Blog 2. Waar dromen dansen in het zonlicht
Ga naar de pagina van Liesbeth HokkeLieve allemaal,
Vandaag een week geleden vertrok ik uit Nederland. Alweer een week geleden. Zoveel indrukken opgedaan en langzaam aan het wennen aan het werken en leven aan boord van het schip. Op het schip werken niet alleen vrijwilligers van over de hele wereld, maar ook inwoners van het land zelf (day-crew). Ontzettend waardevol en ook heel gezellig en leuk. Een van de mooie dingen is dat day-crew leden de stad en het land kennen en connecties hebben. Ze willen daarin graag delen en organiseren dan ook regelmatig uitstapjes waar je met mee kunt gaan. Gisteren ben ik met een aantal Mercy Shippers met Eddy meegegaan. Naast day-crew op de Africa Mercy is Eddy docent en wilde ons zijn school laten zien. Op dit moment is Eddy fulltime als day-crew op de Africa Mercy aan het werk, maar als de field service hier in Madagaskar erop zit gaat hij waarschijnlijk weer op school werken. Op de school leren ze de scholieren o.a. Engels, om ze later kansen te geven in de maatschappij.
Met z’n drieën en Eddy stapten we in een tuktuk en sjeesden door de stad naar de school. Rijdend langs de oceaan waar de vissers op het strand druk bezig waren met hun vissersnetten, langs de etenskraampjes langs de weg waar de locals hun ontbijt zaten de verorberen naar de ingang van een onverhard pad waarvandaan we te voet verder gingen. Na een paar achterstraten doorgelopen te zijn stopten we voor een ijzeren hek waarachter een gebouw stond, de school. Een Afrikaanse school, zoals je die uit magazines kent. Maar meer dan een paar muren, een bureau en een krijtbord met krijt heb je niet nodig, toch? We maakten eerst kennis met de kleinste kindjes die een Engels liedje voor ons zongen. Daarna gingen we groep voor groep langs. In elke klas maakten we individuele gesprekjes met de kinderen. Van: “What is your name?” tot hele gesprekken met vragen waar ze wonen, hoe oud ze zijn, wat hun hobby’ss zijn, welk vak ze op school het leukste vinden en wat ze later willen worden. De serieuze blik in hun ogen terwijl ze antwoorden gaven was enorm aandoenlijk. Zo trots dat ze dit voor ons mochten doen. Netjes in hun schooluniform stonden ze achter hun bureautjes. En zo serieus als ze waren tijdens de gesprekjes, zo enthousiast en blij zwaaiden ze ons ook weer uit, maar niet voordat we met elke klas op de foto waren geweest.
De dansende beweging bij elke stap die ze zetten maakt dat ze zelf gaat dansen en de wereld om je heen vergeet. Zo’n mooie en waardevolle ervaringen en prachtige herinneringen om mee te nemen. En zo mooi om te zien dat de kinderen daar net zulke grote dromen hebben als wij; van werken bij Europol, tot advocaat en rechter. De wereld ligt aan hun voeten. We stapten weer in de tuktuk en reden terug naar het schip. De zon scheen ongenadig hard en het is nu nog aangenaam hier. Kinderen in schooluniform liepen gearmd onder een paraplu langs de weg. De kleuren van Toamasina werden nog meer opgelicht door het warme zomerlicht. Vol met fijne herinneringen droomde ik weg bij dit kleurrijke Afrikaanse straatbeeld.
De foto’s: de foto’s zijn genomen in de school. Zomaar een paar sneak peeks. Als fotograaf kun je je hart hier ophalen, maar tegelijkertijd ben ik ook in een van de armste landen van Afrika en ik wil Mercy Ships niet in verlegenheid brengen. Een uitgebreide shoot kon ik niet doen, maar dit geeft in ieder geval een beeld. Het gebouwtje wat je op een van de foto’s ziet is een klaslokaaltje buiten op het schoolterrein.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Ha Liesbeth, zo herkenbaar je verhalen. En wat een mooie foto’s! Ik lees in je blogspot dat je geraakt wordt door alles wat je ziet/hoort/voelt/ruikt/meemaakt. Hoe is het werk op the Ward?
Ha Liesbeth, zo herkenbaar je verhalen. En wat een mooie foto’s! Ik lees in je blogspot dat je geraakt wordt door alles wat je ziet/hoort/voelt/ruikt/meemaakt. Hoe is het werk op the Ward?
Lieve zus. Wat zijn wij ongelooflijk trots op jou. Zet hem op. Liefs van ons.