Lieve allemaal, inmiddels is mijn tweede week op het schip alweer achter de rug. Een week met weer nieuwe ervaringen, maar ook een week van besef en bezinning over waar ik ben en voor hoelang ik hier ben. Niet alles is makkelijk, maar gelukkig is soms een kort praatje al genoeg om te beseffen dat ik niet de enige ben die met dingen struggelt. En er is ook de ervaring van mensen die hier al langer zijn die vertellen dat het beter wordt. Dus dat geeft hoop en vertrouwen. Dank ook voor al jullie lieve berichtjes en ook de giften die ik kreeg, dit voelt goed.
Afgelopen week had ik mijn eerste nachtdiensten en mijn binnenhut is donker genoeg om heerlijk te slapen overdag. En door voldoende slaap heb ik deze diensten dus ook goed doorstaan. Het meest moeilijke van de nachten vond ik dat ik mensen moest wakker maken voor medicatie, bloeddrukmetingen en het hebben van een douche in het begin van de ochtend. Ik vroeg me regelmatig af of dit echt nodig was. Maar ze hebben hier regels. De laatste vitale functies voor operatie moeten om 6uur in de ochtend worden gemeten. Ik was heel blij toen donderdag ochtend mijn boy van 11jaar (als eerste op de lijst voor operatie deze ochtend) zelf wakker werd om half 6 in de ochtend. Die hoefde ik dus niet wakker te maken, maar kon ik rustig wakker laten worden en daarna in de douche sturen. Gelukkig went ook het wakker maken van patiënten en snappen de meesten waarom je ze wakker maakt en gaan ze daarna weer slapen.
In het begin van mijn 2de nacht zag ik één van mijn patiënten zo blij zijn. Hij keek in zijn kleine spiegel en lachte naar zichzelf. Deze man had een flinke tumor in zijn gezicht en die was een week eerder verwijderd. In de avond was zijn sonde verwijderd, hij had dus nu geen enkele pleister meer alleen nog een litteken van de wond. En hij keek in de spiegel naar zichzelf en straalde, ik liep erheen maakte een praatje en hij vertelde hoe blij hij was. Hij zei: “I have my face back”. Ik kreeg kippenvel op dat moment en was zo blij met hem. De dag erna mocht hij naar huis en hij danste de afdeling af. Geweldig om zoveel dankbaarheid en blijdschap te zien.
Afgelopen weekend maakte ik vrienden met een meisje van 14jaar. Ze was als logee nog aanwezig om net wat meer zicht te hebben op haar wondheling. Er was een tumor uit haar mond verwijderd. Dit meisje was heel verlegen en lag vooral in bed of zat naast haar bed. Ze verveelde zich duidelijk. In de weekenden is het over het algemeen rustiger omdat we geen operaties doen, dus ik had tijd over om in mijn patiënten te steken. Ik introduceerde een memory spel bij haar. En we speelden meerdere potjes memory achter elkaar. Ze straalde en vertelde in haar eigen taal: ‘jij bent mijn enige vriend’. Wow wat een eer! Het zijn hier zoveel kleine dingen die het verschil maken en dat geeft zoveel voldoening.
Naast het fantastische contact met de patiënten was er ook ruimte om van boord te gaan en had ik mijn eerste ervaring met de kéké. Ook wel bekend als tuktuk. We gingen naar de bigmarket, aten een ijsje bij het strand, liepen over het strand en op zaterdagochtend hadden we een wandeling naar een uitzichtpunt over een deel van de stad. Het is fijn om van boord te gaan, maar niet altijd makkelijk. Want ook onderweg zie je van alles gebeuren. Zo crashte er een motor met 2 jongens voor ons, we konden ze gelukkig net ontwijken en ze leken redelijk oké. We mogen deze mensen niet helpen maar moeten hen over laten aan het lokale systeem. Je moet voorkomen om betrokken te raken in situaties buiten het schip, want ze weten dat je geld hebt en als de politie je opneemt in het lokale systeem komen ook de rekeningen etc. naar jou. Het is niet makkelijk om niks te doen, maar als je het systeem begrijpt dan weet je dat je deze mensen en ook jezelf niet helpt door hen geld of andere dingen te geven.
Dat was het weer voor deze week. Voor degenen die het leuk vinden, er was een aflevering van mercyships in sierra leone afgelopen week op NPO start. Het geeft een beeld van waar ik op dit moment bent: Topdoks – Topdoks in de tropen | NPO Start
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Ha marieke,wat een mooi werk doe je daar,en wat mooi dat je met dat meisje een spel gaat doen,en dan haar reactie, wat geweldig.er zullen vast ook moeilijke momenten zijn!.in gedachten zie ik je daar tussen de mensen en kinderen!heel veel succes maar weer hoor! Lieve groet van tante rina
Wat een indrukken en wat een prachtig werk doe je daar! Heel veel bewondering voor jou en erg leuk om je zo te kunnen volgen. Wat zullen de mensen daar blij zijn met jou❤️
Hi lieve Marieke,
We hebben de uitzending gezien en snappen nu een beetje meer in wat voor (ons) chaotische wereld je terechtgekomen bent! Maar ook wat een vrolijke en kleurrijke wereld!
Wat een goed werk doen jullie daar! Als ik jonger zou zijn zou ik ook meer bij willen dragen aan de wereld!
Zoooo trots dat we iemand kennen die Mercy uitdraagt naar de wereld!
Liefs van ons!