Lieve mensen,
November… Voor mijn gevoel waren we nog blijven hangen bij september. Het is bizar hoe snel de tijd gaat. Zo snel, dat Louis de weken niet wil tellen tot we met verlof gaan 😉 Hij heeft gelijk, dan lijkt het nog sneller te gaan! Maar het zijn er toch echt nog maar 7. Ik merk dat ik in mijn hart, voor mijn verwerking, al aan het terugblikken geslagen is. Er is teveel gebeurd om op te noemen. Teveel nieuwe mensen leren kennen, teveel namen weer vergeten, teveel prachtige schepsels van God die hier een steentje aan de missie bijgedragen hebben. Ook deze field service hebben we weer hoge pieken en diepe dalen doorgewandeld samen. Van politieke onrust tot griep uitbraken, van gemaakte fouten tot vergeving, van valse brandalarmen ‘s avonds laat tot medische noodgevallen, van 30 minuten tot meer dan 16 uur durende operaties…. Ik kan het zo gek niet opnoemen. Een ding laat het zeker zien: waar het koninkrijk van God terrein wint, is de duivel er als de kippen bij.
En die tegenstand hebben we in ons eigen proces ook meer dan eens meegemaakt. Zoals de meesten van jullie weten, zijn we sinds ruim een half jaar verloofd. We zijn kort daarna begonnen met papierwerk, want we wilden graag in Senegal trouwen en settelen. Dus: proberen onze weg door het papierwerk te spitten. Dat viel vies tegen. Informatie op internet is veelal incompleet of oud, en vraag je het aan de verschillende gemeentehuizen, dan is het ook weer anders. Post duurt zo’n beetje tussen 2 weken en een maand, legaliseren van papieren kan alleen in persoon, en de stempel per papier is blijkbaar een goudmijn waard 😉 Oja, en papieren in meerdere talen is ook erg verwarrend voor de gemeente. (Mocht je ooit intercultureel willen trouwen: bezint eer ge begint, en stuur ons gerust een berichtje.) Na ruim vijf maanden doorbijten, teleurstellingen, terugleggen in Gods hand, en ons oefenen in geduld, was het dan toch eindelijk zover: we kunnen in januari in Senegal trouwen! We hebben afgelopen maand echt op meerdere vlakken in ons persoonlijk leven doorbraak mogen zien. De hand van God werkt machtig voor hen die op Hem vertrouwen. Hij is goed, en Hij laat nooit los. Omdat we Zijn weg alleen willen volgen, hebben we er samen vrede in gevonden om een pauze te nemen van het leven aan boord. Het schip gaat in langer onderhoud en daar zijn wij niet echt voor nodig. We zullen dus eind december tot mei in Senegal doorbrengen, om dan vervolgens nog één field service terug te keren naar de Africa Mercy in Madagaskar. We plannen beiden onze huidige rollen weer op te pakken van mei tot december 2026.
Als ik mijn geleerde lessen van de afgelopen maanden moet samenvatten, dan is dat zeker dit: God weet waar Hij mee bezig is, en ik vaak niet. Hij, de Levende God, is mijn vertrouwen waard tot in het detail van mijn bestaan. Hij is het waard dat ik mijn hart voor Hem uitstort. Hij is het waard dat ik Hem het tempo laat bepalen. Hij is het waard dat ik naar Hem luister. En als ik dat doe, wordt mijn hart gevuld met een diepe vrede die niet afhankelijk is van de situatie waar ik me in bevind. Ik kan vrede hebben te midden van onzekerheid. Ik kan vreugde kennen in de strijd. Ik kan liefde delen als ik zelf tekort schiet. Zelfs in de diepste pijn geeft Zijn troost kracht om door te gaan. Ik getuig hiervan, omdat ik herstel heb gezien. In mijzelf, in mijn familie, en in zovelen van onze patiënten. Proef en zie, want de Heere is goed.
Een goed voorbeeld van transformatie zijn de baby’s in ons speciale ‘cleft’ programma. We hebben veel van hen vorig jaar voor het voedingsprogramma en de eerste operatie (gespleten lip) gezien. Dit jaar waren velen terug voor de tweede operatie waarin het gehemelte gesloten werd. En wat waren ze gegroeid! De magere baby’s die vorig jaar binnenkwamen waren nu meestal mollige eenjarigen die achter hun moeder het ziekenhuis in hobbelden. Het is bijzonder om ook de stralende gezichten van de moeders te zien. Dan weet je weer waarvoor je het doet. Transformatie is niet iets van het individu. Het is iets dat, hoe dan ook, zijn doorgang vindt naar de mensen om hen heen. Het is iets wat doorgegeven wordt en nooit afneemt. Het vermenigvuldigt zoals het brood en de vissen in de handen van Jezus toen hij de menigten te eten gaf. Ik geloof dat in de verhaal deze diepere lading ligt: het is beter te geven, dan te ontvangen. Met ontvangen neem je aan in je hart, maar met geven vermenigvuldig je. Je raakt zelf niets kwijt.
Soms vraag ik me hier aan boord af waar de tijd blijft. Tegelijk is er in één maand ook weer zoveel veranderd. In mijn vorige blog schreef ik over de politieke onrust en dat we moeite hadden mensen hier te krijgen. Dank voor jullie gebed. Snel na die blog keerde de rust in het land terug, begonnen de vluchten weer, en we hebben dus niet meer operaties hoeven annuleren. Voor het op de hoogte blijven van de politieke ontwikkelingen was in mijn brein echter niet zoveel ruimte, want er kwam in het ziekenhuis meteen een soort virus uitbraak overheen. Gelukkig is geen enkele patiënt ziek geworden, maar bijna de helft van de verpleegkundigen was ziek en daarom moesten operaties opnieuw een paar dagen stilgelegd worden. Gelukkig hebben we ook hier op andere momenten weer een inhaalslag kunnen maken. Nu, anderhalve week na de piek, zijn we weer terug in normale werkuren, en zijn de meeste mensen hersteld. Het voelt bijna als stilte voor de storm, maar ik hoop het niet 😉
In mijn baan heb ik afgelopen maand met drie verschillende bazen gewerkt omdat er (nog) geen lange termijn vrijwilliger is die ziekenhuisdirecteur wil zijn. Bidden jullie mee voor volgend jaar? Het is super interessant geweest om met wat meer senior leiderschap van de organisatie samen te werken en hen beter te leren kennen. Ik geniet ervan om in de verandering het vertrouwde gezicht te zijn en iedereen op weg te helpen. En het heeft me nieuwe uitdagingen gegeven voor het verdere van dit jaar, en volgend jaar. Ik ben benieuwd waar het heen gaat leiden. God weet het.
Tot slot gewoon even wat foto’s van onze vrije tijd afgelopen maand. Het is goed het schip soms even te verlaten en een dagje aan het strand door te brengen of de verjaardag van een lokale vriend te vieren. En af en toe kan Louis me overtuigen de keuken in te duiken en een grote vis te bereiden. Dat hoort bij het integreren in Afrika zullen we maar zeggen 😉
Liefs en zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Dank dat de rust in Madagaskar is weergekeerd en dat de bevolking blij is met de nieuwe regering.
- Dank dat we officieel een trouwdatum en een (tijdelijk) huis in Senegal hebben, en dat God ons door het proces heen steeds weer bij de hand neemt en Zijn zegen, genade en trouw laat zien.
- Dank voor het team in het ziekenhuis aan boord dat met hart voor onze patiënten de eigen wil regelmatig opzij zet, en de extra stap zet om hen te kunnen blijven helpen.
- Bid dat we de komende vijf weken alle geplande operaties kunnen doen en sterk kunnen afsluiten. Bid om Gods bescherming, gezondheid, kracht, voorziening en wijsheid.
- Bid om goede planning voor het inpakken en opruimen dat over vijf weken zal beginnen, en bid dat dit ook op een bijzondere manier tot uitwerking mag komen in combinatie met kerstactiviteiten.
- Bid dat God de politieke verandering zal gebruiken om dit land te verlichten en op te bouwen! En bid ook voor Tanzania, dat nu in politieke onrust verkeert. (En vergeet Nederland niet)
