De eerste week
Ga naar de pagina van Marieke VervoornDe eerste week van mijn nieuwe woon en werkplaats zit er alweer op. Het is ongelofelijk dat het pas een week geleden is dat ik hier ben aangekomen en dit avontuur van start ging. Het voelt als een maand. Zoveel nieuwe indrukken, nieuwe woorden, nieuwe mensen en gewoonten kwamen deze week op mij af.
Na een rustige zondag met in de avond een mooie dienst op het schip begon de week op maandag met een lange oriëntatie dag. Van `s morgens vroeg tot `s avonds kregen we informatie over het ziekenhuis, het schip, veiligheid en protocollen. Een dag met teveel informatie om in 1x te verwerken.
Op dinsdag werkte ik mijn eerste avonddienst, gelukkig met directe backup om in te komen in al het papierwerk en de nieuwe termen. Ik sta op D-Ward, deze afdeling grenst direct aan (P)ICU. De intensive care unit. Op de afdeling hebben we alle Maxillofacial patiënten. Dat betekent alle patiënten die een gezicht of kaakoperatie moeten/hebben ondergaan. Deze operaties zijn nodig in geval van tumoren in het gezicht, open gehemelte en gespleten lip. We hebben zowel kinderen al volwassenen op onze afdeling. Naast verpleegkundigen die verantwoordelijk zijn voor de medicatie, wondzorg, voeding etc. is er altijd day-crew aanwezig. De day-crew zijn mensen uit het eigen land. Deze mensen helpen mee in de zorg. Verschonen bedden, zorgen dat patiënten gaan douchen, vullen kasten aan indien nodig. Daarnaast werken ze als tolken, tussen ons als verpleegkundigen en onze patiënten. De meeste patiënten spreken Krio.
Na een eerste oriëntatie avond mocht ik de volgende avond zelfstandig aan de slag. Een uitdaging met alle nieuwe woorden en werkwijzen in het engels. Het voelde overweldigend en er waren korte momenten dat ik dacht, hoe ga ik dit doen. Maar gelukkig is er nooit het gevoel geweest dat ik het alleen moest doen. Iedereen staat open voor vragen en hulp is altijd te krijgen. Het was een drukke avond en de ‘charge nurse’ (ofwel coördinerend verpleegkundige) gaf ons dikke complimenten aan het eind van de avond. Op vrijdag en zaterdag had ik mijn eerste dagdiensten en ook daar zaten genoeg uitdagingen in. Twee ontslagen achter elkaar met patiënten die je taal niet spreken, 1 van hen had 11 medicijnen die ze moest nemen op verschillende momenten van de dag. Hoe ga ik zorgen dat ze weet welke medicatie ze wanneer moet nemen? De meeste patiënten kunnen niet lezen en dus werken we met plaatjes en pictogrammen. We starten al snel na de operatie met het aanleren van eigen wondzorg. Ook hameren we op handhygiëne (hierin zitten we wat overeenkomsten met de NICU :). Om te zorgen dat mijn patiënten bij ontslag weten wat ze moeten doen, geef je ze steeds weer dezelfde uitleg en we toetsen patiënten door bij ontslag ons uit te leggen wat ze moeten doen. Onze patiënt met 11 medicijnen wist ons gelukkig heel goed te vertellen wat ze ermee moest doen.
Elke middag om half 3 start de veranda time. Alle patiënten met verpleegkundigen, daycrew en ouders gaan naar het achterdek van het ziekenhuis. Dit deel van het dek is open. Er zijn schommels, kleine glijbanen, fietsjes waar de kinderen op spelen. De verpleegkundigen in de dagdienst gaan dit uur met de patiënten mee naar buiten. Een heerlijk onderdeel van de dagdienst.
Op donderdag had ik een vrije dag en ging ik voor het eerst van boord. Even het land in om te zien waar mijn patiënten vandaan komen, iets mee te krijgen van hun leven buiten het ziekenhuis en vooral ook zelf even mijn hoofd leeg te maken. Leegmaken zat er nog niet direct in, want wat een berg lawaai is er op straat. Auto’s, kéké’s, motoren, vrachtwagen en mensen bewegen zich tussen en rond elkaar. Er wordt getoeterd en geschreeuwd. Voor mij werd wel meteen duidelijk dat het niet gek is dat er zoveel kinderen in het ziekenhuis liggen met onbehandelde fracturen, brandwonden en handjes/voeten met missende tenen/vingers.
Al met al was het een intense eerste week. Ik heb veel nieuwe dingen geleerd en ik denk dat er nog veel dingen gaan volgen. Het voelt bijzonder om hier te zijn en iets te mogen betekenen voor deze mensen. Ze zijn zo dankbaar. Ze liggen tijden in het ziekenhuis of Hope centre en verlangen naar huis. Maar vieren ook successen. Zo verwijderde ik een infuus bij één van mijn patiënten omdat hij hem niet meer nodig had. Ik kreeg een dikke glimlach en een boks, het lijkt weinig in te houden voor mij als verpleegkundige, maar voor hem wat het een stap dichterbij huis! Kinderen lopen over alle afdelingen, komen langs voor een knuffel of plakken spontaan stickers op je hoofd. Er is zoveel spontaniteit en gezelligheid op de afdeling, een gevoel van we doen het samen met en voor elkaar.
In de avond ontspan ik buiten op dek 10, kijkend naar de zonsondergang. Klets ik met anderen over mijn werkdag, lachen we over van alles of spelen spelletjes in het café. De dagen vliegen voorbij. Op naar een nieuwe week.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Lieve Marieke,
Wat ontzettend bijzonder! Veel succes verder met het prachtige werk wat je daar aan het doen bent. Topper ben je!!!
Ha Marieke,
Eerst even uitgebreid jou verslagen gelezen.Heel bijzonder!!Wat een ervaringen voor jou.En ik vind het geweldig dat jij dit doet !Van ons uit Elspeet een warme groet en nog veel werkplezier toegewenst!
Fantastisch werk en voor jou veel nieuwe indrukken, Marieke. Succes met alles 😘
Wat een bijzondere taak heb jij daar! Oprecht bewondering voor jou en alle andere vrijwilligers! Fijn om je te kunnen volgen.
Wat fijn om te lezen dat je je al zo snel thuis voelt!
Ha marieke,weer genoten van je update…succes..liefs tante rina