Een verhaal van veerkracht en herstel

Mohamed is een moedige, levenslustige jongen van dertien jaar. Hij werd als achtste geboren in een gezin met negen kinderen en woont in Koinadugu, in het noorden van Sierra Leone. Mohameds verhaal is er een van veerkracht en herstel.

Hij groeide op als een actief en vrolijk kind. Hij kende geen lichamelijke beperkingen; hij rende vrolijk rond en speelde met zijn vriendjes.

Maar tijdens de lockdown in 2020 werd Mohamed met een ander soort lockdown geconfronteerd: zijn benen begonnen zonder aanwijsbare reden naar binnen te groeien.

Na verloop van tijd werd lopen pijnlijk. “Het deed pijn toen mijn benen naar binnen begonnen te groeien,” vertelt hij. “Zelfs als ik sliep. Ik werd vaak huilend van de pijn wakker.”

Een hoop uitdagingen

Naarmate de tijd verstreek, verergerde Mohameds aandoening en dit leidde tot mobiliteitsproblemen. “Ik was de beste voetballer van alle jongens uit mijn dorp, maar vanwege de pijn kon ik niet meer voetballen.”

Op school begonnen Mohameds leeftijdsgenootjes hem met zijn gebogen benen te plagen. En ook de reis naar school vormde een uitdaging: hij moest minstens twee heuvels over. “Voor die tijd ging ik altijd met de fiets naar school, maar nu kon ik niet meer fietsen.”

“Soms was ik niet in staat om de heuvel op te lopen,” vervolgt hij. “En soms kon ik na één heuvel niet meer verder en ging ik terug naar huis.” Hierdoor miste Mohamed veel lessen. Ook kon hij niet meer deelnemen aan de sportactiviteiten op school, waar hij altijd zo van genoot.

Zijn aandoening verhinderde het ook om zijn moeder op de boerderij te helpen. “Mijn vrienden en ik gingen altijd brandhout voor onze ouders halen. Maar door de pijn in mijn benen kon ik niet meer mee,” vertelt hij.

Mohamed was zich bewust van de verantwoordelijkheden die hem als volwassene in Sierra Leone te wachten staan en nam daarom in 2023 de beslissing om naailessen te gaan volgen. “Ik wist dat ik door de pijn in mijn benen niet alle beroepen zou kunnen uitoefenen, dus besloot ik les te nemen om kleding te leren maken.” Maar zelfs dit bleek een behoorlijke uitdaging voor hem te zijn.

Wachten op een wonder

Toen zijn situatie verslechterde, kwam Mohameds familie in actie. De aandoening was niet nieuw voor hen. “Twee van mijn broers hebben dezelfde aandoening als ik, maar bij mij was het het ergst. Mijn broers hadden het aan één been, maar ik aan beide benen,” zei Mohamed.

Zijn oudste broer leeft nog steeds met de aandoening. Zijn andere broer, Shaku, heeft wel twee rechte benen. “Dat komt doordat de traditionele behandeling voor hem werkte,” vertelt Mohamed.

Shaku legt uit wat de traditionele behandeling inhoudt: beide benen worden dan voor de nacht aan elkaar gebonden met een specifieke verzameling bladeren. Dit wordt gedaan totdat de benen weer recht zijn. Mohameds moeder paste deze behandeling ook bij Mohamed toe, maar er trad geen verbetering op.

Op een dag kwamen er mensen naar het dorp waar Mohamed woont en schreven hem in voor een operatie in Freetown. Samen met zijn vader reisde hij naar de stad. Nadat ze hem daar hadden onderzocht, vroegen ze een betaling van 50 duizend Leones (zo’n 1.800 Euro) voor de operatie en nog eens 570 Leones (zo’n 25 euro/maandsalaris) voor een röntgenfoto. “Mijn vader vertelde hun dat hij dat niet kon betalen. Hij had niet eens genoeg geld voor de röntgenfoto,” deelt Mohamed.

Zonder uitzicht op een behandeling keerden ze terug naar huis. “Op een dag zei mijn moeder dat God mensen zou sturen om de operatie uit te voeren,” vertelt Mohamed. “Dus we wachtten af. En toen hoorden we over Mercy Ships. Ik heb vijf jaar pijn gehad voordat Mercy Ships kwam en ik geopereerd werd.”

Het was een vriend op school die Mohamed vertelde over iemand die aan boord van de Global Mercy een gratis operatie had ontvangen. Bij thuiskomst vertelde Mohamed zijn ouders direct over het schip. Een paar maanden later arriveerden vrijwilligers van Mercy Ships in Kabala. Vol enthousiasme liet Mohamed zich inschrijven.

Een nieuw hoofdstuk breekt aan

Eenmaal aan boord van de Global Mercy werd er vastgesteld dat hij X-benen had: een aandoening waarbij de knieën naar binnen wijzen en elkaar raken, maar de enkels niet.

“Mijn eerste indruk van Mohamed was dat hij erg slim is. Al van begin af aan was hij blij om hier te zijn. Hij is een bijzondere jongen, dat is zeker,” zegt Bailey Havis, een vrijwillig verpleegkundige uit Amerika.

“De vrijwilligers zijn echt heel aardig. Ze praatten en speelden met me en moedigden me aan. Iedereen was vriendelijk en wilde met me spelen,” vertelt Mohamed.

Toen hij te horen kreeg dat hij voor een operatie in aanmerking kwam, kon hij zijn geluk niet op. Op de Global Mercy onderging hij een succesvolle operatie. “Ik was zo blij toen ik na de operatie naar mijn benen keek,” herinnert hij zich.

Stap voor stap sterker worden

De intensieve revalidatie nam vier maanden in beslag. Maar Mohameds kracht en doorzettingsvermogen blonken overal doorheen.

Tijdens deze periode trainde hij zijn wiskundige vaardigheden met Bailey, zijn ‘padi’ – wat ‘vriend’ betekent in het Krio. “Ik ben dankbaar voor al die wiskundelessen. Er was een hoop wat ik nog niet wist, maar ik heb heel veel van Bailey geleerd,” vertelt hij.

Met iedere stap die hij zette werden zijn benen sterker en groeide zijn zelfvertrouwen. Op de dag dat zijn gips werd verwijderd, zei hij: “Ik ben blij dat het gips eraf gaat. Nu mijn benen weer recht zijn, zullen de mensen me niet meer plagen.”

Tijdens een van zijn revalidatieafspraken kreeg Mohamed de kans om de trap naar de brug op te lopen. Daar ontmoette hij kapitein Ian Lawrence. De kapitein gaf hem een rondleiding op de brug en liet hem op de kapiteinsstoel zitten. “Niet iedereen krijgt de kans om de kapitein te ontmoeten en met hem op de foto te gaan, dus ik ben erg dankbaar”. 

Nieuwe mogelijkheden

Nu de revalidatie is afgerond, is Mohamed uit het ziekenhuis ontslagen en kan hij naar huis terugkeren, om daar zijn leven weer op te pakken. Zonder pijn en met een nieuw toekomstperspectief.

Hij kan niet wachten om weer naar school te gaan. “Mijn vrienden zijn vast blij voor me dat mijn benen weer recht zijn. En mijn moeder is ook blij. Nu kan ik haar helpen met haar huishoudelijke taken.”

Ook heeft hij zin om weer met zijn vrienden te gaan sporten en om zijn opleiding tot kleermaker weer op te pakken. Mohamed kan weer toekomstplannen maken over wat hij later wil worden. “Zonder deze operatie had ik een hoop dingen niet kunnen doen. Maar nu kan ik hard werken om mezelf en mijn familie te helpen.”