Nooit te oud om te leren
Ga naar de pagina van Karin de HaanLieve mensen,
Deze week heb ik dingen geleerd waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ooit zou doen. Afgelopen week heeft degene die de patiëntjes in het gips zet, afscheid genomen. Haar taak zit erop nu er geen orthopedische operaties meer gedaan worden. Maar niet alle kinderen gaan na 6 weken uit het gips. Want soms blijkt er op de Ro-foto’s niet voldoende bot ontwikkelt en dan gaan ze opnieuw voor één of twee weken in het gips. Mijn vraag was wie dat zou gaan doen en dat blijken de fysiotherapeuten te zijn. Dus deze week hebben we een les gips aanleggen gekregen en mocht ik één van de ergotherapeuten ingipsen. Dat vond ik niet heel moeilijk. Maar daarna moest het gips eraf. Dit gebeurt met een speciaal zaagje wat veel herrie maakt. Ik vond het zo eng om daarmee aan de gang te gaan en om misschien door het gips heen de huid te beschadigen. Maar gelukkig werd ik gerust gesteld. De zaag draait niet rond maar trilt heel snel en trilt daarmee het harde gips kapot, maar doet niets met het zachte materiaal en de huid daaronder. Een mens is nooit te oud om te leren.
Het is me gelukt om foto’s te bemachtigen die ik met jullie mag delen. De eerste foto is van een ziekenhuiszaal met de bedden voor de patiënten en daaronder het bed voor de verzorger. Dan een foto van de kinderen met hun looprekjes in de gang, waar ze een hoop plezier hebben met elkaar en met de verpleegkundigen. Op de derde foto één van mijn vrolijkste patiëntjes op de veranda (achterdek van het schip) waar ze heerlijk buiten kunnen zijn. Als hij me ziet begint hij meteen te roepen: “Karien, Karien”.
C ward
Caleb Fong, LCU facilitator, is with patients.
Orthepedic patients play a game with Hospital Chaplaincy on the Veranda during deck time.
Al mijn orthopedische patiëntjes zijn nu naar het Hope Centre. Hieronder wat foto’s van het Hope Centre. De open ruimte met banken waar we met de kinderen kunnen oefenen. Eén van de zalen waar ze slapen met hun verzorger. En een foto van hoe ze met elkaar de oefeningen doen die we ze opgegeven hebben.
Day Crew clean and prepare the HOPE Center for the arrival of the first patients.
Day Crew clean and prepare the HOPE Center for the arrival of the first patients.
Ortho kids making exercises at the HOPE Center.
Afgelopen week heb ik me meer bezig gehouden met plastisch chirurgie patiënten, zowel kinderen als volwassenen. De meesten van hen hebben brandwonden en konden hun schouder niet meer bewegen omdat de huid van de oksel te strak was geworden door de littekens. Na huidtransplantatie maken de ergo therapeuten een spalk waarmee hun arm horizontaal opzij gehouden wordt. Die spalk voorkomt dat de nieuwe huid weer te krap wordt. Het is een apart gezicht om ze met zo’n spalk over de afdeling te zien lopen. Bij één vrouw moet de hand ondersteund worden met het lopen en toen ik met haar naar de oefenruimte liep had ik het gevoel dat we een dans opvoerden. Daar moest ze wel om lachen en ze heeft me beloofd dat als ze haar arm weer kan bewegen dat we dan samen gaan dansen. Een paar keer per dag gaat de spalk af en doen we oefeningen om de bewegelijkheid van de schouder te vergroten.
Ook dit weekend was er weer tijd om te ontspannen. We beginnen de weg in Dakart steeds beter te kennen en zijn naar een strand gewandeld. Normaal moet je daarvoor betalen, maar als we onze Mercy Ships badge laten zien, mogen we er gratis in. En daar heb ik gezwommen in de Atlantische Oceaan. Het water was nog wel erg koud, maar verder was het er heerlijk. Tot we een groot groen iets in het water zagen, waarvan we dachten dat het misschien een kwal was of een plastic zak. Daarna waren we heel snel het water uit. Maar ik heb gezwommen in de Atlantische Oceaan. Ook dat had ik nooit kunnen denken.
Lieve groeten,
Karin.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Geweldig Karin, je maakt prachtige dingen mee en wat een heerlijke foto,s met al die blijde gezichten.je doet prachtig werk
Bijzonder dat je dit mag meemaken. Wat een vrolijke gezichtjes.
Nog een fijne tijd.
Groetjes
Karin
Lieve Karin,
Leuk dat je nu kunt gipsen en gezwommen hebt in de oceaan. Een belevenis. De foto’s spreken voor zich en ik zie alleen maar blije gezichtjes. Inmiddels zal het wel heel anders werken nu je volwassenen en kinderen gaat behandelen met brandwonden, maar ook weer een uitdaging.
Goede week maar weer Liefs Wilma
geweldig om je op deze manier te kunnen volgen…een gezegende tijd nog en veel liefs
Lief maatje, we kunnen dus nu ook nog met een gerust hart onze botten breken😉! Wat een verslag, jij voelt je als een vis in het water , zo te horen, en ja dan duik je het leven en de Atlantische Oceaan in, heldin ben je!
Hi Karin, wat leuk om te lezen dat jij geniet van wat je weer geleerd hebt. Een fantastisch belevingsverhaal. Genieten hoor.
Groetjes Ab.
Hallo Karin ..wat een avonturen toch! En wat een leerzame tijd…medisch…mentaal… sociaal….wetenschap die niemand je ooit nog afneemt. Geweldig om te lezen. Volgens mij loop jij de hele dag met een grote lach op je snuit rond. Het is vast hard werken…maar zo waardevol! ❤️
Prachtig Karin, om zo jouw verhalen te lezen en een stukje mee te beleven waarmee jullie bezig zijn. Mooie ervaring. Groetjes Hanneke
Mooi Karin, om zo jouw verhalen te lezen en een stukje mee te beleven waarmee jullie bezig zijn. Prachtige ervaring. Groetjes Hanneke
Lieve Karin, je bent zo op je plek daar, prachtig om te lezen. Wat een avontuur. Geweldig dat Hans en jij hiervoor hebben gekozen. Prachtige bediening. Veel zegen nog! Lieve groet, Anja
Wat een mooi verhaal weer Karin. En nu met de mooie foto s erbij!
Fijne tijd nog!!!
Lieve Karin,
Wat fijn en bijzonder wat je allemaal mag doen voor deze mensen. Wat hebben we het in NL dan goed met alle medische hulp.
Gisteren heb ik even met Hans gebeld.
Wat gaat de tijd toch snel , nog drie weken te gaan.
Hoorde dat jullie ook gewoon lekker weer hebben niet al te warm, heerlijk hoor.
Dus nu ben je ook nog gipsmeester, altijd handig.
Succes je laatste weekjes. Tel je al een beetje af? Of teken je bij😉
Groetjes Ellen