Bekering

Inmiddels zitten we alweer in week 9 na de start van de operaties.

En zoals in elk ziekenhuis geen dag is het zelfde of gaat volgens plan.

De eerste 3 weken deden we alleen algemene chirugie. Dit houdt in een hele hoop liesbreuken en lipomas. Simpele ingrepen zou je denken en recht toe recht aan. Maar niet hier in Siera Leone. Patiënten wachten hier jaren op een operatie. Sommig hebben al een eerdere operatie gehad aan hun liesbreuk maar het is terug gekomen. En vooral deze patiënten zijn complexer dan verwacht. Door al het littekenweefsel duurt het vaak langer dan bepland. Operaties die dubbel zo lang duren dan gepland, wat maakt dat we lange dagen werkten terwijl we juist dachten fijn alleen maar general surgey zo normale werk uren. Als we max fax ( kaak en aangezichts operaties) of plastics doen verwachten we langere dagen omdat het soms operaties zijn van 6-10 uur. Het opstarten in de morgen kan vaak chaotisch zijn omdat er altijd wel iets is wat niet klopt of nog uitgezocht moet worden en ik kan niet verwachten van mijn verpleegkundige die hier een paar dagen zijn dat die weten hoe dit te regelen of aan wie te vragen. Daarom start ik elke dag samen op met een verpleegkundige. Ik vind het fijn om er te zijn zodat ik weet wat er gaande is en wat er speelt die dag, maar het maakt ook dat ik vaak lange dagen maak. Hier moeste ik wel erg aan wennen. Ook het teamleider zijn is iets wat me de nodige energie koste. Ik vind het leuk om te doen en meer verantwoording te hebben naast de zorg voor de patiënten, maar ik moest leren los laten en mijn verpleegkundige vertrouwen. En dat is soms best lastig als ze er nog maar een paar dagen zijn. Ik merk wel dat het beter gaat. Ik durf weg te lopen of een extra pauze te nemen tijdens mijn dienst zodat ik even kan opladen. Dit is dan ook een gebedspunt voor deze fieldservice, dat ik de kracht en energie heb en leer vertrouwen dat ik mag loslaten en het mag overlaten aan God.

Ik geniet nog steeds van het werken met de patiënten hier. Hun verhalen te horen en de hoop terug te zien komen in hun ogen. Een moeder die verbaast is dat we haar kindje willen vasthouden en knuffelen zelf met een hazenlip. Hier worden deze kinderen vaak verstoten. De vader had hun verlaten hierom en de moeder was niet gewend dat mensen haar meisje wilde aanraken laat staan vast houden. Dit deed veel met haar. Het zijn soms de kleine dingen die wij heel normaal vinden om te doen die hier niet van zelf sprekend zijn. Het blijft mooi om op deze manier hun waardigheid terug te geven. Te laten zien, het maakt niet uit hoe je er uit ziet, wij geven om je en je mag er zijn. Als de kinderen wakker worden willen ze vaak vast gehouden worden en geknuffeld worden. Ik geniet hier erg van dat ik ze even een veilig plek kan geven en een knuffel van hun krijg voordat hun vader of moeder er is. We wachten met de ouders erbij halen hier als we zeker weten dat hun kind stabiel is. Ze vinden het heel moeilijk om te zien hoe ze soms onrustig en boos wakker worden van de narcose. Ze begrijpen niet dat het van de medicijnen komen en je kan de onzekerheid in hun ogen zien ze weten niet goed wat ze dan met hun kind moeten doen. Hierin merk je het verschil in cultuur en opvoeden.  Als dit toch gebeurd proberen we hun gerust te stellen en nogmaals goed uit te leggen wat er gebeurd. Dat het niet aan hun ligt en dat het niet is dat het kind niet bij zijn vader of moeder wil zijn maar gewoon omdat ze niet goed bereikbaar zijn, ze weten niet wat ze doen door de narcose. Ik vind het vaak lastig om de afwijzing in de ogen van de moeders te zien. Ze willen iets voor hun kind doen maar weten niet hoe. Ik laat de Daycrew hun nogmaals uitleggen aan hun dat het door de medicijnen komt.

Tijdens een van de devotions die we elke dinsdag ochtend hebben in de ok was de ziekenhuis directeur uitgenodigd om een divotion te doen. Hij vertelde een verhaal van een situatie die kort geleden was gebeurd in het hope center. Het hope center is een locatie op zo’n 15 min van het schip af waar mensen voor en na hun operatie verblijven tot ze goed genoeg zijn om weer terug naar huis te gaan. vaak zijn dit mensen die van verder weg komen en niet steeds op en neer kunnen reizen.

About a week ago, one of the patients at the HOPE Center became extremely distressed one evening. Overcome with anxiety, he began shouting, “I have been cursed, I have been cursed!” The HOPE Center crew quickly called for Arona, the Hospital Chaplain, and Sofia, the HOPE Center Manager.

Ongeveer een week geleden, werd een van de patienten in het Hope center extreem onrustig in de avond. Overvallen door angst, begon hij te schreeuwen: ik ben vervloekt, ik ben vervloekt! De Hope center medewerkers reageerde snel en belde de ziekenhuis chaplain (pastoraal medewerker) en de Hope center manager.

When Arona and Sofia arrived, they found the man visibly shaken, filled with fear and panic. Two Muslim men who were also staying at the HOPE Center joined them in the room. One of the men explained that he was familiar with curses and the witchcraft practices used to cast them.

Toen Arona (chaplain) en sophia (hope center manager) aankwamen, vonden ze de man schuddend en vol angst en paniek. 2 moslim mannen die ook in het Hope center verbleven waren bij hem in de kamer. Een van hun legde uit dat hij bekend was met de vloeken en hekserij praktijken die over hem waren uitgesproken.

After a quick search, they discovered a spot on the floor marked with blood and symbols. The Muslim man immediately recognized it as the source of the curse. But he pointed out something important: the curse was unfinished. He explained that when a curse is not completed, it backfires onto the one who is casting it. In this case, the curse had turned back on the person who tried to send it.

Na een snelle check, zagen ze symbole op de vloer van bloed. De moslim man herkende deze symbolen gelijk en wist welke vloek er was uitgesproken. Hij wees hun op een belangrijk detail: de vloek was nog niet vervuld. Hij legde uit dat als een vloek nog niet is afgerond, dat het kan terug keren naar de persoon die de vloek heeft uitgesproken. In dit geval de vloed was terug gekeerd naar de man die het geprobeerd had uit te spreken.

Arona then asked, “Why do you think it was left unfinished?” The man replied, “Because there is a power greater here than the power of the curse. That power protects the people in this place. I can feel it”

Arona vroeg toen: waarom denk je dat het niet is afgesloten. De man antwoorden: omdat de macht die hier is groter is dan de macht van de vloek. die macht beschermd de mensen in deze plaats, ik kan het voelen.

This opened the door for Arona and Sofia to explain what that greater power is — the Holy Spirit, the power of the living God. They prayed together and sang worship songs, and soon the distressed man began to feel peace and relief. Even more amazing, the two Muslim men recognized the truth of what they had witnessed. That night, they both gave their hearts to Christ.

Dit opende een deur voor Arona en Sofia om uit te leggen wie die grote macht is. De Heilige Geest, de macht van de levende God. Ze baden met elkaar en zongen aanbidding liederen, al snel begon de angstige man zich rustig te voelen en kreeg vrede. Wat nog mooier was de 2 moslim mannen aanvaarden de waarheid die ze hadden gezien en die nacht gaven zij hun leven aan God.

Wat een bijzondere getuigenis was dit. Maar ook zo lastig om te zien en horen dat hekserij en vervloekingen hier nog aan de orde van de dag zijn. Er zijn zoveel machten in die duisternis en in de dorpen. Maar hoe mooi is het dat onze patienten hier in aanraking komen met het licht. Ze mogen ervaren en horen van een God die groter is en machtiger dan de machten waar zij in geloven. Dat er een God is die van hun houdt ondanks hun aandoening. En zij mogen dit licht weer terugbrengen in de dorpen als ze weer terug naar huis gaan. Zo bijzonder om te zien hoe God hier aan het werk is in dit land. Dat we hier niet alleen lichamelijk genezen maar dat er ook geestelijke genezing plaats vind.

2 weken geleden is Paula weg gegaan. Zij was de pacu teamleader vorige fieldservice en ik heb het van haar overgenomen. Het was voor mij heel fijn dat ik een jaar met haar mocht samenwerken en door haar het werk te zien doen mocht leren wat het inhoud om teamleader te zijn hier. Het was een moeilijk afscheid want met haar vertrek is ook een vriendin vertrokken en mijn werkmaatje. Het was zo fijn om iemand te hebben die hier ook lang is. Iemand die weet hoe het werkt en waar alles te vinden is. Komende weken zal er veel wisseling zijn in mijn collega’s en hebben we ook een tekort door dat mensen hebben moeten annuleren om verschillende redenen. Ik vraag voor jullie gebed voor de komende weken, dat ondanks dat er weinig mensen zijn we het werk kunnen doen dat is gepland en het veilig mag verlopen. Ik ben heel dankbaar voor mijn collega teamleiders in de OK, ze doen hun best om me te helpen en zorgen dat we pauzes krijgen. Het is zo mooi om te zien hoe hier wordt samengewerkt en omgezien naar elkaar. Afgelopen weken had ik een operatie assistentie die ons heeft geholpen in de voorbereiding zodat mijn verpleegkundige zich konden focussen op de pacu of anesthesie die inspringt in pacu zodat we voor pauzes kunnen. Mooi om te zien hoe we zo elkaar kunnen helpen. Ik mocht hun weer helpen afgelopen woensdag toen we een grote operatie gingen doen en extra handen nodig hadden tijdens het in slaap brengen en intuberen van de patiënt. Zo mooi om zo samen te werken en elkaar te kunnen helpen.