Lieve mensen,
Het lijkt wel of Mercy Ships de politieke onrust aantrekt, en dan speciaal waar Denise aan boord zit 😉 Dit is namelijk mijn derde land waar ik dien, en ook de derde keer dat ik jullie moet schrijven vanuit een land dat gebonden zit aan een avondklok. Ik moet wel zeggen, deze keer voelt als minst heftige. Omdat wij met het schip niet in de hoofdstad liggen maar zo’n tien uur rijden verderop, is de onrust hier veel minder, en beter controleerbaar. We staan de komende weken voor wat uitdagingen omdat sommige maatschappijen vluchten gecanceld hebben, maar aan boord en rondom het schip zijn we veilig, en ook onze patiënten hebben tot nog toe allemaal kunnen komen. Dus terwijl we de gaten in de werkroosters zien opdoemen, moeten we eigenlijk toch vooral dankbaar zijn. En in gedachten houden dat God alles ten goede gebruikt voor hen die Hem liefhebben.
Een lieve collega hier aan boord zou het zeggen als: ik wil God zien in wat er hier gebeurt. En zo is het. En we zien Hem. Doordat we een aantal dagen niet van het schip af mochten, kwam de gemeenschap echt samen en werden een paar evenementen op touw gezet. Het mooiste waren toch wel de extra gebeds- en aanbiddingsavonden, om juist in deze tijd God te zoeken. Waar normaal ongeveer 10-15 man tijd vrijmaakt om deze bij te wonen, konden we nu God prijzen en Hem zoeken met zo ongeveer 50 vrijwilligers tegelijk! Zo mooi. De onzekerheid is daarmee niet voorbij. De winkels die leeggeroofd en in brand gestoken zijn, worden niet in een vingerknip gemaakt. En de levens die deze protesten gekost hebben, komen nooit meer terug. Toch bidden we dat dit niet voor niets is. Dat God Zijn hand erin heeft. En dat is de enige manier om te leven met hoop in een wereld die gebroken is. We kunnen ervoor kiezen God ter verantwoording te roepen voor het kwaad dat ons overkomt. Dat maakt ons teleurgesteld, boos en bitter. We kunnen er ook voor kiezen vast te houden aan wat de Bijbel zegt en leven in de overtuiging dat God goed is, onafhankelijk van de omstandigheden. En dan heb je een houvast om je aan vast te klemmen. Dat geeft je kracht, bescherming, en perspectief voor morgen. De keuze is aan jou. God is wie Hij is. Hij verandert er niet door. En het glipt Hem ook niet door de vingers. Dat is mijn hoop.
De rest van deze maand was eigenlijk aardig normaal hoor, voordat je denkt dat we de hele maand al opgesloten zitten. De rellen in de hoofdstad begonnen vorige week donderdag, en anderhalve week geleden was ik nog ‘gewoon’ op zaterdag bij een openluchtconcert/evangelisatieconferentie met wat mensen van het HOPE Center. Zo zie je maar, een leven en een land van contrasten. Ik merk dat nu ik weer een kantoorbaan heb, eigenlijk een veel stabieler leven heb. Daardoor vraag ik me soms af: maar wat moet ik nog eens schrijven dan? Dus maar even een fotootje van de wekelijkse dagopening van het technische team waar ik altijd graag bij ben. We zingen samen, iemand doet een korte overdenking, en dan gaat iedereen aan het werk, terug naar de computer die zich bijna onder water bevindt in dit schip. Ik had de afgelopen dagen twee jongetjes die het maar al te leuk vonden om weg te lopen uit hun ziekenzaal, dus die hielden me soms aardig van het werk. Maar dat geeft niet. Dat is deel van het werken in een ziekenhuis zullen we maar zeggen.
Afgelopen maand had ik ook weer de kans om een groep dagwerkers onze cursus budgetteren en met geld omgaan te geven. Dit is een cursus die ik inmiddels al aan ongeveer 100 dagwerkers heb kunnen aanbieden, en er komen altijd weer leuke gesprekken en mooie resultaten uit! Soms zie je het lampje letterlijk gaan branden. Vanuit het HOPE Center, waar ik de cursus vorig jaar mocht geven, komen er tot op de dag van vandaag nog dagwerkers trots naar me toe om te vertellen dat ze land gekocht hebben, een bedrijfje gestart zijn, of een brommer hebben kunnen kopen. Dat zijn de dingen waar je het voor doet!
Aan het einde van de werkweek gaan we op vrijdagavond vaak even van het schip af met een gemixt groepje van Senegalezen en Nederlanders. We gaan meestal naar een klein barretje waar de muziek niet al te hard door de speakers dendert, en waar een paar biljarttafels en tafelvoetbal staat. Zo meten we wekelijks onze krachten in kleine toernooitjes totdat het weer tijd is om terug aan boord te gaan, want die avondklok geldt voor ons altijd: 22:00 uur iedereen binnen.
Volgende maand hoop ik jullie een iets meer persoonlijke update te geven, ook over hoe het komende half jaar er voor ons uit gaat zien. Op dit moment staan er nog wat dingen op losse schroeven 😉 U kunt met ons meebidden dat God de weg baant, stap voor stap, en dat Hij voorziet. We weten dat Hij dat zal doen, en zien ernaar uit te getuigen van Zijn trouw en goedheid. Voor nu enorm bedankt voor jullie betrokkenheid in gebed, contact, financieel, en nog zoveel meer. We waarderen jullie heel erg.
Liefs en zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid voor Madagaskar. De politieke onrust in de hoofdstad, maar vooral ook de slechte leefomstandigheden en de beperkte toegang tot stromend water en elektriciteit maken het leven zwaar voor ‘de gewone man’. Bid om vrede en verandering.
- Bid voor onze (toekomstige) vrijwilligers die in onzekere weken zitten. Bid om vertrouwen op God en flexibiliteit in het denken en het hart. Dat dit een tijd is die ons als gemeenschap dichter aan Gods hart brengt.
- Bid voor minimale negatieve impact op onze missie. Dat we geen ‘nee´ hoeven te verkopen aan onze patiënten.
- Dank dat we al meer dan 1230 operaties hebben uitgevoerd dit jaar en dat al onze patiënten, onze projecten op het land, en ons schip veilig zijn.
- Dank voor hoe de gemeenschap samenkomt voor gebed en aanbidding in deze dagen van onzekerheid.
- Dank voor de samenwerking en eenheid die zichtbaar aanwezig is in het leiderschapsteam van het ziekenhuis.
