezing gevonden voor zowel haar zichtbare als onzichtbare aandoening. Wat was het goed om haar weer een knuffel te kunnen geven na zo’n lange tijd.
Het meisje op deze foto is Saly. Het is niet moeilijk om vrienden met haar te worden, alle aandacht die ze krijgt vindt ze geweldig. Maar voordat deze foto werd gemaakt, had ze een moeilijk moment. Ze moest geholpen worden met wat oefeningen, die erg moeilijk voor haar waren en vooral veel pijn deden; met als gevolg een ontroostbaar huilen. Wat voor mij moeilijk was om te zien, was dat haar moeder haar liet gaan en niet troostte. In plaats van troosten, schreeuwde ze naar haar en moest ze hard lachen. Dit aanzien, is iets wat mij pijn deed. Ik heb een tijdje bij haar gezeten en haar afgeleid met wat spelletjes en dat werkte! Het is soms lastig om te zien hoe caregivers omgaan met de kinderen en het laat ook de realiteit van deze cultuur zien.
Heel veel oefenen in de revalidatie tent, maar het resultaat mag er zijn!
Voor en na foto van Mariama
Voor en na foto van Sira
Onze prachtige orthopedische kinderen zijn intussen allemaal geopereerd en weer naar huis! Ondertussen hebben we een afdeling vol met kinderen tussen de 3 en 18 jaar. We hebben opnieuw een chirurgisch blok met plastische chirurgie. Verreweg de meeste van de kinderen worden geopereerd vanwege verbranding aan hun ledematen, waardoor ze bijvoorbeeld hun arm niet goed meer kunnen gebruiken, hun vingers kromgegroeid zijn of aan elkaar vastzitten. Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan Fatou. 13 jaar oud en zo, zo dapper. Anderhalf jaar geleden is ze in de ‘keuken’ in open vuur gevallen. Haar kleding vatte vlam met alle gevolgen van dien. Haar littekenweefsel is overmatig doorgegroeid, waardoor ze veel extra weefsel heeft rondom haar middel, benen en armen. Maar ook rondom haar mond is haar huid verbrand, waardoor ze haar mond minder goed kan openen. Haar rechterarm kan ze niet meer strekken, doordat littekenweefsel niet mee groeit en er als het ware voor zorgt dat haar huid vastgekleefd zit. Als ik naar haar kijk, voel ik bijna de pijn; wat moet ze veel pijn geleden hebben. Deze operatie is voor haar levens veranderend, maar ondanks alle pijnstillers, niet zonder pijn. De eerste dagen zijn zwaar, vier dagen platte bedrust en verbandwissels. Maar haar persoonlijkheid komt naar voren en ondanks alle moeilijke momenten is ze zo dankbaar en blij. Ze geniet van alle aandacht die ze krijgt en doet vrolijk mee met alle spelletjes. En wat is het goed om haar nu over de afdeling te zien lopen met een stralende lach. Ze heeft nog een lange weg van revalidatie te gaan, maar de grootste stap is genomen en de HOPE die ze had, is omgezet in HEALING.
Dit doet me ook denken aan Sala. Een 43-jarige vrouw die als kind haar nek, borst en armen verbrand heeft. Als gevolg daarvan kan ze haar kin niet meer strekken, waardoor ze dus letterlijk naar beneden kijkt, omdat het onmogelijk is haar hoofd op te heffen. Een spannend moment voor haar, alleen op een vreemd schip waar ze mensen ziet die de taal niet spreken. En de operatie maakt het niet makkelijker, want ze mag de eerste drie dagen alleen maar plat op haar rug liggen en geen kussen onder haar hoofd. Kun je het je voorstellen: een vreemde omgeving, pijn, vreemde gezichten, een taal horen die je niet verstaat, overal hulp bij nodig te hebben, maar je niet kunnen uitdrukken. Gelukkig hebben we onze geweldige daycrew die vertaald, maar op het moment is het druk op de afdeling en die zijn soms niet altijd direct beschikbaar. En daarnaast spreken de patiënten soms talen, die niet elke daycrew spreekt. Toen ik de eerste dag bij Sala kwam, zag ik de angst in haar ogen. Als ik hier iets de laatste maanden geleerd heb, is hoe je mensen gerust kunt stellen zonder dat je elkaars taal spreekt. En hoe meer dagen ik voor haar zorgde, hoe beter onze band werd. Haar nu te zien, rondlopend op de afdeling met haar hoofd recht en een stralende lach.., dat vult mijn hart met dankbaarheid.
Laatst ben ik ook bij het afscheid van Bas geweest. Een jongeman waarvan zijn vingers op een hoopje op elkaar zaten op zijn hand, maar die nu weer allemaal gestrekt zijn. Na een lange revalidatie van ruim drie maanden bij ons, mag hij eindelijk naar huis. Hij mist zijn familie, maar afscheid nemen na zo’n intensieve periode valt ook niet mee. Ik was in de tent waar ze het definitieve ontslag doen en wat was het bijzonder. We bedankten hem voor wie hij was, maar mooier nog, ik mocht ook voor hem bidden. Een lange reis van 14 uur alleen reizen lag voor hem. Maar tijdens al deze maanden hebben we hem steeds opnieuw verteld dat hij niet alleen is, want Jezus is overal. En wat is er mooier om voor hem te bidden en hem letterlijk terug te geven in Gods handen. Wij kunnen hem nu niet meer bereiken, maar God is overal en zorgt voor hem. We zongen en dansten op een afscheidslied en lieten hem in tranen gaan! Wat een ontroerend moment na zo’n lange tijd voor hem gezorgd te hebben.
Het krioelt van de kinderen op de afdeling en deck 7 is echt een feest. Hier kunnen ze hun energie kwijt en hebben ze veel plezier.
Ik heb al vaker over geschreven, maar de day crew, dat zijn onze helden van het schip. Dankzij hen kunnen we met de patiënten communiceren en ze werken zo ontzettend hard. Maar het leuke is ook dat we er geregeld met hen op uit trekken. Want je tijd in Senegal besteden met locals is het beste wat je kunt doen. Hier zijn we naar het strand geweest, waar iedereen pas rond half elf ’s avonds tot leven komt. De vis is vers en het eten, als je niet oplet, heel erg pittig. Maar smaken doet het als de beste.
Ook Talla, één van de hardwerkende daycrew van de afdeling, nodigde ons uit om street food te eten. Hoe leuk is het om te ervaren hoe hun dagelijks leven er uit ziet. Want het huis waar hij verblijft heeft geen keuken, een badkamer of andere luxe. Eten koop je op straat en de was breng je naar de wasserette op de hoek van de straat, waar het met de hand wordt gewassen. De Senegalese thee was de beste die ik tot nu toe op heb. Dit heeft van hij als kind van zijn vader geleerd en hij kan het als de beste! Ondertussen genoten we ervan hoe de hele buurt werd opgetrommeld om de straat te komen schoonmaken, na één van de veele regenbuien. En de afsluiter met het public transport was ook een groot succes.
Hartelijk dank weer voor het lezen en de reacties, dat doet goed. God alle eer.
Hieronder nog wat foto’s van ‘dagelijks leven’ in Senegal.
Gods trouw is overal! Zo mooi om de regenboog ook hier in Senegal te zien. Omdat we met de plastic patiënten te weinig bedden op de afdeling hadden, hebben we extra bedden toegevoegd. Gewoon tussen de andere bedden. Past allemaal, alleen een beetje krap af en toe 🙂 De matrassen en bedden waren op de dock opgeslagen in een container, gelukkig kregen we hulp en werden ze voor de gangway afgeleverd. Helden! En zoals je ziet, ik kan niet zonder monchoutaart. Wat een feest dat het is om een pakketje te ontvangen met ingrediënten voor een monchoutaart!!
De beste vrije dagen, zijn de dagen off-ship. Senegal ontdekken en genieten van de mooie natuur en cultuur!
En soms, hebben we gewoon heel veel pech. De ene keer wat meer dan de andere keer.. 🙂
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Lieve Jannietha,
Wat mooi om jouw ervaringen weer te lezen hier. Zo bizar anders dan het leven hier in NL. Vooral ook hartverscheurend om het leed van die kindjes ook te zien/voelen. Wat mooi dat jullie hierin zoveel kunnen betekenen en de blijdschap letterlijk weer terug kunnen zien in de ogen.
We wensen jou nog een hele goede en gezegende tijd daar!
Bedankt weer voor je blog! Wat later gelezen dan gewoonlijk…maar wat schrijf je mooi over t werk wat je daar mag doen, de mensen daar en Gods werk! Prachtige foto’s! Zegen toegewenst voor jou persoonlijk, de mensen en op je werk🙏
Heerlijk om dit weer te lezen en het op afstand mee te beleven! 🙂 Veel succes en zegen voor de komende tijd!
Lieve Jannietha,
Wat mooi om jouw ervaringen weer te lezen hier. Zo bizar anders dan het leven hier in NL. Vooral ook hartverscheurend om het leed van die kindjes ook te zien/voelen. Wat mooi dat jullie hierin zoveel kunnen betekenen en de blijdschap letterlijk weer terug kunnen zien in de ogen.
We wensen jou nog een hele goede en gezegende tijd daar!
Wow wat een mooi blog weer..
En wat een prachtige foto’s.
Heel indrukwekkend en bijzonder.
Veel zegen toegewenst hoor!
Wat een prachtig beeldende blog heb je weer geschreven, genieten! Mooi om te lezen hoe jullie daar telkens tot zegen mogen zijn!
“In plaats van troosten hard schreeuwen en lachen…” Ik herken het zo goed. Vandaar dat deze kinderen zo opknappen van de aandacht en liefde die ze van jullie krijgen, dat alleen al. Dat de liefde van God voortdurend door jullie heen naar hen toe mag stromen!
Wat stralen jullie enthousiasme en vreugde uit bij dit mooie werk! Altijd weer mooie blogs om te lezen met aansprekende foto’s, zodat ook wij kunnen zien hoeveel nut dit werk heeft en hoe gezegend mensen en kinderen naar huis gaan.
Geniet nog van alles, ook buiten het schip. Gods zegen!