In de maanden die volgden leefden de palliatieve verzorgers met het gezin mee in hun proces van verdriet, woede en ontkenning. Er vonden veel nuttige gesprekken plaats met haar moeder en oma. Het palliatieve team gaf Claudia verschillende medicijnen om de symptomen van haar ziekte, zoals misselijkheid, pijn en koorts, te controleren, zodat ze kon genieten van het spelen en zingen, zolang ze dit nog kon doen. De familie werd ondersteund tijdens de lange en vermoeiende opname in het plaatselijke ziekenhuis die volgde.
Uiteindelijk overleed Claudia. Toen de buren vroegen wie die buitenlanders waren op de begrafenis, antwoordde haar oma: “Zij zorgden voor Claudia en hielpen haar tijdens haar ziekte.” Er was geen bitterheid of wrok, maar juist vertrouwen dat het team alles voor haar gedaan had wat het kon doen. Na het overlijden van Claudia hebben de palliatieve verzorgers verschillende rouwbezoeken afgelegd.
Bij een van de bezoeken realiseerde de familie zich dat ze geen foto van Claudia had. We konden hen blij maken met de foto die we met toestemming tijdens de screening van haar genomen hadden. De familie koestert hem. Dankzij de hulp van het palliatieve team en een lokale zakenman kon Claudia’s moeder aan het werk bij een houtskoolverkoop. Ook al werd Claudia niet genezen, toch zijn er vele manieren waarop we dit gezin hoop en genezing konden geven.
Voor u ook interessant:
Serah, of Heuridia zoals ze bij haar familie bekend staat, ziet er niet anders uit dan de andere negenjarige meisjes uit de stad...
Die ene tel waarin je afgeleid was in het verkeer. Een ondoordachte opmerking die na jaren nog altijd door je hoofd spookt. Die ...
Nadat hij 56 jaar met een gespleten lip had geleefd, was er slechts een operatie van twee uur nodig om Samba’s leven te verand...
