Lockdown in Tenerife
Ga naar de pagina van Heilke de HeerLockdown
Dag 196 in quarantaine is alweer voorbij. De dagen gaan snel. Waar de haven van Granadilla een half jaar geleden nog onbekend terrein voor me was, kan ik nu de lijnen van het dok en de vulkaan in de verte op het eiland uittekenen.
Helaas mogen we nog steeds niet aan land. Het schip en een klein stukje dok is onze leefwereld.
Door de maanden heen is me steeds duidelijker geworden dat we, als het om immigratie gaat, een complex schip zijn. We varen onder de vlag van Malta wat maakt dat we in theorie op Malta zijn maar tegelijkertijd in Spaans territorium. Sommige bemanningsleden komen uit de Schengen-area of bezitten een zeemans-boek, waardoor je in theorie welkom bent in Spanje, anderen komen uit landen waar je een stempel in je pasport nodig hebt om welkom te zijn op het eiland, maar (dan komt de complexiteit) dat in- en uitstempelen zou dan elke keer als je van- en aan boord wilt opnieuw moeten gebeuren, omdat het schip op papier een ander land is dan Spanje. Weer anderen hebben een VISA nodig die alleen in hun thuisland aan te vragen is, maar vanwege COVID-19 zijn veel van juist deze (Afrikaanse) thuislanden gesloten, zelfs voor hun eigen inwoners.
En vooral dat laatste is voor sommige mensen aan boord een harde werkelijkheid, vooral voor hen die nabije familieleden verloren zijn in de afgelopen tijd. Zij willen, maar kunnen niet naar huis.
Wat doe ik?
Ik had de mogelijkheid om in de afgelopen zomer met verlof naar huis te komen. Maar die vlucht werd geannuleerd. En wetend dat er zoveel personeelstekort was (en is) in bijna elke afdeling besloot ik om te blijven.
Mijn werk in receptie bleef relevant omdat de alarmlijnen 24/7 gemonitord moeten worden en daarnaast kon ik me inzetten voor andere activiteiten in de community, zoals:
– Brood en ander lekkers bakken voor nieuwkomers, die de eerste 2 weken geïsoleerd van de community in hun cabin moeten doorbrengen.
– Het opzetten van een wekelijkse kerkdienst, die door het vertrek van bijna alle geestelijk verzorgers tijdelijk was weggevallen
– Het hosten van Nederlanders-avond
– Het houden van een dagelijkse Bijbelstudie
– Werken in het café/schipswinkel
En sinds een maand werk ik ook part-time als engineerings- en dek administrator.
Ik ben dankbaar dat ik kan werken en dat onze samenzijn aan boord nog toegelaten wordt. We komen nog steeds bijeen in groepen, we zingen en hoeven geen rekening te houden met 2 meter afstand van elkaar.
IS project
Vorige week werd algemeen medegedeeld dat dit niet zo zal blijven. Zeer binnenkort zal een groot IS project aan boord plaats vinden, waar 20 tot 30 mensen van buitenaf dagelijks aan boord zullen komen die in elke cabin werk moeten verrichten. Zodra dat gaat gebeuren worden we verplicht om overal (behalve in onze slaaphutten) mondkapjes te dragen, 2 meter afstand van elkaar te houden en helaas mag er dan niet meer binnen gezongen worden.
Bid alsjullieblieft dat het management wijze keuzes zal maken en dit in heroverweging zal nemen. Het grootste gedeelte van de crew heeft al 6 maanden lang niets anders gezien dan het schip en de kade, en dubbele banen op zich genomen. Hetgeen ons gaande houdt is de community, het samenkomen in de kerkdiensten en Bijbelstudiegroepen, het spelen van bordspellen in de avonden en gewoon de dagelijkse etenstijden waar we dicht op elkaar kunnen lachen en kletsen.
Bergen en geloof
Het uitzicht op de oceaan en de prachtige zonsopgang & -ondergang blijven. Elke dag weer. En de bergen in de verte ook. Ze herrinneren me aan het vers 1 en 2 van Psalm 121:
‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal.
Mijn hulp is van den HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft.’
Ik heb het nodig om daaraan herinnert te worden. Vooral als ik nadenk over hoe de nabije toekomst eruit zal zien. Zoals ik beschreef in een interview voor CIP (https://cip.nl/80842-heilke-de-heer-zit-in-quarantaine-op-een-schip-we-dienen-afrika-ook-nu) geloof ik vast een zeker dat God de hele situatie in Zijn Vaderlijke handen heeft. Maar dat geloven gaat niet vanzelf, ik moet mezelf telkens weer aanspreken om Hem te vertrouwen en me niet mee te laten slepen met de omstandigheden. Als mijn hulp komt van Hem die hemel en aarde gemaakt heeft, waar zou ik dan bezorgd om zijn.
Terug naar Afrika
Het plan is nog steeds om in januari terug te varen naar Afrika. Zeker weten doen we het niet, zoals niets zeker is in de wereld. Zeker niet in deze tijd. Als ik meer nieuws heb zal ik van me laten horen.
Liefs en Shalom,
Heilke
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!