Van binnenuit
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve Nederlanders,
Ze hebben allemaal griep, maar er staat een brede glimlach op hun gezichtjes. Drie paar twinkelende oogjes (eigenlijk vier, want die van mama ook) kijken me aan door het raampje van de isolatiezaal. Ik zwaai even naar de broertjes en het zusje die ik vorig jaar leerde kennen in het HOPE Center, en me verrassend genoeg nog herkenden toen ze dit jaar terugkwamen. Ze hebben allemaal O-benen. Of hadden, moet ik eigenlijk zeggen. Inmiddels hebben ze hun operaties achter de rug en is het een paar weken bedrust. Normaal gesproken zijn dat weken waarin ze dagelijks maar een uurtje buiten zijn. Ze worden hiervoor van dek 3 (het ziekenhuis) naar dek 7 gedragen worden door vrijwilligers die een minuutje tijd over hebben. Ik geniet van die momenten, waarop je even een moment van verbinding hebt; alleen jij en het kind in je armen. Met sommigen tel ik de traptreden, met anderen trekken we gekke bekken in de glazen ruiten die we voorbij lopen, en met weer anderen bewonderen we de kunstwerken van de kinderen die aan boord wonen en naar school gaan.
Ik til zelf alleen de wat kleinere kinderen en laat de tieners aan onze sterke mannen over. Sommige van deze meiden en jongens weten dat maar al te goed, en laten zich graag als prins of prinses omhoogtillen. Onze arme zwoegende mannen hebben dan een tiener in de armen die hun tegelijkertijd uitlacht 😉 Maar dat geeft niet, ze doen het met liefde. En dat is juist zo bijzonder aan deze weken. Het lijkt alsof onze missie opeens zichtbaar wordt, en het hart dat de vrijwilligers voor de missie hebben letterlijk uitgedragen wordt. Het laat me ook zien hoe iedereen deel uitmaakt van het werk dat de chirurg op de operatietafel uitvoert. Niet alleen door het licht te laten branden, maar ook in een stukje directe nazorg en het uitdelen van liefde. Zoals onze directeur maandag zei: goedemorgen zeggen kun je altijd, en dat kan nou juist het verschil maken voor de ander. Dat geldt wereldwijd, toch?
Ik zit ondertussen te denken aan wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maand. Mijn gedachten dwalen af naar momenten waarin we genoten en deelden van ons ‘eigen eten’. Voor de Nederlanders was dat deze maand poffertjes, gewoon omdat het leuk is. En met de Senegalezen werd meerdere keren lakh of ngalakh op tafel getoverd in een grote schaal. En een grote schaal betekent: er kan altijd een lepeltje extra bij! Een van de jongens maakt het meestal klaar en brengt het ‘s avonds als dessert naar de eetzaal. Wie we vinden, deelt mee in het eten van deze zoete yoghurt gemengd met gerstemeel. Ik zou het geen straf vinden om dat elke ochtend als ontbijt te hebben 😉
Helaas stond de yoghurt deze maand meerdere keren op tafel omdat er iemand wegging. Vooral binnen de langetermijn vrijwilligers heeft een grote verandering plaatsgevonden. Met het einde van het schooljaar was het tijd voor veel leraren en een paar families om het schip te verlaten. Anderen gingen op vakantie. De eerste helft van de maand waren weken van afscheid nemen, de weken daarna van wennen aan een rustiger en nieuw ‘normaal’, en nu komt de drukte weer terug. We blijven continu in beweging dus. Dat maakt dat het leven aan boord je tegelijk energie geeft, en kost. Ik ben blij dat ik er regelmatig over kan schrijven, want dat houdt me in balans en helpt me de snelle veranderingen op een gezonde manier te verwerken.
Een andere manier van verwerken is er even op uit gaan. Voor mij vooral als dat met een klein groepje (of lees: Louis) is. Deze maand hadden we een afscheidsdiner voor Merryl, de ziekenhuisdirectrice, waarin iedereen iets grappigs of moois deelde waarvoor ze haar zullen herinneren. Zo mooi om naar elkaar uit te spreken. Een andere afscheidsavond voor Cobie werd georganiseerd met een kampvuur op het strand. Heerlijk genieten van een warm vuurtje, de danspasjes en kookkunsten van anderen, en gezelligheid met elkaar. Verder vonden we een nieuwe favoriete ijswinkel in de stad, en gingen we een middag met de fiets op pad om een nieuw plekje te ontdekken. Dat laatste werd een heerlijke middag van sport en rust vinden in de natuur, en natuurlijk helemaal onder de modder terugkomen. Gelukkig wel net op tijd voor de regen!
Hoewel de vele regen misschien niet altijd top is, kan ik genoeg redenen bedenken waarom dit land juist wel geweldig is om tijdelijk te wonen 😉 Iets waarvan ik blijf genieten, is het muziektalent van de Malagassiërs. Het gebeurt regelmatig dat er een gitaar, drum en keyboard tevoorschijn getoverd worden tijdens een pauze, en het Cafe zich vult met de vrolijke klanken van aanbiddingsmuziek. Het is net of we in muziek, ondanks de diversiteit, allemaal dezelfde taal spreken. De dominee van de kerk die we zondags bezoeken, begrijpt dat goed. Hij roept ons soms als Mercy Shippers het podium op om een nummer met hen te zingen en laat ons de worship leiden. Dat is nog eens op een andere manier het diepe ingegooid worden! Ik leer veel van zijn houding, en de woorden die hij deelt. Hij ziet de dingen vaak ‘anders’. En ik geloof dat dat ook vaak het geval is met God. Van jongs af aan werd ons vaak geleerd dat we de genade van God niet verdienen. Of beter nog, dat de definitie van genade is dat je iets krijgt wat je niet verdient. En dan vooral de nadruk op dat laatste. Deze dominee leerde mij afgelopen week dat het anders in elkaar steekt. Juist om wat Jezus aan het kruis voor ons deed, hoeven we die identiteit niet meer te dragen. Wij zijn in Gods ogen zijn geliefde kinderen. ‘Ik ben niet genoeg’ hoort geen plaats meer in mijn gedachten te hebben. Iets dat ik misschien wel weet, maar waar ik toch aan herinnerd moet worden omdat ik echt moet leren om dit aan te nemen als identiteit. Ik ben geliefd, schoongewassen, en gezien door God alsof ik Jezus ben. De kracht die in Jezus was, leeft door Zijn Geest ook in mij. Dat geeft zoveel moed. En daar moet ik uit leven. ‘Niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij.‘
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor de nieuwe directeur en tijdelijke chief medical officer en voor de vloeiende transitie in deze verandering. Dank voor de rust in het ziekenhuis ondanks dat we volop draaien.
- Dank voor de kerk waar we wekelijks heen gaan. Dank voor de passie, droom en kracht die God in hun dominee heeft gelegd.
- Dank voor het voorspoedige herstel van de meeste patienten. Ik merk dat er minder complicaties zijn dan anders!
- Bid voor de staaroperaties die volgende week beginnen. Het team is niet compleet, maar gaat toch van start!
- Bid voor de onderhandelingen die Mercy Ships in verschillende Afrikaanse landen heeft lopen om daar in de toekomst met een van de schepen te komen dienen.
- Bid voor Louis en mij als we toewerken naar een toekomst op het land. Bid dat God voorziet in werk, papierwerk, een plek om te wonen en dat Hij ons echt door de komende maanden heen mag leiden. Dat we naar Hem blijven luisteren en Zijn leiding mogen volgen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. Ik moest denken aan t lied van amazing grace bij het lezen van je verslag.Het gaat om Zijn genade die Hij ons jou geeft. Hem daarvoor de dank lof en eer. Sterkte en hg
Elke keer weer zo’n prachtig verslag van Gods werk door jullie gedaan op het schip voor de patiënten en hun begeleiders.