Lieve vrienden en familie, ik mag jullie weer hartelijk groeten uit Toamasina, Madagaskar! Bij velen van jullie was het al bekend dat ik pas geleden weer naar Madagaskar mocht afreizen om nu voor 8 weken te mogen dienen aan boord. Een beetje onverwacht, maar dat maakt het zeker niet minder leuk of minder enthousiasmerend. Ik vind het erg leuk om hier weer te zijn en mijn ding weer te gaan mogen doen. En natuurlijk vind ik het ook weer heel erg leuk om jullie weer aan te mogen schrijven vanuit het immers warme Toamasina. Dat druilerige herfstweer thuis mis ik niet, als ik eerlijk ben, wanneer ik hier zometeen kerst kan vieren in 30 graden!
Laat ik allereerst beginnen met hoe ik nu eigenlijk weer zo onverwacht aan boord beland ben. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, ben ik afgelopen juli teruggekomen van een 6 maanden durende werkperiode aan boord. Ik kwam thuis en, na nog wat vakantie gevierd te hebben, was ik weer teruggekeerd bij mijn oude werkgever. Hier werd echter na korte tijd duidelijk dat binnen dit bedrijf er simpelweg niet veel toekomst meer in zat voor mij. Mede hierdoor heb ik in september mijn ontslag ingediend, met het idee ‘tegen de tijd dat het november is heb ik vast wel een nieuwe baan’. Maar dit eigengemaakte plan liep toch even anders… Want toen kreeg ik, vanuit het niets, de vraag of ik op zeer korte termijn beschikbaar zou kunnen zijn om een gat in de planning aan boord van de Africa Mercy te kunnen vullen. Hier hoefde ik natuurlijk geen 2 keer over na te denken; maar natuurlijk wil ik weer naar Madagaskar komen! Mijn agenda was leeg, na een paar maandjes werken de bankrekening weer gevuld, en was de honger voor avontuur niets minder geworden. Achteraf gezien was het misschien toch geen berichtje vanuit het niets…
Uiteraard vraagt het ook deze keer weer best een hoop van mijzelf om weer helemaal naar Madagaskar heen en weer te vliegen, en dat nu dan ‘maar’ voor 8 weken. Het zijn toch weer 8 weken zonder het comfort van thuis, zonder de goede vrienden om mij heen, dure vliegtickets… En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. En om eerlijk te zijn, lieve mensen, maak ik mij ook weleens zorgen. Hoe nu verder als ik weer terug ben? Wat voor impact heeft mijn afwezigheid van thuis op de relaties waar ik zo dankbaar voor ben? Wat als mijn geld opraakt? Wat als, wat als, wat als… Misschien wel de meest nutteloze vraag die wij als mensheid ooit verzonnen hebben. Maar toch een vraag die ons allen elke dag weer bezighoudt. En ik ben daar zeker geen uitzondering in. En ondanks dat ik met volle overtuiging geloof dat ik mij geen zorgen hoef te maken over de dag van morgen, is dat toch wel makkelijker gezegd dan gedaan. Soms kan ik dan bijna jaloers worden op het geloof van de discipelen. Jezus vraagt hen om alles te laten vallen en Hem te volgen. Jakobus en Johannes lieten hun vader achter in de boot, simpelweg omdat Jezus hen riep. Geen vragen, slechts gehoorzaamheid. Nathanael had niet meer nodig dan Jezus die hem vertelde ‘ik zag u onder de vijgenboom’. Maar misschien is jaloezie niet het goede woord, noem het eerder een enorme bewondering. Want ook al ben ik nu hier, en lijkt het of ik deze opdracht zonder vragen ben gaan uitvoeren, heb ik ook nog steeds zorgen en vragen. Als Jezus mij nu vraagt om radicaal alles los te laten en slechts te luisteren naar wat Hij vraagt, durf en kan ik dan volmondig ja zeggen? Dit is een vraag die mij de laatste tijd vaak bezighoudt. Want echt alles loslaten betekent dus ook die dingen waarvan ik denk dat het niet zo erg is. De kleine zorgen van het leven. Maar ook grote zorgen. Alle relaties die ik heb. Mijn banden met deze wereld waar ik in veel opzichten nog veel te veel mee verbonden ben. Mijn hele hart en ziel en verstand.
Maar toch is het antwoord op die vraag ja.
Ik wil alles loslaten om Hem te volgen. Wat dat dan ook mag zijn. Ik weet dat ik het uit mijn handen mag laten glijden. En ik weet dat God goed is en Zijn belofte nooit verbreken zal. Ik weet dat Hij de Voorziener is, Jehovah-Jireh. Waarom zou ik dan nog twijfelen? Waar zou ik dan nog bang voor zijn? Het enige wat mij te binnen schiet waar ik dan nog bang voor zou moeten zijn is het oordeel van de Heer als ik mij laat afbrengen van de hoop van het Evangelie. Maar daar maak ik mij geen zorgen over.
Lieve mensen, het leven is een zegen. Elke dag is weer een geschenk uit Gods hand. Elke dag weer mogen wij onszelf eraan herinneren dat wij waarlijk vrij gemaakt zijn! Wat houdt ons dan nog tegen om God elke dag te prijzen en te danken voor dat wat Hij voor ons gedaan heeft? Elke dag weer mogen wij onszelf eraan herinneren dat God voor ons is, en met ons, om ons heen en binnen in ons. Elke dag mogen wij Hem prijzen en Zijn Naam verhogen. Niet alleen op zondag, nee, elke dag. Elke dag mogen wij dichter tot Hem komen door Hem in alles wat wij doen te verhogen. Zelfs in onze beproevingen mogen (of moeten?) wij God danken en loven, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Maar laat tijdens onze beproevingen de woorden van Paulus aan de gemeente van Thessalonica centraal staan. Wees altijd verheugd, bid onophoudelijk, en dank God onder alle omstandigheden. Laat de Geest niet uitdoven. Want Hij die u roept is trouw en doet Zijn belofte gestand.
Lieve mensen, laat dat de leidraad van ons leven zijn. Weet dat Hij ons altijd bijstaat en nooit alleen laat. Laten wij Hem daarom danken en loven, in alles wat wij doen.
Ik wil nog eens goed benadrukken dat ik dit niet schrijf omdat ik indruk op jullie wil maken, of omdat ik jullie zo graag de les wil lezen, allesbehalve juist. Maar het vuur brand van binnen en het moet eruit! En laat dit nou een uitgelezen kans zijn om het vuur te verspreiden. Ik hoop echt dat deze woorden een bemoediging mogen zijn voor hen die het nodig hebben. En als dat niet zo is, laten deze woorden dan een getuigenis zijn van mijn geloof in onze Heere Jezus Christus.
Inmiddels ben ik alweer best een tijdje aan boord; wat vliegt de tijd! Ik ben alweer bijna op de helft van de 8 weken! Gelukkig zijn er nog veel oude bekenden aan boord, dus gezellig is het hier zeker. Naast het ‘normale’ werk aan boord ben ik ook weer betrokken bij het worshipteam, dus ook op deze manier mag ik mijn van God verkregen talenten weer inzetten maar ook aan Hem teruggeven. Wat is ook dit weer een voorrecht!
Op het moment van schrijven zijn wij hier aan boord in de laatste week van operaties beland. Na deze week wordt de O.R. gesloten, en over 2 weken sluit het gehele ziekenhuis. Het is een rare en turbulente periode om aan boord te zijn, dat moet gezegd. Veel mensen gaan langzaamaan beginnen met inpakken, maar ook wordt het schip steeds leger de aankomende tijd. Al het medische personeel gaat binnen nu en 3 weken naar huis, dus het wordt een stuk stiller hier tijdens de feestdagen. Tijdens het kerstdiner (wat we nu volop aan het uitwerken zijn) verwachten we nog ongeveer 200 vrijwilligers die mee zullen eten… Vergeleken met de 380 die er nu nog zijn is dat toch ineens best een raar idee. Maar goed, we maken er natuurlijk geen minder groot feest van! Al blijft het een raar idee, kerst in 30 graden… Eerlijk gezegd mis ik de kou in Nederland wel hoor! Wat je er al niet voor over moet hebben!
Er waren wat kleine technische problemen met mijn pagina, vandaar dat het een tijd duurde voordat u een update van mij kreeg. Maar sedert kunt u mij weer volgen en/of ondersteunen. Ik ben en blijf enorm dankbaar voor alle steun die ik mag ontvangen, zij het financieel, of zij het spiritueel. Beide vormen van ondersteuning zijn belangrijk, en het een kan natuurlijk ook eigenlijk niet zonder het ander!
Lieve mensen, een hartelijke, warme en liefdevolle groet vanuit Madagaskar.