Lieve mensen, familie, gemeenteleden, of een ieder ander die ook deze nieuwe blog weer leest, bij voorbaat dank voor de tijd die u hiervoor neemt! Ik hoop dat mijn blog inspirerend en opbouwend mag zijn.
Inmiddels ben ik alweer 4 weken aan boord, vandaag, op deze prachtige Pakjesdag. Ook hier aan boord wordt er uitbundig stil gestaan bij onze Goedheiligman, met verrassingen in onze schoenen deze morgen, lekkere kruidnoten voor bij de koffie, en vanavond nog een heuse pakjesavond! Het blijft toch erg leuk om zo ver van huis vandaan nog even aan huis herinnerd te worden. Nu voelt de Africa Mercy voor mij inmiddels wel als thuis eigenlijk… Maar het is natuurlijk geen Hoeksche Waard!
Enfin, deze dagen staan nu weer even lekker in het teken van ons bescheiden Neerlands volkje. Iedereen hier aan boord vindt het weer waanzinnig, en eigenlijk is er niemand die er iets negatiefs over te zeggen heeft. Misschien de kapitein… Want zoveel schoenen op de gangen is natuurlijk wel een beetje gevaarlijk, oeps… Maar nee hoor, zelfs de kapitein doet vrolijk mee. Vooral op dit soort nationale feestdagen merk je weer hoe hecht de gemeenschap is. Vorige week nog vierden we hier aan boord Thanksgiving, een echt typisch Amerikaans feest, vaak gekenmerkt door een luxe diner, vrienden en familie, en vuurwerk. Alleen dat laatste hadden wij dan weer niet… Dat vond de kapitein net te ver gaan!
Maar ook op zo een avond is iedereen betrokken. Wij staan in de keuken een speciale maaltijd klaar te maken, van heinden en verre komen er vrijwilligers helpen om de boel te decoreren, en zo maken we eigenlijk van een nationaal feest, een internationaal feest! En nu dus met Sinterklaas weer. Wat is het toch fantastisch om dat zo te mogen vieren. In Nederland zorgt dit feest de laatste jaren alleen maar voor meer en meer verdeeldheid, maar hier, aan boord van de Africa Mercy, brengt het elkaar juist dichter naar elkaar toe. Merkwaardig, is het niet? En dat juist hier, in zo een bijzondere omgeving met zoveel verschillende culturen! Ik zal immer dankbaar blijven voor deze gemeenschap.
Zoals ik al in eerdere blogs geschreven had (of in de Poorttaal, voor alle EGHW’ers die meelezen), blijf ik de gemeenschap graag omschrijven zoals de vroege gemeente die beschreven staat in Handelingen. En nu, misschien wel meer dan toen ik dat destijds schreef, wordt dat weer alsmaar duidelijker, als we richting het eind van onze ‘field-service’ komen. We hebben elkander natuurlijk het ganse jaar hard nodig, maar je merkt dat de gemeenschap nu elkaar nog meer opzoekt. Veel mensen zijn behoorlijk vermoeid, met name de mensen die er bij de eerste operatie ook al bij waren. Ik heb natuurlijk nog even lekker een paar maanden in Nederland kunnen wonen & werken, maar er zijn ook aardig wat mensen die het schip niet langdurig verlaten hebben sinds we zijn aangekomen in Madagaskar, in februari jongstleden. En je zou verwachten, dat je er na zo een lange tijd ook wel gewoon een beetje klaar mee bent. Maar des te meer mensen ik spreek, des te meer positiviteit ik voorbij hoor komen. Iedereen lijkt dankbaarder en vrolijker te zijn dan toen ik afgelopen juli naar huis ging. En waarom?
Omdat God, zoals Hij altijd doet, Zijn trouw weer heeft laten zien. Na een werkperiode waarin we iets meer dan 1400(!) patiënten aan boord van de Africa Mercy mochten helpen, kan je toch ook eigenlijk niks anders dan dankbaar zijn? En ja, uiteraard, ook toen ik in juli naar huis terugkeerde, was Gods trouw tastbaar. Maar de maanden daarna zijn, zoals bij veel mensen wel algemeen bekend, behoorlijk spannend geweest in Madagaskar. En dat heeft een behoorlijke indruk achtergelaten, zowel bij de bemanning die toendertijd hier aan boord was, als ook de patiënten die op dat moment zaten te wachten op hun operatie, want je weet nooit wat zoveel onrust zou kunnen veroorzaken. Maar de dankbaarheid die van de gezichten van de patiënten straalt na afloop van hun operatie en hersteltraject – mensen, daar zijn geen woorden voor. De tranen staan in mijn ogen als ik dit schrijf en als ik hier aan denk. Tranen van dankbaarheid en vreugde, dat ik dit mee mag maken en dat ik hier aan bij mag dragen. Als je de tranen van onze patiënten ziet, en in hun ogen kijkt na een operatie, dan kun je toch niks anders dan dankbaar zijn, lieve mensen. Wij komen naar een land als Madagaskar om hoop en heling te brengen, met onze schepen gevuld met genade. Maar ik durf u te vertellen; het is in die vrolijk gestemde, hoopvolle en stralende ogen, dat je werkelijk genade vindt. Want als dat aangezicht je leven niet voorgoed verandert, als je op dat moment onverschillig kan zijn of denkt dat er voor jou misschien geen genade is – lieve mensen, dat is onmogelijk. Simpelweg onmogelijk. God is hier aanwezig, en Hij doet grootse dingen. En nu in deze tijd, waarin wij inmiddels het ziekenhuis langzaam aan het inpakken zijn voor de vaart naar Zuid-Afrika, lijkt het misschien of het werk er wel weer op zit. Maar nee, lieve mensen. Want wij gaan misschien wel naar Zuid-Afrika, maar God blijft hier in Madagaskar. En Hij blijft grote dingen doen. Als dat geen genoeg reden voor dankbaarheid is, waar kan je het dan ooit in vinden? Gods genade is groot. En wij mogen weten dat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, als wij Zijn troon van genade naderen.
God is goed, lieve mensen, en laten wij dat proclameren! De vreugde van Heere, is onze kracht. En wij mogen ook weten dat wij het enkel vreugde mogen achten, als wij in allerlei verzoekingen terechtkomen. We weten immers dat de beproeving van ons geloof volharding teweegbrengt!
Ja, mooie woorden, Jakobus. Maar laten we eerlijk zijn; dit is makkelijk gezegd, maar bij lange na niet zo makkelijk gedaan. Want kunnen we echt blij zijn als we beproefd worden? Hoe kunnen we ons hoofd boven water houden als de beslommeringen van het leven ons tot de nek staan? Hier is maar 1 antwoord op, en ik denk dat u dat zelf ook wel weet. Alleen door Gods kracht, en onze vreugde in Hem, kunnen wij dit leven doorstaan. Zodra wij op onze eigen benen proberen te staan, en zodra wij ook maar een fractie van een seconde denken; ‘zo, dit leven gaat mij best wel goed af’, zonder daar God voor te danken, zullen wij wankelen. Maar als wij in Hem blijven, en niet op eigen inzicht steunen, zal Hij ons niet laten wankelen. Hij bewaart ons voor het kwaad. Uiteraard betekent dit niet dat er niets slechts kan gebeuren in het leven. En als er iets slechts gebeurt, betekent dit ook niet dat uw geloof misschien niet sterk genoeg was. Slechte dingen gebeuren nu eenmaal in deze verdorven wereld. En, lieve mensen, die zullen blijven gebeuren totdat de Heere Jezus terugkomt. Maar wij leven in het voorrecht dat we de vreugde van de Heere mogen kennen, nietwaar? En laat deze vreugde dan ook onze kracht zijn. Ook al worden we uitgedaagd of gehaat, ook al worden we ziek of verliezen we mensen om ons heen, laat ons ten allen tijde vreugde putten uit de Heer. Onlangs heb ik het memoir van Corrie ten Boom gelezen, en daarna meteen nog een ander boek van deze fantastische vrouw. Wat een voorbeeld, wat een ontzettende bron van inspiratie mag zij, naast andere geloofshelden, voor ons zijn. Natuurlijk moeten wij haar niet aanbidden, maar ik geloof wel dat we bijzonder dankbaar mogen zijn voor het leven van zulke mensen. We mogen daar inspiratie uithalen voor ons geloofsleven. Ik kan zelf in ieder geval zeggen, dat het lezen van de boeken van Corrie ten Boom mij ook weer helpt om meer en meer in Gods Woord te lezen, en te leven, omdat je toch weer met de neus op de feiten wordt gedrukt hoe belangrijk het is om het Woord te kennen. Het Woord wordt niet voor niks het zwaard genoemd! Het is een krachtig wapen, maar net als met een fysiek zwaard, kan je er ook niet zomaar mee rondzwaaien en verwachten dat er veel gebeurt. Je zal heus wel wat raken of er imposant uitzien, maar echt efficiënt is het niet. Want je moet nu eenmaal oefenen voor je zo een zwaard onder controle hebt. En zo mogen wij, geloof ik, ook oefenen met ons geestelijk Zwaard. Als wij leren hoe wij met Zwaard om moeten gaan, en het Zwaard door en door leren kennen, kunnen wij het heel gericht en efficiënt gebruiken. En daarmee alleen maar sterker en sterker worden. Niet door onze eigen kracht, of door ons eigen inzicht. Nee, door de kracht van God, en de kracht van de Heilige Geest die in ons is.
Lieve mensen, ik ben zo dankbaar. Dankbaar voor jullie allen die mij continu ondersteunen, door financiën en gebed.
Ik wens jullie vanuit Madagaskar een hele mooie pakjesavond toe! En ik hoop dat u, ondanks de hectiek van deze tijd, ook rust kunt vinden, en tijd kan vinden om te oefenen met het Zwaard. En weet; Hij zal zegenen wie de Heere vrezen.
Wees gezegend, broeders en zusters!
P.S.: vanaf heden is het weer mogelijk om u aan te melden voor updates voor mijn blogs! Dan moet u weer even opnieuw uw gegevens achterlaten op mijn pagina:)