De Mercy Ships cirkel is rond
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandSchrijvend vanuit mijn huis in Utrecht, weet ik niet eens waar ik moet beginnen voor mijn laatste blog. Er is veel gebeurd in de afgelopen anderhalve maand: de laatste voorbereidingen voor de ‘sail’, de ‘sail’ zelf, de aankomst in Dakar, het ontdekken van Dakar, het afscheid en de terugreis naar Nederland. En ondertussen zijn de eerste patiënten aan boord.
(Bij voorbaat excuses voor de lengte van mijn blog, maar het is dan ook de laatste, dus dan mag het wel)
De twee laatste weken voor het vertrek stonden in het teken van afronding en voorbereiding. Zo kregen we een aantal briefings over ons nieuwe thuis. Hoe gedraag je je daar als ‘Mercy Shipper’? Welke talen spreken ze? Wat zijn cultuurverschillen waar je rekening mee moet houden? Wat is de ‘dresscode’? Zo leerde ik mijn eerste woordjes Wolof, een van de officiële talen in Senegal. ‘Salaam Alaikum’ betekent ‘vrede zij met u’, en daarop antwoord je met ‘Malekum Salaam’, wat ‘vrede zij ook met u’ betekent. In de laatste weken zag je het aantal ziekenhuis vrijwilligers fors toenemen; net voor de start van de operaties waren dit er ongeveer 200. Gevolg daarvan is dat de blauwe pakjes steeds meer opvielen in de Dining Room.
Net voor vertrek stelde het ziekenhuis zijn deuren open voor alle vrijwilligers om een kijkje te nemen in het nu echt volledig complete en functionerende ziekenhuis. Het was bijzonder om te zien hoeveel werk er in de afgelopen drie maanden is verzet, vergelijkend met het bezoek wat ik bracht aan het ziekenhuis in oktober. Met veel trots lieten ze de meest ‘high tech equipment’ zien, zoals de CT-scanner en een mobiele röntgenapparaat. De kinderen mochten helpen met het opereren van een ‘patiënt’, die iets te veel gummy beertjes op had en tijdens de operatie wat bloedverlies had in de vorm van limonade. Bijgaand een foto van de ‘flow’ van patiënten, van patiënten selectie, naar operatie tot thuiskomst.
Ook hebben we net voor vertrek afscheid genomen van de kerkelijke gemeentes waar we aan verbonden waren tijdens ons verblijf in Tenerife, onder meer de Engelstalige Family Church. Tijdens ons laatste weekendje weg van het schip mochten we nog de mooie natuur van het eiland aanschouwen en genieten van de zee.
Een dag voor de ‘sail’ was iedereen verplicht een coronatest te halen. Na het afnemen van de test kreeg ik na enkele minuten tot horen dat ik de test opnieuw moest doen, omdat deze half positief was. Ik zag mijzelf al opgesloten zitten in mijn cabin voor een aantal dagen, dus ik hoopte maar op een vals positieve test. Op dek 3 kreeg ik weer een stok in mijn neus en moest ik 10 minuten wachten op het resultaat. Ondertussen vroeg de afnemer wat ik die ochtend gegeten had. Een sinaasappel of mandarijn toevallig? Vol verbazing keek ik haar aan: ik had die ochtend een mandarijn op, een aantal minuten voor de test. Ze vertelde dat onderzoek nog moet uitwijzen dat er een relatie bestaat tussen een valse positieve test en het consumeren van deze oranje vruchten. De test was negatief. Die avond namen we afscheid van de AFM op het dok. Er werden getuigenissen gedeeld, en met elkaar gezongen en gebeden. Het hoogtepunt was het overhandigen van de reddingsboeien: iedereen mocht eerder zijn of haar naam opschrijven op de GLM-boei, en deze werd overhandigd aan de kapitein van de AFM (en vice versa). Vervolgens klonken de scheepshoorns van beide schepen (filmpje).
Op vrijdag 10 februari was het dan eindelijk zover: we verlieten Tenerife om dat na een aantal dagen in te ruilen voor het Afrikaanse Dakar. De AFM en GLM vertrokken allebei die middag, net na elkaar. Eerste mochten we kijken hoe de AFM werd ontkoppeld van het dok en met hulp van een ‘pilot’ de zee op kon gaan. Over de ‘PA-system’ hoorden we eerst de kapitein van de AFM een zegen uitspreken over de GLM, en daarna andersom. Het weer was wat grauwig, en het was heel gek om het bekende Tenerife waar ik toch bijna zes maanden heb gewoond, achter te laten (filmpje).
Tijdens de vaartocht zijn tal van activiteiten bedacht om de ruim 400 mensen te kunnen blijven vermaken. Eén van die activiteiten was ‘Assassins’, een spel waarbij alle spelers twee namen kregen van mensen aan boord om die vervolgens ongezien met een soort blauwe plastic mes vriendschappelijk te steken. Was dit gelukt zonder dat iemand het zag? Dan kreeg je ‘target’ van deze persoon. De kring van spelers werd dus steeds kleiner. Het is mij gelukt om bijna 48 uur in het spel te blijven. Toen werd ik heel ‘sneaky’ gepakt in de Dining Room tijdens de lunch, zonder dat iemand keek. Het leverde veel leuke en grappige momenten op. Zaterdagochtend namen we om 10:00 uur afscheid van de AFM buiten op het dek. Tot dat moment hadden we steeds dichtbij elkaar gevaren, maar de koers naar Zuid-Afrika is natuurlijk een andere dan die van Senegal. Ook dit was een bijzonder moment. We voeren vlak naast elkaar, wapperden met de vlaggen, en spraken ons laatste gedag uit. Het duurde uren voordat de AFM uit het zicht verdwenen was, zo rustig was het op die dag. Die middag zaten we heerlijk in de zon en genoten we van wat de zee allemaal voor schoons te bieden heeft: honderden dolfijnen, walvissen, vliegende vissen en schildpadden. We sloten de dag af met een prachtige zonsondergang en een nachtelijk avontuur in een hangmat. Op zondag was ik voor het laatst onderdeel van het Worship team op dek 11. De dienst vond plaats in de ochtend en je kon goed merken dat we midden op zee zaten. We gingen erg heen en weer, zo erg dat de pedaal van de piano er steeds vandoor ging. Die middag speelde ik voor de laatste keer barista in het café.
Dinsdag kwamen we na 3,5 dag varen aan in Dakar. Gelukkig mocht ik van 9 tot 10 ’s ochtends vrij van mijn werk om de aankomst volledig mee te maken. Van verre kwam een nieuwe pilot ons tegemoet, en een gekleurd vissersbootje met zeer enthousiaste Senegalezen juichte ons toe. Alle vlaggen werden weer uit de kast gehaald en de muziek ontbrak ook niet (filmpje). Het viel meteen op dat deze haven een stuk drukker is dan de lege haven in Tenerife. Wat ook opviel, was de laag smog die in de stad hing met de daarbij behorende onaangename (olie)lucht. In de verte zagen we een tiental Mercy Shippers (die al in het land waren) enorm enthousiast de Global begroeten. Op een paar beukjes tegen de kant na, waren de ‘inparkeer skills’ van de stuurman perfect. Het paste net. En daar lagen we dan: in een nieuwe stad met een heel nieuw verhaal voor ons. Vanwege immigratie mochten we niet meteen het schip af en moesten we wachten tot woensdagavond na de briefing. Natuurlijk zijn we daarna meteen met z’n allen de stad in gegaan.
Omdat ik zo’n korte tijd in Afrika zou zijn, mocht ik twee dagen vrij nemen, waardoor ik van donderdag tot zaterdag Dakar kon ontdekken. Donderdag begonnen we met een safari op een uurtje rijden van het schip. De taxirit door en uit de stad gaf ons een eerste beeld van hoe het leven eruitziet: veel vuilnis op straat, overal zand, geen gebrek aan roofvogels, geen duidelijke lijnen op de snelweg waardoor het autorijden nogal ontregeld is/lijkt. Ze maken eigenlijk zoveel banen als ze zelf willen, als het maar past. Veel mensen lopen over de snelweg, gammele bussen zitten propje vol reizigers, zo vol dat een plaats buiten op opstapje geen uitzondering is. Tijdens de safari zagen we zebra’s, giraffen, neushoorns, krokodillen en een heuse Python. De tour guide leek alleen van deze slang onder de indruk, gezien het feit dat hij meteen foto’s en filmpjes begon te maken. ‘You are so lucky today’. De volgende dag namen we de ferry en bezochten we ‘Gorée Island’, waarschijnlijk vernoemd naar het Zuid-Hollandse eiland Goeree. In de 17e eeuw hadden onder meer de Nederlanders dit eiland in bezit en van de 16e tot 19e eeuw is dit een van de centra geweest van de trans-Atlantische slavenhandel. Het was bijzonder om hier zoveel Nederlandse geschiedenis terug te vinden. Die middag bezochten we een aantal winkels in het centrum en gingen we de praktijk van het onderhandelen in. Als je hier in Senegal niet onderhandelt over de prijs die je betaalt voor een product, wordt dit opgevat als een belediging. Uiteindelijk betaal je als toerist natuurlijk nog steeds te veel (omgerekend naar euro’s valt alles mee), maar het is de Senegalese cultuur om in dat proces elkaar beter te leren kennen. Vraag gerust ook hoe het vergaat met iemands familie en huis, bij voorkeur in Wolof. Zo ver ben ik helaas niet gekomen. De laatste dag bezochten we het ‘African Renaissance Monument’, een monument van rond de 50 meter hoog waar je in een gammele lift van een halve vierkante meter met vier personen naar rond de 40 meter hoogte wordt gebracht en een uitzicht hebt over de stad. Onze tweede stop was de ‘Pink lake’, die helaas niet ‘pink’ was. Als een van de weinige ‘toeristen’ in het seizoen voelde we ons enigszins aangevallen toen we langs de souvenirshops liepen. Levend aas. We zijn maar snel weer met de taxi naar het schip gegaan.
Taxiritten zijn uiterst interessant geweest. Vooraf was ons al verteld dat de taxi’s in het weekend vaak minder bekwaam zijn op de weg, omdat de echte taxichauffeurs het weekend vrij nemen en hun auto’s dan uitlenen aan andere onbekwamen. Onze taxirit naar het roze meer bevestigde dit: omdat ik naar een laag bedrag had onderhandeld, wilde hij ons niet over de snelweg nemen (tol). We gingen dus enigszins om. Na vijftien minuten stopte hij midden op een rotonde en we keken elkaar vragend aan toen hij de auto uitstapte. Hij rende het midden van de rotonde op om daar een watertank van iemand te krijgen. Wat moet je met een watertank, dachten wij? Nou, blijkbaar kan je daar dus ook de motor mee koelen. Water als koelvloeistof, natuurlijk. Ik voelde mij al niet meer veilig in de auto, en al helemaal niet toen hij niet meer in de richting van het roze meer reed. Ik probeerde in mijn beste Frans te vragen of hij nog wel de goede kant op reed. Ik liet het op mijn telefoon zien. ‘Je vois, je vois’. Midden op de weg draaide hij om, en werd ik een levende TomTom. Je komt ergens, maar vraag niet hoe.
Na mijn avonturen in Dakar begon ik zaterdagavond met inpakken. En dat ging redelijk vlot. De volgende (laatste) avond was er een afscheidsfeest georganiseerd voor mij en een andere Nederlander die met mij terug zou reizen. Het was leuk en mooi om met elkaar terug te denken aan de afgelopen periode en (nu al) herinneringen op te halen. En maandag was de dag dat ik vertrok. Tijdens de laatste ‘All hands meeting’ mocht ik opstaan en een applaus ontvangen, de laatste dingen afronden (schoonmaakcheck van mijn kamer, afspreken van vertrektijd met taxi, laatste kaartjes schrijven), kreeg ik nog snel een knipbeurt en dronk ik mijn laatste drankje met goede vrienden net buiten de haven. Om acht uur ’s avonds zou ik vertrekken, wat uiteindelijk wat later was geworden door de vele mensen die mij kwamen uitzwaaien en waar ik afscheid van moest nemen. Het was emotioneel, maar ook heel fijn om zo veel lieve woorden van mensen te horen en in geschreven vorm mee te kunnen nemen. We liepen onder de menselijke ‘Mercy Ships tunnel’ door en vertrokken met de taxi naar het vliegveld, om in Nederland te worden opgewacht door onze families.
En dan is nu de cirkel rond. Ik mocht helpen tijdens de ‘equipping’ fase, meevaren naar Afrika en daar een glimp van deze prachtige cultuur en mensen meepakken. Een week nadat ik thuis was, kwamen de eerste patiënten aan boord en de eerste operaties zijn al uitgevoerd! Ik ben benieuwd welke mooie verhalen allemaal zullen ontstaan in de komende periode. Ik heb een enorm goede tijd gehad aan boord van de Global (alleen al vanwege het feit dat ik iedereen erg mis) en kan het iedereen alleen maar aanraden. Wie weet, was dit niet mijn eerste en tevens laatste avontuur met Mercy Ships.
Dank allemaal voor het lezen van de blogs. Er werd veel meegeleefd en meegebeden, en dat vond ik erg fijn. Om af te sluiten: hierbij het filmpje van de eerste patiënt aan boord van de Global.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Dankjewel voor je prachtige verslag. Heel mooi dat je dit met ons wilde delen. Geweldig, wat een ervaring om deze reis te mogen maken.
Wat zal het vreemd voelen om nu weer in Nederland te zijn.
Ik wens je Gods zegen voor de toekomst en wijsheid bij het nemen van beslissingen.
Wat een geweldige maanden heb jij gehad en zo bijzonder wat jij allemaal hebt meegemaakt en gezien .Gaaf dat we konden meekijken met het leven aan boord !!!!
Sanne
Wat heb ik genoten van alle mooie verhalen die we mochten meebeleven. Hartelijk dank dat je dit alles met ons wilde delen ,
Ik heb al je verslagen met plezier gelezen. En ik weet ook wat meervan het leven bij voor mercyships. Het allerbeste voor wat je wacht(een baan?)
Sanne van genoten !! wat een top organisatie geweldig !! op naar het werkzame leven en wie weet nog een keer op reis …
Sanne, bedankt voor alle mooie blogs die je hebt geschreven en voor de moeite die je hebt gedaan om ons hier op de hoogte te houden.
Wat een ontzettend mooie laatste blog.
Het heeft me ontroerd. Ergens in de blog zeg je dat je de Global Mercy en zijn bewoners mist. Dat kan ik heel goed begrijpen.
Er is daar zoveel werk verzet om te komen tot het moment van de eerste operatie aan boord. Dat er gebeden werd dat alles goed mocht gaan heeft me diep geraakt. Sanne, ik hoop dat je weer kan aarden in het kille Nederland en dat je ook hier tot zegen mag zijn.
Ik heb zo maar het idee dat je ooit weer een periode voor Mercy Ships gaat werken.!
Groetjes