De verpleegkundige, momenteel werkzaam op de afdeling oncologische chirurgie in het UMC in Utrecht, hoorde tijdens haar opleiding voor het eerst over Mercy Ships. “Ook na mijn studie kwam ik Mercy Ships op onverwachte momenten tegen en ook anderen wezen mij op deze organisatie. Zo werd ik er langzamerhand van overtuigd dat het mijn roeping is om langdurig bij Mercy Ships in Afrika te gaan werken. Daarom leek het me goed om eerst voor een paar maanden aan boord te gaan, om te kijken hoe het zou zijn.”
Handen uit de mouwen
In 2011 verbleef Christina daarom voor drie maanden op de Africa Mercy om als verpleegkundige de handen uit de mouwen te steken. “Ik vond die tijd in Sierra Leone geweldig! Ik wilde dit al zo lang en ik was best emotioneel tijdens de eerste dagen: eindelijk op de plek waar ik moest zijn. Heel anders dan in een Nederlands ziekenhuis: geen tweepersoonskamers, maar twintig patiënten op een zaal, met eventueel nog extra moeders of baby’s. Daarnaast was het heel bijzonder om met de collega’s en patiënten te bidden en christelijke liederen te zingen.”
Kletsen en spelen
Ook de manier van werken op het schip was anders. “Ik leerde van mijn collega’s dat kletsen, spelen, grapjes maken en voetbal kijken net zo goed bij het genezingsproces horen. Veel patiënten zijn verstoten door familie, omdat ze bijvoorbeeld met een gespleten lip of een grote tumor rondliepen. Ze kwamen terneergeslagen binnen omdat ze vaak maanden of zelfs jaren genegeerd werden. Langzaam zag je ze opbloeien, doordat wij ze wel aanraakten en ze bij hun naam noemden. Deze psychische genezing was bijna nog groter en belangrijker dan de lichamelijke.”
Held
Over ongeveer een half jaar vertrekt Christina voor een langere periode naar de Africa Mercy, die dan in Madagaskar ligt. “Ik krijg veel opmerkingen als ‘Wat dapper’, ‘Dat zou ik niet durven’ of ‘Wat ben jij een held’. Ik word daar altijd een beetje verlegen van, maar soms ook geïrriteerd. Tuurlijk klopt het dat het een groot avontuur is en dat niet iedereen dat aandurft, maar aan de andere kant valt het ook wel mee en zit ik op een best wel luxe schip, vergeleken met de leefomstandigheden in Afrika. Bovendien zou ik dit niet gaan doen als ik er niet heel blij en vrolijk van werd. Om het met een quote van Frederick Buechner te zeggen: ‘De plek waar God je naartoe roept, is die waar jouw diepste vreugde en ‘s werelds diepste honger elkaar ontmoeten’.”
Kijk op www.metchristinamee.org om op de hoogte te blijven van Christina’s avonturen.
Interview: september 2014
Voor u ook interessant:
“Het werk verandert niet alleen de levens van de patiënten, maar ook die van ons”, zegt Hennie van Ooijen, IC-verpl...
Vraag hem niet om zorg te verlenen, maar klussen kan Rinco Voorrips wel. En dus droeg hij met zijn twee rechterhanden bij aan de...
In mei 2024 ging ze met pensioen, maar stilzitten is aan Gineke van Duijn (67) niet besteed. “Ook als je met pensioen gaat is ...
