In één van Madagaskars grootste rijstproducerende regio’s woont de negenjarige Annica. Ze houdt van basketbal en is erg goed in schoolvakken als wiskunde, aardrijkskunde en Frans. Ze heeft grote toekomstdromen en hoopt op een dag lerares te worden. Thuis brengt ze leven in de brouwerij en speelt ze actieve spelletjes met haar vijf broers en zussen. Annica was altijd het zonnetje in huis.
Door een ongeluk in haar vroege kindertijd liep Annica liep ernstige brandcontracturen aan haar armen. Dit beroofde haar van de onafhankelijkheid en het zelfvertrouwen dat de meeste kinderen vanzelf ontwikkelen.
Alledaagse activiteiten, zoals rennen en basketbal spelen, op het bord schrijven of haar hand opsteken in de klas, waren een bron van frustratie. Haar leerkracht Charles vertelt hoe dit haar beïnvloedde: “Ze gedroeg zich wat terughoudend te midden van haar klasgenoten en ze voelde zich er duidelijk minderwaardig door. Ze durfde niets te ondernemen.”
Haar leeftijdsgenoten gaven haar zelfs een vreselijke bijnaam: Annica zonder oksel. Annica ging gebukt onder de gevolgen van een vreselijke, onvoorziene gebeurtenis – iets waarover haar moeder Felicia met veel moeite vertelt.
Een tragische gebeurtenis veranderde haar jeugd
Het ongeluk gebeurde op de meest onverwachte plek: bij het eetkraampje van haar moeders tante. Annica was anderhalf jaar oud en verkende haar omgeving terwijl de volwassenen eten klaarmaakten en verkochten.
“Opeens ging ze op het deksel van de pan zitten – een hele grote pan,” vertelt haar moeder. “Het deksel gleed weg en ze viel in de pan.” Annica liep ernstige tweedegraads brandwonden aan haar armen op. “Iedere morgen huilde ik als ik naar haar keek,” deelt Felicia. “Ik dacht dat mijn kind dit niet zou overleven.”
Het pad naar genezing was vol uitdagingen. Eerst werd ze behandeld door een wijkverpleegkundige, maar dit stopte toen de verpleegkundige onverwacht naar een andere stad werd overgeplaatst. Op aanraden van anderen namen Annica’s ouders haar mee naar een traditionele genezer, maar dit verergerde de situatie alleen maar. “Ze deden speeksel op haar wonden en haar wonden raakte geïnfecteerd met bacteriën,” vertelt Felicia.
Ze reisden af naar de hoofdstad van de regio en daar behandelde een non Annica acht maanden lang. Tegen de tijd dat haar wonden eindelijk genezen waren, was Annica drie. Doordat haar huid niet op tijd de benodigde verzorging had gekregen, waren er vanaf haar borstkas tot aan haar armen contracturen (verkrampingen) ontstaan en kon ze haar armen niet meer boven haar schouders optillen.
Voor het uitvoeren van eenvoudige dagelijkse taken – zoals haar haar kammen, een jurk aantrekken, water halen – was Annica afhankelijk van haar moeder. Toen haar tiende verjaardag in zicht begon te komen, werden haar ouders steeds bezorgder om haar toekomst en overwogen zelfs om een lening te nemen om zo een operatie te bekostigen.“Omdat we het zelf niet konden betalen, dachten we erover na om mensen om financiële steun te vragen,” vertelt Tojoniaina, Annica’s vader.
Maar toen verscheen er een lichtpuntje aan de horizon: een buurtbewoner die zelf aan een gespleten lip is geopereerd bij Mercy Ships, deelde het verhaal van zijn gratis operatie aan boord van het ziekenhuisschip van Mercy Ships. Nieuwe hoop werd geboren.
Licht aan het einde van de tunnel
In 2024 keerde de Africa Mercy terug naar Madagaskar en Annica stapte aan boord om een gratis reconstructieve plastische operatie te ontvangen.
Tijdens de complexe operatie voerden de chirurgen huidtransplantaties uit om de mobiliteit van haar armen te herstellen en herhaling van contracturen (verkrampingen) te voorkomen.
“De oorspronkelijke wonden waren geïnfecteerd geraakt, waardoor er dode huid was ontstaan. Daarom moesten we huid van andere lichaamsdelen gebruiken om de dode huid te vervangen,” legt dokter Venter, vrijwillig plastisch chirurg uit Zuid-Afrika, uit. “Zo heeft ze genoeg huid en worden haar armen niet meer in een verkeerde stand getrokken.”
Na de operatie zaten Annica’s armen zes weken lang in spalken. Ook droeg ze compressiekleding om een goede littekenvorming te bevorderen. Hierna onderging ze een revalidatietraject aan boord bij de Amerikaanse handtherapeute Kaylee Earll.
“Ze was vastbesloten om alles zelf te doen, dus ze nam geen hulp van haar oma aan die met haar mee was,” vertelt Kaylee, die zag dat Annica al direct van haar pas gekregen onafhankelijkheid genoot. “Je voelt je heel vrij als je nooit echt hebt kunnen rennen omdat je je armen niet kon bewegen, en je kunt het dan opeens wel.”
Voordat Annica het ziekenhuisschip verliet, kreeg ze het bericht dat ze was geslaagd voor de schoolexamens die een paar maanden voor haar operatie waren afgenomen. Dit betekende dat ze het volgende jaar naar het voortgezet onderwijs kon gaan.
Een veelbelovende toekomst
Annica’s transformatie en thuiskomst werden gevierd met een familiediner. “Ze kamt haar haar en kan zelf haar kleren uittrekken… en ze kan nu basketbal spelen!” zegt haar oma Helen.
Haar vader is vol van de nieuwe vooruitzichten die de levensveranderende operatie heeft gebracht. “Ik dacht dat ze nooit in staat zou zijn om die dingen te doen,” vertelt hij. “Ik ben erg blij want het is net alsof het ongeluk nooit is gebeurd.”
Annica bereidt zich op het nieuwe schooljaar voor en is zich goed bewust van haar mogelijkheden. ‘Ik ben heel blij, want ik kan mijn hand nu hoog optillen,’ zegt ze. “Ik wil zo hoog mogelijk op het schoolbord schrijven en de bovenkant van het schoolbord schoonmaken.”
Haar pas gekregen onafhankelijkheid vormt een mijlpaal op weg naar een veelbelovende toekomst. Annica droomt ervan om lerares te worden. Ze beschikt nu over de vrijheid om haar volledige mogelijkheden te bereiken. “Ze zal meer zelfvertrouwen hebben nu ze geen problemen met haar armen meer heeft,” zegt haar leraar. “We moedigen haar aan om haar doelen na te streven, want er zijn nu geen obstakels meer.”
