Daar sta je dan. Veel bagage; weinig haar op je hoofd. Geland op Tenerife.
Lekker weer, mooie bergen en vooral toeristisch. Zo zou ik Tenerife omschrijven. Vanaf het vliegveld naar het schip (The Global Mercy) gereden. Een rit van 30 minuten eindigend in Granadilla Port. Een lege haven met slechts één schip. Eenmaal aangekomen wordt pas duidelijk wat een immens groot schip het is. Absurd.
11 decks gevuld met een complete school, basketbalvelden, een zwembad, vele kamers en een volledig ziekenhuis. De rondleiding kost dan ook wel even tijd. Verdwaald raken is ondanks de logische indeling van het schip zeer gemakkelijk. Zeker de eerste dagen had ik ontzettend veel moeite om m’n weg te vinden op het schip.
De community
M’n weg vinden in de cultuur hier aan boord is wat dat betreft gemakkelijker. Mensen zijn heel toegankelijk, behulpzaam en wijzen je graag de weg. Voordat je het weet zit je in allemaal groepsapps voor activiteiten en je kamer ligt vol met kaarten van mensen die je welkom heten. Je voelt je dan ook écht welkom.
Na wat dagen gewerkt te hebben in de housekeeping, waar ik deck 7 & 8 schoonhoud, ben ik ook in het werkritme opgenomen. Taken zijn niet zo ingewikkeld en momenteel is er ook niet echt sprake van werkdruk. De reden hiervoor is dat het schip nog in de voorbereidende fase is. Er is geen medisch personeel, geen patienten en er zijn relatief weinig vrijwilligers.
Als ik ‘s avonds laat uit de gym kom is dat best een vreemd gezicht. Je loopt een paar minuten door het schip van de gym naar je kamer zonder iemand tegen te komen. The Africa Mercy, het zusterschip, komt binnenkort deze kant op. Dan wordt het aan boord drukker en ik verwacht dan ook dat het in de housekeeping wat drukker wordt. Meer mensen dus meer schoonmaken.
Voor nu is het vooral gezellig en rustig op werk. Prima, zo voor een week. Nu heb ik wel zin om echt even de handen uit de mouwen te steken. Een groot voordeel van de housekeeping staff is dat je nooit alleen werkt. Momenteel werk ik met een Poolse en een Filipijn in een team in de strijd tegen bacteriën en viezigheid.
Het vrijwilligersleven
En hoe is dat dan? Als vrijwilliger aan de bak voor Mercy Ships. Kort gezegd; goed. Ik voel me vaak heel populair. Als ik vertrek uit de slaapkamer ben ik binnen 1 minuut op de plek waar ik ontbijt nuttig. Aangekomen in die dining room heb ik al 8 mensen goedemorgen gewenst. In de dining room stopt het groeten niet. Je kunt overal gaan zitten en waar je ook gaat zitten, je zit altijd naast een bekende.
Het is leuk om in een kleine community te leven. Je kent iedereen en iedereen kent jou. Wel is het intensief. En je hebt altijd het idee dat je wat mist. Tijdens het schrijven van dit stukje tekst weet ik zeker dat er activiteiten zijn die ik mis. Potjes pingpong, cake bakken of basketbal. Er gebeurt altijd wat. Dat maakt dat je een soort fomo ontwikkeld op het schip zelf; ik wil altijd overal tegelijk zijn om maar niks te missen. Hier moet ik nog wat balans vinden.
Tot slot geniet ik enorm van de omgeving. De omgeving hier is ontzettend lelijk. Industrieel en leeg. Toch probeer ik elke zonsopgang en de ondergang mee te pakken. Hoe lelijk de docks van deze haven (in aanbouw) ook zijn, de zonsondergang maakt een hoop goed. De oneindige oceaan fascineert me ook. Wel ben ik de enige die dit vindt, althans zo lijkt het.
Iedereen is hier namelijk altijd binnen. Ik probeer zoveel mogelijk buiten te zijn maar ik ben vaak de enigste die in een pauze op het bovenste deck buiten zit. Zonde!
PS: De combinatie van mijn housekeeping outfit (grijs van kleur) en m’n kale hoofd maken altijd wel dat ik me net een gevangene voel, als ik met een dienblad in de rij sta voor het eten 🙂
