Ter land, ter zee en thuis
Ga naar de pagina van Rimke van de NesHet is pas vier weken geleden dat ik in het vliegtuig naar Tenerife stapte en een paar uur later de loopplank van de Global Mercy op liep. Natuurlijk voelt het alsof ik hier al veel langer ben. Ben je benieuwd naar wat ik mijn eerste maand aan boord heb meegemaakt? Lees dan snel verder!
Thuiskomen op Tenerife
Auto vol geladen (ja, dat is allemaal van mij), uitgezonden worden vanuit de Baptistengemeente in Lemmer, net op de snelweg beseffen dat ik mijn telefoon in de kerk had laten liggen en dus weer terug moeten, maar uiteindelijk mooi op tijd aangekomen op Schiphol. Mijn bagage was iets te zwaar, maar gelukkig mocht alles toch mee. We zijn nog snel even wezen lunchen en toen was het voor mij tijd om richting mijn gate te gaan. Daar ontmoette ik Sander, Mike en Cathy, die ook allemaal naar het schip gingen. We zaten verspreid door het vliegtuig, maar vonden elkaar in Tenerife al snel weer. Tijdens de taxirit heb ik nog gezwaaid naar de kade waar ik 4 jaar geleden met de Africa Mercy woonde. De Global Mercy lag nu in Santa Cruz, de hoofdstad van het eiland.
Aankomen op het schip voelde echt als thuiskomen, wat grappig is, omdat ik nooit eerder op de Global Mercy heb gewoond. Ik had er alleen twee weken rondgelopen, toen het schip 2,5 jaar geleden in Rotterdam was. Het was dus een aangename verrassing toen ik erachter kwam dat ik de weg nog kende!
Zoals dat gaat aan boord, werd ik meteen midden in het leven aan boord geslingerd. Maandag werd gevuld door een rondleiding, kennismaking op het werk en veiligheidsinstructies. Vanaf dinsdag ben ik meteen aan het werk gegaan. Dat betekende helaas ook dat ik (wederom) weinig van Tenerife heb kunnen zien. Sander en ik zijn maandagavond nog even naar een supermarkt in Santa Cruz gelopen om wat snacks in te slaan, maar dat was het dan ook. Dinsdag was de laatste dag dat we van het schip af mochten, want daarna was het tijd voor…
De vaart naar Sierra Leone
Op woensdag verplaatsten we naar een andere plek in de haven zodat we konden tanken (of bunkeren, in maritieme termen). Donderdag begonnen we vervolgens met wat testen en manoeuvres langs de kust van Tenerife, om er zeker van te zijn dat de generatoren na het onderhoud goed werkten. Daarna begonnen we aan de zes daagse oversteek naar Sierra Leone. Tijdens de vaart moest ik om de dag werken, wat me gelukkig genoeg tijd gaf om ook te genieten van de activiteiten die tijdens de vaart georganiseerd werden. Zo keken we buiten naar Pirates of the Caribbean, speelden we sock golf en hadden we een kerkdienst boven op deck 11. Helaas had ik ook meer last van zeeziekte dan ik had verwacht of gehoopt, vooral in de keuken. Ik heb daarom ook veel tijd doorgebracht op bed, en in het raam van onze hut. Daarvandaan heb ik de laatste ochtend echter ook nog dolfijnen gezien, dus dat maakte weer heel veel goed!
Een ander hoogtepunt was dat we tijdens de vaart op de brug mochten komen kijken. Hier wordt het schip bestuurd, dus vanaf daar heb je (als het niet al te mistig is) heel veel uitzicht. Meestal vaart het schip op zee op de autopilot, maar als je wilde mocht je ook het schip een tijdje besturen. Dat wilde ik wel eens proberen, want het was al een hele tijd geleden dat ik aan het roer van een schip had gestaan. Het was even wennen aan hoe dit schip reageert, maar uiteindelijk heb ik een goed half uur aan het roer gestaan.
Freetown
En na 6 dagen was daar eindelijk het Sierra Leoonse vasteland. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat moment enthousiaster was om niet meer te varen dan om aan te komen ;-). De aankomst viel een beetje tegen. Omdat het schip vorig jaar ook al in Sierra Leone was, was er niet het grootse onthaal dat normaal plaatsvindt. Daarnaast kwam er af en toe redelijk wat regen naar beneden, wat het niet leuker maakte. Het was wel heel gaaf om met de vlaggen van alle nationaliteiten aan boord buiten te staan.
Mijn eerste indruk van het land (vanaf het schip) was dat alles erg groen is. Veel groener dan toen ik 5,5 jaar geleden in Guinee was en daarmee ook groener dan ik had verwacht. Dat komt natuurlijk doordat we nu richting het einde van het regenseizoen gaan. En regenen doet het veel, heel veel. We hebben al verschillende keren te horen gekregen dat we niet de stad in konden omdat het door overstromingen niet veilig was. Inmiddels ben ik wel al een aantal keer de stad in geweest. Een paar keer om vanaf de haven een klein rondje te lopen en vorige week hebben we met een aantal een keke (tuktuk) genomen naar een markt en restaurantje. Het is grappig hoe veel de stad me aan Conakry, in Guinee, doet denken en hoe dat me meteen al weer wat meer thuis laat voelen. Ik kijk er naar uit om de komende maanden meer van de stad en het land te kunnen zien. Gelukkig zijn we hier nog een tijdje!
Al met al dus een flink gevulde maand, en dan heb ik je nog niet eens verteld over mijn werk en de daycrew (lokale bemanning) die sinds vorige week ons team versterkt. Daarover volgende maand wat meer. Voor nu, regenachtige groetjes vanuit Freetown!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!