De eerste week!
Ga naar de pagina van Miranda VermeulenDe eerste anderhalve week is alweer voorbij!
2 weken terug was ik nog mijn koffers aan het inpakken, mijn huis aan het leeg halen en schoonmaken met mijn familie. Had ik afscheidsetentjes en koffietjes. Mocht ik in de laatste kerkdienst die ik in Nederland was een zegen ontvangen voor mijn reis en het werk wat ik mag gaan doen. Wat een heel mooi moment was. Bijzonder om zo onder de zegen en het gebed van de gemeente en familie op weg te mogen gaan. De laatste avond thuis heb ik nog een fijne avond gehad met mijn familie. Het is nog maar 2 weken geleden maar het voelt al weer zoveel langer.
De tijd hier gaat snel. De dagen zijn vol met indrukken, mensen en werken. Ze vliegen voorbij.
Vorige week vrijdag stapte ik dan na een voorbereidingsperiode van meer dan 8 maanden eindelijk in het vliegtuig terug naar Siera Leone. Het afscheid was mooi en ook lastig. Uitkijkend naar wat ik mag gaan doen en terug naar een plek waar ik me vorig jaar zo thuis heb gevoeld, maar ook wetend dat ik het thuis wat ik in nederland heb voor een lange tijd achter me moet laten. Niet meer even op de koffie bij familie en vrienden of spelletjes spelen en knuffelen met mijn nichtjes en neefjes. Niet effe op de fiets stappen naar het stand of in de auto naar het bos. (Gelukkig is er een goede internet verbinding en kan ik iedereen nog steeds zien als we bellen, wat het wel wat makkelijker maakt allemaal). Alles wat zo vanzelfsprekend en normaal is achter laten. Voor een plek waar ik vorig jaar 9 weken mocht wonen en werken en wat zoveel impact op me heeft gehad, dat ik dit allemaal kan loslaten en kan gaan doen waar mijn hart ligt. Werken op de PACU van de global mercy. De transformatie zien van de patienten die we mogen helpen. De verhalen horen van hoe ze leven en wat de operatie betekend voor de patiënt maar ook voor zijn/haar familie en gemeenschap. Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die het mogelijk maakt dat ik dit werk kan en mag doen. Door financiële steun maar ook zeker door het gebed en meeleven door berichtjes.
Zodra ik uit het vliegtuig stapte voelde het alweer vertrouwd. Ik wist precies waar ik heen moest en hoe ik bij de veerdienst kwam. Wie ik moest aanspreken en hoe de reis er naar het schip toe uit zou zien. Het in de bus stappen en door het verkeer rijden, het getoeter, de keke’s ( tuk-tuks) en motors overal en de mensen langs de weg die spullen verkopen. Het was alsof ik er vorig week nog was geweest. ( maar is toch echt bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst aankwam in Siera Leone)
De trap oplopen van het schip het voelde goed. Fijn om weer terug te zijn. Ik had het weekend om lekker bij te komen, mijn kamer in te richten en mijn plekje te vinden. Het was heerlijk om de dininroom in te lopen en te worden gegroet en geknuffeld door mensen die ik nog ken van vorige periode. Het voelde als een warm welkom, ondanks dat er vooral nieuwe mensen zijn en het weer even zoeken is naar mijn plekje binnen deze grote groep mensen.
Maandag was mijn eerste dag terug op het werk. Toen ik de PACU opliep wist ik dat het goed zou komen. Ik voelde me op mijn plek en keek er naar uit om weer de patienten te mogen verzorgen. Het was een rustige dag omdat de patienten gescreend werden die de rest van de week op het programma stonden en ik kon dus eerst lekker bijkletsen met mijn teamleider onder wie ik vorig jaar ook heb gewerkt. Zo heerlijk om een vertrouwd gezicht te zien op de werkvloer en weten dat ik het komende jaar nog met haar mag werken. De rest van mijn collega’s zal regelmatig wisselen omdat de meeste er zijn voor 2-4 weken. Zodra er een patiënt binnen komt doe ik mijn ding en voelt het of ik niet ben weg geweest. Mijn weg vinden in het dossier was wel weer even wennen, waar staat ook alweer alles en wat moet ik precies waar opschrijven, maar de verzorging van de patiënten en waar alle spullen liggen het ging als vanzelf. Er zijn nog een aantal bekende collega’s op het ok complex wat het ook weer vertrouwd maakt.
Op zondagavond hebben we een kerkdienst aan boord. Afgelopen zondag was een speciale dienst. 2 weken terug is de LOGOS HOOP aangekomen en ligt naast ons in de haven. De logos hoop is een schip wat over heel de wereld vaart en het evangelie verspreid in de landen waar ze komen. Het is bijzonder om samen te mogen werken en gods liefde elk op een eigen wijze te verspreiden. Ik hoop deze week naar de logos hoop te gaan om hun schip te zien en te zien wat ze precies allemaal doen. Maar het was bijzonder om zo samen een dienst van aanbidding te hebben en een zegenbede te mogen zingen voor en met elkaar.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hé Miranda,
Fijn dat je je plekje zo snel weer hebt gevonden. Mooi om te lezen over je werk. Gods zegen!
Fam smith
Bijzondere ervaring van huis weggaan en toch ook Thuis komen. Veel zegen op je werk gewenst!
Mooi Miranda om de gave die je gekregen hebt in Gods dienst te mogen besteden
Ha Miranda ! Wat een avontuur! Ik vind super stoer wat je doet ! Hopelijk blijf je je zo vertrouwd voelen . Veel zegen en plezier daar ! Lieve groetjes Marja van kaam wendt
Ha Miranda ! Wat een avontuur! Ik vind super stoer wat je doet ! Het klinkt wel alsof je je daar echt thuis bent ! Hopelijk blijf je je zo vertrouwd voelen . Veel zegen en plezier daar ! Lieve groetjes Marja van kaam wendt
Hoi Miranda,
Mooi om te lezen! Wens je een mooie en gezegende tijd! Groetjes Tineke
Mooi om te lezen Miranda ❤️🙏🏻
Dag Miranda
fijn dit alles lezen.
Bless you and pray for you !
Lieve Miranda, wat fijn dat je weer helemaal “thuis” en op je plek bent, wat ben je een mooi mens! Dat je dit doet voor je medemens, vind ik heel bijzonder en mooi!
Mooi om te lezen hoe je je plek weer hebt gevonden. Ik 🙏 voor je. Gods zegen en groetjes van een Bethlehemkerk zuster.