Hi allemaal!
Inmiddels ben ik alweer onderweg in week 10(!)
Afgelopen weekend ben ik samen met 4 anderen naar Banana Island geweest voor een overnachting. Dit eiland heeft deze naam gekregen omdat het de vorm heeft van een banaan maar er waren ook genoeg bananen bomen te vinden.
Met een houten bootje werden we overgevaren naar dit eiland en dat was best een spannend ritje. Ik was dan ook blij toen ik weer vaste land onder mijn voeten voelde. Maar dit ritje had ik zeker over voor het prachtige eiland waar we op terecht kwamen. We sliepen in tippie tenten, genoten van de zonsondergang aan het strand, de gezelligheide, het eten, drinken (ik heb zelfs een cocktail op) en hebben het hele weekend lekker relaxt door gebracht.
Hieronder een foto impressie om jullie een wat beter beeld te geven van het weekend:
Samen met een andere vriendin ben ik later in de week de stad in geweest om vast wat souverniertjes in te slaan voor thuis. We gingen samen naar de Big Market. Dit is een grote schuur met allemaal kraampjes waar van alles verkocht wordt. Het moment dat wij (als blanke) binnenkomen gaat iedereen rechtop zitten en worden er aan alle kanten artikelen aan ons getoond om te kopen.
Ik vind het soms best een gekke gewaarwording als je ziet wat voor effect je als blanke hebt hier. We worden hier gezien als ‘de rijke’ en worden dus ook vaak voor gelaten bij taxi’s of bussen. Ik zelf vind dit best vaak onprettig omdat ik niet vind dat wij beter zijn dan de rest. Gelukkig blijft iedereen wel altijd enorm vriendelijk, ook als we niets kopen..
Normaliter reizen we voornamelijke met Keke (tuktuks) hier maar we kozen ervoor om een keer een lokale bus te nemen en daarna verder te reizen op een motor. Ik kan jullie zeggen dat dat een hele ervaring was en dat we vooral weer heel veel gelachen hebbben.
Afgelopen weekend heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve vriendinnetje Melanie. Samen met haar ben ik hier aangekomen en dus gestart aan ons avontuur. Het is best wel gek dat zij er nu niet meer is en ik mis haar hier zeker al. Gedag zeggen blijft een wekelijks terugkomend onderwerp hier en dat blijft lastig. Gelukkig komt zij uit Belgie en gaan wij elkaar zeker zien wanneer ik ook weer terug ben! Aangezien zij en nog een aantal anderen afgelopen weekend zijn vertrokken zijn we met een groep naar een rooftop bar geweest als afscheidsavondje.
Zoals ik in mijn vorige blog schreef ben ik geinterviewd voor een podcast door een gemeentelid uit de kerk in Nederland. Aan de hand van Jeremia 29:11 vertel ik over mijn bijzondere ervaringen hier en hoe mij dit alles nog steeds raakt. Mocht je het leuk vinden om dit te terug te luisteren is hierbij te link daarvan: https://open.spotify.com/episode/5Dk6hMjJ4r9o3Cs9zEQAg4?si=Z9-qZnPsRbexwlCH1BkR0g
En natuurlijk schrijf ik deze week ook een update over Ruth. Zoals ik eerder heb verteld is Ruth een meisje van 12 jaar dat geopereerd is aan haar scheef gegroeide benen. Zij heeft een heel lang herstel gehad en is bijna 9 weken bij ons in het ziekenhuis geweest. Maar zij mocht nu eindelijk naar de LCU (low care unit) om verder aan te sterken en hopelijk snel naar huis te mogen!
Het leuke aan de LCU is dat wij veel patienten nog steeds vaak voorbij zien komen lopen in het ziekenhuis. Als verpleegkundige wordt je dan ook vaak herkend. Ik krijg dagelijks nog veel knuffels en bedankjes van alle kinderen en hun ouders voor al onze zorgen voor hen. Dat blijft telkens een heel fijn moment.
De komende drie dagen werk ik avonddiensten een aankomend weekend gaan we met de afdeling en alle daycrew een dag naar het strand! Weer iets om naar uit te kijken dus. 🙂
Wat betreft mijn vertrek dat er nu echt aan begint te komen ben ik nog steeds in ontkenning en geniet ik nog optimaal van mijn laatste 2,5 week hier!
Tot volgende week!
Groetjes,
Esther
