BLOG 8 – God is good all the time
Ga naar de pagina van Jannietha KramerTijd voor een nieuwe blog en dat vanuit een hangmat op deck 7, met rondom mij alleen maar zee. Af en toe komt er een groep dolfijnen langs, vliegende vissen en we hebben zelfs al een haai gezien. Veel gezelligheid en heel veel ontspanning. Maar dat mag ook wel na de laatste maanden. Want een bijzondere tijd ligt achter ons. Überhaupt is het heel bijzonder om te zien hoe het ziekenhuis wordt schoongemaakt, ingepakt en vervolgens gewoon meevaart. Hetzelfde geldt voor de cabin, je omgeving verandert, maar alles blijft hetzelfde. Dat maakt het extra speciaal.
Terug naar de laatste maanden. Want die zijn voorbijgevlogen, maar niet zonder indrukken achter gelaten te hebben. We zijn verhuisd van dockspace en zo’n 200 meter verderop aangemeerd. Dat klinkt makkelijk, maar als de helft van het ziekenhuis (minstens drie tenten die gebruikt worden voor revalidatie, screening en controle na de opname van de patiënten) mee moet verhuizen, is er in weinig dagen heel heel veel werk verzet. Daarnaast hadden we nog een brand in de keuken, die gelukkig snel onder controle was. Ook hebben we afscheid genomen van heel veel lieve vrienden, maar ook van heel veel lieve patiënten.
Hier hebben we Coumba. Coumba is een 30-jarige vrouw, die toen ze jong was haar arm heeft verbrand. Haar zusje dreigde in het vuur te vallen en om dat te voorkomen heeft ze haar zusje gegrepen, maar is ze zelf deels verbrand door het vuur. Jaren heeft ze haar arm niet kunnen gebruiken, maar we hebben haar een operatie kunnen bieden die haar nieuwe hoop heeft gegeven. Zie haar stralen met een rechte arm op de foto. Het waren hele lange weken voor Coumba die niet altijd makkelijk waren. Coumba heeft een dochterje van twee jaar, die haar moeder zo erg miste dat ze stopte met eten. Toen Coumba dit hoorde, zagen we haar achteruit gaan. Ook Coumba at slecht en deed niet meer mee met activiteiten. Haar glimlach was van haar gezicht. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen dat ze haar dochtertje kon ontmoeten op het schip. Een vreugdevolle hereniging. Het is vooral de band die je met de patiënten opbouwt wat het zorgen voor hen zo bijzonder maakt. Coumba was altijd blij als ze je weer zag en zelf toen ze voor haar outpatiënt (na de opname terugkomen op de ‘polikliniek’) afspraak terugkwam, krijg je een hele dikke knuffel, zong ik mijn eigen gemaakte Nederlandse liedje voor haar en bleef ze stralen.
En dan hebben we Fallou, een goede vriend. Deze 19-jarige jongen werd vorige field-service (in 2019) geholpen vanwege een tumor op zijn been. Helaas groeide de tumor terug, waardoor hij opnieuw geopereerd moest worden. En dat ging niet zonder complicatie. Zes keer moest hij terug naar de operatiekamer. En toch, hij bleef positief. Hij is ontzettend leergierig en in mum van tijd kon hij een beetje Nederlands spreken. Dat leverde af en toe hilarische momenten op, als hij dacht tegen een Nederlander te spreken, die geen Nederlander was. Maar naast dat, bracht hij leven op de afdeling. Hij wilde graag de verpleegkundige zijn, dus hij leerde hoe je de bloeddruk moet meten, medicatie voorschrijven en rapporteren. Het voordeel van dat we alles nog op papier doen hier, is dat elke verpleegkundige dus een eigen dossier kreeg. Als ik voor mijn nachtdienst kwam, zei hij: ‘ga maar slapen, ik blijf wel even wakker en zorg voor de andere patiënten.’ Ondanks dat waren de dagen lang en afwisseling was altijd welkom. Een basketbalnet boven zijn bed bracht de oplossing.
Na bijna drie maanden bij ons te zijn geweest, was het tijd om naar huis te gaan. Eigenlijk moest hij langer blijven vanwege de revalidatie en de wondverzorging, maar de field service kwam ten einde. Gelukkig konden we hem overdragen naar een lokale kliniek die de wondzorg zal verzorgen. Fallou liep nog met krukken en moest veel verzorgingsspullen meekrijgen. Daarom werd hij met een Mercy Ships auto naar zijn huis gebracht en ik ben erg dankbaar dat ik daar onderdeel van mocht zijn. Een unieke ervaring.
’s Morgens vroeg stonden heel veel bemanning van het schip op het dock te wachten om Fallou uit te zwaaien. Want niet alleen de verpleegkundigen waren erg betrokken, het hele schip heeft mee geleefd en meegebeden.
Fallou vertelde ons alles over het gebied waar hij leeft, de bissap planten, de baobab bomen. Toen we van de hoofdweg af waren hobbelden we voor zeker vijftig minuten over een zand/grind weg. Een bus kan zijn dorp niet bereiken, dus de meest voor de hand liggende vraag was dan ook: Hoe kom je in de stad? Z’n gezicht straalde bij zijn antwoord: ‘Ik heb een paard!’
Eenmaal aangekomen in zijn dorp kwamen we al snel wat vrienden tegen. Thuis werden er stoelen voor ons klaargezet en we werden omringd door zijn familie en vrienden. Overal stralende gezichten om ons heen, want iedereen was erg blij dat hij thuis was. De pinda’s kwamen al snel tevoorschijn en er werd voor een paar minuten gedacht dat wij geen idee hadden hoe we die moesten openen. Maar dat viel mee. Niet veel later verhuisden we naar een andere boom, met meer schaduw om ons heen. Voor ons was het een heerlijke dag, voor ons gevoel niet te warm. Fallou dacht er anders over. Die jongen heeft drie maanden in de airco geleefd en vertelde ons dat het een hele warme dag is. Zo zie je maar weer, je went aan de hitte en aan de airco 😊.
Niet veel later kregen we een rondleiding, vol trots heeft hij ons zijn paard laten zien. Een prachtig dier. En ook het drie weken oude geitje mocht in de rondleiding niet ontbreken. We werden voorgesteld aan alle familieleden die in het dorp woonden. Ook mochten we mee-eten met een traditionele maaltijd, wat echt heerlijk was! Gewoon zoals het hoort, op de grond, waar iedereen uit de pan met de hand moet eten. Veel foto’s volgden en daarna was het tijd om afscheid te nemen. Het vult m’n hart met dankbaarheid dat Fallou familie van ons is geworden op het schip, maar het is ook zo goed om te zien waar hij hoort, bij zijn eigen familie en vrienden in een vertrouwde omgeving.
Fallou heeft een speciaal plekje bij alle Nederlanders, hij spreekt ook een beetje Dutch en tegen de tijd dat hij naar huis ging ontving hij een ‘Nederlandse’ badge met de titel: president du Hollande!
De dag voordat alle ‘overgebleven’ patiënten naar huis werden gebracht, hebben we een deck 7 party georganiseerd. Elke patiënt kreeg een persoonlijke speech en natuurlijk vierden we het met taart en drinken. Er werd veel gehuild; afscheid nemen als je een intense band hebt opgebouwd, na een intensieve periode, is niet makkelijk. Maar er werd ook veel gelachen en natuurlijk gedanst! Het bijzondere was, dat elke patiënt nadat er wat over hen gezegd was, opstond en ons bedankte. En ze bedanken niet alleen ons, ze bedanken ook jullie als supporters van mij. Want ze zijn zich er terdege van bewust dat wij als crew alles achterlaten om hier te kunnen zijn, maar dat jullie ook iemand afstaan om dit werk te laten doen. Namens alle patiënten, jërejëf: bedankt. Zij bidden voor ons, dat God ons en jullie zegent op welke plek je ook bent. En daar wil ik het niet bij laten, door het jaar heen heb ik heel wat patiënten aan jullie voorgesteld en ze gaan allemaal naar huis met hun eigen verhaal. Soms is het moeilijk, want ze geloven niet in dezelfde God als wij. Maar ze weten dat wij in Jezus geloven, die onze zonden vergeeft. Bid of ze door onze daden heen God mogen zien en of dat God verder uitwerkt wat hier op het schip geplant is.
En dan als laatste Sidy. Sidy werd opgenomen vanwege een operatie aan zijn kaak. In hem schuilt een echte kunstenaar en hij tekende dr. Gary Parker na. Maar hij tekende ook deze tekening: voor een jong patiëntje van 8 maanden: Moussa. Moussa’s moeder overleed bij de geboorte en zijn oom, met zelf vier andere jonge kinderen, nam de zorg over. Moussa heeft een gespleten lip- en gehemelte en een klompvoetje. Voor dit laatste zal hij later terugkomen. Zijn jonge leven is al omgeven met zorgen, maar Mercy Ships bracht hem hoop en healing. En dat is precies wat Sidy heeft getekend: jërejëf, voor het mogelijk maken van een nieuwe toekomst voor Moussa. Jërejëf, gericht aan Moussa’s oom, maar ook aan Mercy Ships en alle mensen achter Mercy Ships.
Vorige week was een drukke week met veel activiteiten en afscheid nemen. We begonnen met de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Senegal. Een heel ding, want alle daycrew was aan boord om het samen te kijken. Duidelijk werd wel het dansverschil, in Nederlanders zit duidelijk wat minder bewegelijkheid. 😊
Ook hadden we de DayCrew celebration. Want we hadden echt wat te vieren. Zonder onze daycrew was deze field service niet mogelijk geweest. Zij zijn letterlijk de brug tussen de patiënten en ons. Zij zijn het die de patiënten als eerste ontvangen, hun eerste emoties aanhoren en luisteren naar hun verhalen. Ze werken zo hard, hebben zoveel liefde voor de patiënten; het zijn echte helden! Senegal heeft meer dan 36 stammen, waarvan we van vier stammen de traditionele dans hebben gezien. Iedereen was aangekleed in prachtige kleding en we aten Yassa Yolof. We namen afscheid van iedereen, maar gelukkig was het voor de meeste een bacikanam: ‘zie je later terug’. Want bij leven en welzijn volgend jaar hopen we nog een field service van vijf maanden in Senegal te doen.
Vorige week heb ik ook afscheid genomen van mijn twee beste kamergenoten. Manuela en Caroline. Met Caroline heb ik 10 maanden een stapelbed gedeeld, waarvan we ruim 6 maanden op 3m2 samenleefden. Een intensieve relatie bouw je dan op, wat afscheid nemen niet makkelijk maakt. Maar het maakt me ook heel dankbaar, voor wat God gegeven heeft in hun beide, hoe een roommate je beste vriend kan worden, waarmee je alles kan delen.
We komen, als alles goed gaat, bijna aan in Tenerife. Ik ben al aan het aftellen, want zodra we op Tenerife zijn hoop ik richting huis te komen voor vier weken. De afgelopen maanden waren intens, ik heb er enorm van genoten, maar soms is het ook pittig. Toch weet ik dat God wil dat ik nog langer hier zal werken en daarom heb ik besloten om mijn contract met ruim een jaar te verlengen. Ik ben dankbaar dat God mij heeft laten zien dat ik hier nog langer mag blijven en dat ik me kan blijven inzetten voor de vergeten en allerarmste mensen.
Ik besef me dat ik maar een klein gedeelte van wat ik hier meemaak met jullie deel. Toch hoop ik dat het iets laat zien van het werk wat ik mag doen en wat leven aan boord inhoudt, en wat jullie op welke manier dan ook supporten. In het bijzonder het gebed wordt erg gemerkt en is ook hard nodig. Hartelijk dank voor al het meeleven de afgelopen maanden, dit heb ik erg gewaardeerd! In het bijzonder dank aan iedereen die gedacht heeft aan mijn verjaardag, dat maakt het erg speciaal. Ook een groot shout-out naar mijn shipmates, die de dag extra bijzonder maakte!
God is good all the time and all the time God is good.
Een foto van het begin van de field service en een foto aan het eind, met de mensen die zijn ‘overgebleven’ met wie we ook zijn begonnen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat een bijzonder en mooi blog weer.
Ik heb ervan genoten en wat een mooie foto’s.
Wat mooi en bijzonder dat je je contract hebt verlengd.
Veel zegen toegewenst en geniet van je verlof.
Lieve groet
Heerlijk verhaal, Jannietha. Mooi om de foto’s te zien met stralende gezichten.
Mooi om te lezen wat je meemaakt. Het is veel, fijn dat we er in mochten delen tot nu toe.
Een goede thuiskomst hopen we, geniet van je verlof.
Ook heel mooi en waardevol dat je je verblijf verlengt. Ik kon me niet zo goed voorstellen dat het hier bij bleef. ; )
Een hartelijke groet!
Fam. J. Aman.