Weer een weekje verder
Ga naar de pagina van Mariëtte Beärda-ZijderveldInmiddels zijn we weer een week verder en begin ik een beetje het idee te krijgen dat ik snap wat ik aan het doen ben, wat er van me verwacht wordt en waar ik alles kan vinden. En in de tussentijd heb ik ook m’n hut een beetje opgeleukt:
Op doordeweekse dagen werk ik gewoon, 5 dagen per week. Maar in de weekenden kan ik eventueel wel wat ondernemen, als ik geen oproepdienst heb tenminste. Er moet tenslotte altijd een rontgenlaborant beschikbaar zijn voor spoedonderzoeken. Dat houdt nu eigenlijk in dat ik om de week oproepdienst heb, beginnend op vrijdagavond. En afgelopen vrijdag ging mijn week oproepdienst in.
Nadat ik op zaterdag dus ‘huisarrest’ had, kon ik op zondag naar het Hope Center omdat m’n lieve collega even m’n dienst overnam. Het Hope Center is een soort revalidatiecentrum voor mensen (en wat familie) die door Mercy Ships geholpen zijn, maar nog wel vaker terug moeten voor controles. Deze mensen wonen dan te ver weg om steeds terug te komen en kunnen tijdelijk in het Hope Center verblijven. Ze hebben hier voor de kinderen dus ook gewoon een school en zo.
Op zondagochtend hebben ze altijd een dienst waar je dan heen kunt met vervoer van Mercy Ships. Heel makkelijk om er even tussenuit te zijn dus. Het was precies zoals je verwacht bij een Afrikaanse dienst, veel zingen en dansen, genieten! Voor de liefhebbers: ik heb geluidsfragmenten, maar die kan ik hier niet uploaden.
Hierna zijn we nog ergens wezen lunchen en hebben we daarna een keke (soort tuktuk) terug naar de boot genomen.
De zaterdag heb ik me trouwens ook prima vermaakt hoor. Was best fijn om even niks te hoeven doen en er is genoeg te zien:
Dan een beetje wat m’n werk inhoudt:
De werkdagen zijn op het moment niet heel druk, omdat we aan het eind van de field service (‘het seizoen’ zeg maar) zitten. Alle orthopedische kinderoperaties zijn al gedaan. Dit zijn vooral de aandoeningen aan de benen, waarbij kinderen door ondervoeding enorme vergroeiingen hebben. Meestal in de vorm van O-benen. M’n collega’s zijn bij al die operaties geweest met de C-boog en deze kinderen komen nu steeds voor controle. Eerst voor een liggende foto zonder gips, als dan blijkt dat de heling goed gaat willen ze een staande foto van het hele been om te kijken hoe de stand is.
Het is mooi om te zien hoe handig die kids zijn. Ondanks het gips wat ze vaak om beide benen hebben, kunnen ze gewoon rennen en spelen.
Op dit moment worden er nog wel kaak- en halsoperaties uitgevoerd. Dit zijn vaak (jong)volwassenen met een groot gezwel. Ook bij deze mensen is de meeste beeldvorming al geweest, maar moet er nog weleens een scan of OPG gemaakt worden. Nou, zo’n OPG heb ik in jaren niet meer gedaan, dus dat was wel weer even wennen. Inmiddels staat de teller op 1, hahaha!
Rond 16 juni vaart het schip naar Tenerife voor een jaarlijkse onderhoudsbeurt. Een maand hiervoor (dus vanaf 15 mei) worden er helemaal geen operaties meer uitgevoerd, omdat ze dan de na-controles niet meer kunnen doen of eventuele complicaties niet meer kunnen behandelen. Langzaamaan dooft het dus allemaal een beetje uit.
Gelukkig zijn er genoeg andere taken om ons bezig te houden. Op dit moment werk ik ook m’n nieuwe collega in. Zij is maandagavond gearriveerd en blijft 8 weken. De twee vorige collega’s zijn nu allebei vertrokken, dus daarmee is ook een hoop ervaring vertrokken. Maar gelukkig heb ik in deze ruime week wel een hoop van ze kunnen leren en ben ik nu dus ook ineens officieel de Senior laborant. Ik heb tenslotte al 1 week ervaring!
Nou, ik denk dat ik jullie wel weer genoeg heb bijgepraat (en ik denk dat m’n was inmiddels droog is), dus tot de volgende keer!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wow, je runt daar de hele afdeling al. Super zeg, mooi om te lezen dat je je draai al aardig gevonden hebt. Hoeveel opnames maak je dan per dag? Zet em op en geniet!
Mooi verhaal Mariëtte.
Na een week Senior. Nog een week en dan directeur denk ik!
Liefs en groetjes en dikke kus kus van ons