Inmiddels ben ik al weer ruim een maand in Siera Leone. Er is alweer veel gebeurd. Van alles opbouwen tot de eerste 2 weken of operaties. Maar ik wil beginnen met een ervaring die veel impact op me heeft gemaakt en me heeft doen realiseren hoe goed we het hebben op het schip, met alle medische apparatuur en kennis die we aan boord hebben. Dat we een betrouwbaar netwerk van elektriciteit hebben en alles bijna altijd functioneert zoals het moet en anders is daar altijd iemand die het weer snel aan de praat krijgt of het probleem oplost.
In mijn 3de week ben ik samen met 2 andere collega’s naar Connaught Hospital geweest. Dit is het ziekenhuis z’n 30 minuten hier vandaan waar we mee samen werken. We krijgen verpleegkundige, anesthesie assistentes, mensen van steriele proces en dokter aan boord die we een aantal weken mee mogen nemen in het werk hier en training geven zodat ze de kennis die ze hier opdoen mee kunnen nemen naar hun ziekenhuis. Omdat wij hier alles aan boord hebben wat we thuis ook hebben is het soms lastig om te bedenken wat we hun moeten leren. Want het heeft geen zin om ze apparatuur en functie aan te leren als zij dit niet hebben in hun ziekenhuis en dus hebben we besloten dat het goed is om een kijkje te nemen in hun werkomgeving zodat we een beter beeld hebben van wat we ze kunnen aanleren. Welke apparatuur hebben ze en wat werkt. Hoe kunnen weer dingen uitleggen en vertalen naar hun werkplek met de minimale middelen die ze hebben.
Bij aankomt van het ziekenhuis was het een drukte buiten. patiënten, verzorgers, studenten zitten op de binnen plaats te wachten. We kregen een korte rondleiding over het terrein van een van onze collega’s die regelmatig in dit ziekenhuis komt. We liepen langs de verpleegafdelingen en langs de kinderen afdeling tot mijn collega zei: ik denk dat het goed is om even de kinderafdeling op te lopen om te zien waarom wij er op hameren dat de patiënten wakker en stabiel moeten zijn voor ze terug gaan naar de afdeling. (zij is vorig jaar ook een keer naar dit ziekenhuis geweest om het te zien) En dus gingen we naar binnen. Het was overweldigend wat ik daar zag. 4 rijen met bedden, vol met kinderen. Van new Born tot tieners. Geordend bij specialisatie. Zo was er een hoekje brandwonden, algemene chirurgie, orthopedie en overig. De hoofdverpeegkundige hete ons welkom en was trots om te laten zien wat ze hier doen. Ik kon zien dat ze om de patiënten gaf en haar werk met liefde deed ook al is het intens en moeizaam om hier te werken met de middelen die ze hebben. Er waren 3 verpleegkundige in de kamer met ongeveer 21 patiënten. Naast elk bed zat een verzorger die mee helpt met de verzorging omdat er niet genoeg handen zijn. Zo zag ik moeder die door een verpleegkundige werd getraind om zelf blaasspoeling te doen bij haar kind. De hoofdverpleegkundige nam ons daarna mee voor een rondleiding en liep met ons langs elk bed en vertelde het verhaal van de patiënt, wat de reden was en welke operaties ze hadden gehad. Het voelde als of we “aapjes aan het kijken waren” door zo langs alle bedjes te lopen, ik voelde me best ongemakkelijk, maar het lijk hier de normaalste zaak te zijn om dit te doen. We stopte soms even bij een bed om een kort praatje of een bemoedigend knikje te geven aan de patiënt en ouders naast het bed.
Bij een van de bedjes bleef ik even staan. Er lag een klein babytje in. Ik heb een poosje staan kijken of het wel ademhaalde. Gelukkig was dit zo, maar het kindje zag er slecht uit. Vervolgens liepen we door naar een ander bed met een kind vol met verband over zijn brandwonden. De laatste patiënt die wel zagen maakte impact op me. Het was een tiener die vel over bene was, ik kon al haar botten zien en ribben tellen. Ze had een grote buikoperatie gehad en een stoma gekregen. Ze kwam uit een van de dorpen ver weg en was daar eerst behandeld met traditionele medicijnen voor haar buikpijn, toen dat niet hielp en ze zieker werd hebben ze haar naar het ziekenhuis gebracht. Het was pas een paar dagen na de operatie en ze waren al aan het praten over naar huis gaan en de ouders de zorg leren. Maar hoe gaan ze in de dorpen ver weg aan stoma materiaal komen, hoe gaan ze een wond infectie behandelen, hoe komen ze op tijde terug in het ziekenhuis als er iets gebeurd. Een hoop vragen gingen door mijn hoofd en het voelde zo oneerlijk. Hoe snel mensen hier worden ontslagen en naar huis gestuurd omdat ze het ook thuis kunnen verzorgen en terug kunnen komen voor een afspraak omdat het bed weer nodig is voor de volgende patiënt. Hoe gaat dit meisje de reis naar huis volhouden en revalideren van deze operatie.
Daarna gingen we verder naar de operatie kamers. We kregen een rondleiding door het hele OK complex. We begonnen in pre op een kamer waar de patiënten gezien worden door de chirurg voor hun operatie. De prijslijst van de materialen en operaties hangt bij de ingang. Hier is de eerste vraag die wordt gevraagd voor de operatie daadwerkelijk plaats vind is of er is betaald voor de operatie en de materialen. Ze moeten zelf de spuiten, naalden, verband meenemen van een apotheek. Als ze dat niet hebben wordt de operatie uitgesteld. Ik begrijp nu waarom veel locale mensen die ik spreek zeggen: geen geld dan ga je dood. Het is waar als je hier geen geld hebt om de operatie te doen is het erg moeilijk om de juiste zorg te krijgen. Het voelt zo tegenstrijdig dat er boven de ingang van het ok complex de volgende tekst hangt: Motto: A cut in time saves lives. Ze weten prima wat er nodig is maar het systeem is complex en moeizaam te veranderen.
Vervolgens gingen we naar de operatie kamers. De operatie tafels en anesthesie machine zijn prima. Ze functioneren en zijn een donatie van andere organisaties. Maar het gebouw is oud, de verf bladdert van muren, de vocht plekken zitten in het plafon. Te bedenken dat het een steriele omgeving moet zij is bijna niet te doen hier. Maar ik vond het zo mooi om te zien hoe trots de verpleegkundige waren met hun kamers en machines die werkte. Ze waren al dankbaar met de minimale dingen. Sinds vorig jaar hebben ze een van de kamers veranderd in een PACU (recovery room). De verpleegkundige die daar werkt is voor een aantal weken op het schip geweest om getraind te worden en ze was zo trots op haar kamer. Ze wilde alles laten zien en uitleggen hoe het werkte en wat voor patiënten ze zag.
De pacu
Via dit raam kunnen studenten. de kinder operatie kamer een diathermie machine met
mee kijken met een operatie. ijzeren plaat (interesant voor de operatie ass.)
een blow out van de electrisiteit helaas een veel voorkomend probleem
Er zijn inmiddels zonnepanelen geplaatst die maken dat het minder frequent voor komt, maar helaas nog steeds bijna dagelijks.
de scrub kamer voor de chirurgen beginnen met hun operatie
onze operatie kamers
onze PACU
Zoals de foto’s laten zien is er een groot verschil tussen het ziekenhuis in siera Leone en wat wij aan boord hebben. Dit maakt soms de vertaalslag naar wat we hun kunnen leren. We moeten out of de box denken, hoe los ik dit probleem op zonder apparatuur te gebruiken of met wat ze hebben. Het was goed om het te zien maar het raakte me ook hoe oneerlijk het is verdeeld op de wereld. Hoe groot de contrasten zijn en hoe dicht ze bij elkaar komen. Het maakt me bewust waarom de patiënte die aan boord komen zo angstig kunnen zijn voor hun operatie en ook zo dankbaar voor de kans op het zelfde moment. Het is hun beste kans op een veilige operatie. Ik begrijp goed waarom patiënten er voor kiezen om door te lopen met de aandoening die ze hebben inplaats van naar een ziekenhuis te gaan.
Er is nog veel meer gebeurd in deze eerste maand, maar daar vertel ik meer over in mijn volgende nieuws brief want het wordt anders veel te lang.
gebedspunten:
- fijne samenwerking tussen verschillende afdelingen
- voor goede leermomenten van de locale zorgmedewerkers die training krijgen aan boord
- voor gezondheid op het schip
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat ingewikkeld om te zien dat er zo veel verschil tussen onze westerse ziekenhuizen en daar. Zal soms best dubbel voelen dat je niet iedereen kan helpen. Toch blijf ik het bijzonder vinden hoe jij daar van betekenis mag zijn. Ik wens je Gods wijsheid en nabijheid toe