Het verhaal van Feyan Pulmano (38) die als kind opgroeide op ziekenhuisschip de Anastasis.
Feyan Pulmano’s jeugd begon op de Filipijnen, maar werd gevormd door ingrijpende gebeurtenissen in West-Afrika. Na het overleven van twee burgeroorlogen vond zijn familie een onverwacht thuis op een hospitaalschip van Mercy Ships. Zijn verhaal laat zien hoe deze bijzondere jeugd hem voor het leven heeft gevormd.
Burgeroorlog
Het avontuur van Feyans familie begon in 1989, toen zijn vader – een oud-zeeman – een baan aannam als ingenieur bij een vijfsterrenhotel in Liberia. Het gezin leidde daar een comfortabel leven, tot de burgeroorlog uitbrak in 1990. “Er zijn online verhalen over die oorlog en heftige foto’s, maar die burgeroorlog hebben wij zelf meegemaakt”, vertelt Feyan. Zijn broertje werd zelfs geboren midden in het conflict, een tijd waarin het gezin nauwelijks te eten had en dagelijks mortierinslagen en gevechten van dichtbij meemaakte.
Met 200 dollar in een luier
Tijdens een staakt-het-vuren slaagde de familie van Feyan erin om te vluchten. “We liepen met twee jonge kinderen en een baby van een paar maanden door bloederige straten vol soldaten”, herinnert Feyan zich. Ze werden geëvacueerd naar Sierra Leone, waar ze met slechts 200 dollar, verstopt in de luier van Feyans broertje, een nieuw leven opbouwden.
Scheepswerktuigkundige op de Anastasis
Drie jaar later, in 1993, kwam ook Sierra Leone in een burgeroorlog terecht. Precies op dat moment ontmoette het gezin bemanningsleden van de Anastasis, het toenmalige vlaggenschip van Mercy Ships. Ze zochten al lang naar iemand met de specifieke expertise van Feyans vader als scheepswerktuigkundige. “Ze zeiden: kom aan boord wonen als vrijwilliger. We hebben je echt nodig en je kunt heel je gezin meenemen”, vertelt Feyan.
Familie Pulmano aan boord van de Anastasis
Een schip als thuis
Het bijzondere verhaal van de familie sprak zoveel mensen aan dat ze via een internationale nieuwsbrief sponsors vonden die de maandelijkse kosten aan boord konden dekken. Zo begon een nieuw hoofdstuk voor Feyan en zijn familie. Drie jaar lang was het schip hun thuis. “We groeiden op in een relatief kleine omgeving, waarin je eigenlijk alles hebt wat je in een klein dorpje kan vinden. De Anastasis had een school, een supermarkt en zelfs een zwembad. In die tijd bezocht het schip meer dan veertig havens, voornamelijk in West-Afrika, maar ook in Europa en Amerika. Je gaat echt van haven naar haven. Het schip bleef destijds gemiddeld zo’n drie maanden in een land en dan was je weer weg.”
Feyan als kind op de Anastasis
Leven tussen 40 nationaliteiten
Het leven tussen meer dan veertig verschillende nationaliteiten beschrijft Feyan als een “meltingpot van culturen”. Hij ging naar school in kleine klassen van vijf of zes kinderen, waardoor hij intensieve aandacht kreeg en zijn Engels naar een hoog niveau kon ontwikkelen. Wat hem het meest heeft gevormd? Dat was de mentaliteit aan boord. “Aan boord van het schip heb ik echt een cultuur van liefde gezien, van de vrijwilligers richting de mensen die ze helpen”, vertelt hij. “Patiënten met enorme tumoren of met ontzettend kromme benen, die verstoten zijn in hun eigen samenleving omdat ze als vervloekt worden gezien, worden aan boord liefdevol behandeld.”
Feyan en klasgenoten op de Anastasis
Familiebanden
Deze ervaring heeft Feyan een blijvend bewustzijn gegeven van de kostbaarheid van elk mens. “Dat heeft mij tot de dag van vandaag echt gevormd als het gaat om hoe ik mensen zie en hoe ik met mensen omga”, zegt hij. Ook zijn familiebanden zijn versterkt door deze ervaringen. “Als gezin ben je er voor elkaar en zorg je voor elkaar. Die zorg moet je niet aan een ander overlaten, het is mijn verantwoordelijkheid”, vertelt hij over de les die hij meenam van het schip.
Wat écht telt
Na hun tijd op de Anastasis vestigde het gezin zich in Nederland, waar Feyan later zelf negen jaar voor Mercy Ships Nederland werkte. “Dat was voor mij een manier om iets terug te geven aan de organisatie die zoveel voor mij had gedaan.” In een tijd waarin hij toenemende verdeeldheid en verharding ziet, houdt Feyan vast aan wat hij als kind op het schip leerde: “We moeten de onschatbare waarde in iedere persoon blijven herkennen. Het draait om verbinding en het zien van elkaars menselijkheid, ongeacht onze verschillen. Dat is wat echt telt.”
