Tussen wal en schip
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Mijn laatste blog aan boord van de Global Mercy. Het klinkt raar en mooi tegelijk om dit op te schrijven. Want het was sinds september al onzeker was of ik nu hier in Sierra Leone, of in Madagaskar de missie zou voortzetten. En dan gaat het toch ineens heel snel. Een aantal weken geleden hoorde ik dat het dan toch eindelijk definitief was, ik ga in april terug naar de Africa Mercy. En dan kom je ineens in twee werelden terecht. Voor hier wordt het afscheid nemen verdrietig, maar ik zie ook enorm uit naar wat komen gaat. Dus afgelopen week toch maar met een van onze dagwerkers de straat op om een koffer te kopen. Na een paar jaartjes Afrika heb ik namelijk wel geleerd dat we dat niet alleen gaan doen als blanke. De verkoopster was dan ook niet erg blij dat ik een goede onderhandelaar bij me had (die voor het gemak maar even zei dat ik een koffer voor hem kocht in plaats dat die voor mij was, haha).
Dat lekker door de marktstraatjes struinen kan ik wel waarderen. Zeker als je daarna weer terugkomt aan boord en je wordt verwelkomd door je kamergenootje. Heilke, die dat voor ruim twee jaar geweest is, is helaas een paar weken geleden vertrokken om een tijdje rust te nemen. De eerste dagen was dat best confronterend. Je wordt wakker en wilt gaan praten, maar realiseert je dan ‘oja, er is niemand’. Gelukkig had ik de afgelopen anderhalve week een Zwitserse vriendin die als gast aan boord kwam in mijn kamer. Na tweeënhalf jaar was het supergezellig om elkaar weer te zien. Lekker samen bijkletsen en koffietjes drinken. De tijd is veel te snel gegaan. Het was fijn om die overgang te hebben van een goede vriendin en zus, naar een andere vriendin, naar stilte. Je weet aan boord nooit wanneer de volgende persoon komt met wie je de kamer gaat delen, dus ik voel me nu wat meer voorbereid om een volledig nieuwe Mercy Shipper te verwelkomen dan toen ik net gedag gezegd had tegen Heilke 😉
En nu Pasen voor de deur staat, voel ik me ook gezegend om het rijk alleen te hebben. Ik kan nu heerlijk reflecteren en nadenken over wat Jezus voor ons heeft gedaan. Pasen in Nederland staat in schril contrast met Pasen aan boord. De hele week staat in het teken van Jezus’ laatste week. Donderdag was er een tocht opgezet met verschillende stations om de laatste avond van Jezus en Zijn discipelen mee te maken. Voetwassing, samen eten, samen avondmaal vieren, en eindigen in de Hof van Getsemané. Vrijdag hadden we in diezelfde hof van Getsemané (de zaal voor bijeenkomsten is omgebouwd tot een tuin van stilte waar je het hele weekend mag komen om te bidden) lezingen rondom het sterven van Jezus. Steeds meer lichten gingen uit, totdat het volledig donker is en je alleen het timmeren van de spijkers in het kruis hoorde. Vandaag is het stil, maar morgenochtend, voor de zon opkomt, zullen we onze weg naar boven maken en samen zingen met uitzicht op de zonsopkomst. Ik zie er naar uit. Zo Pasen doorleven maakt me zo dankbaar voor deze gemeenschap.
Er is een reden waarom ik stiekem ook dankbaar ben hier weg te mogen. Uiteraard weet ik niet wat ik in Madagaskar aan zal treffen, maar het leven in Sierra Leone lijkt vaak uitzichtloos. Ik heb al eerder geschreven dat de meeste auto’s die hier rondrijden van hulporganisaties zijn. Zoveel ontwikkelingshulp heeft het land in de afgelopen decennia echter niet veel vooruit geholpen. De enige conclusie die ik kan trekken is: geld is niet het probleem. Het is de mindset van de gemiddelde mens en het overheidsbeleid die ontwikkeling voor dit land bemoeilijken. Ik leerde dit door gesprekken met vrijwilligers vanuit dit land naar aanleiding van gebeurtenissen, maar ook doordat ik de afgelopen paar weken wat financiële trainingen gegeven heb aan de dagwerkers.
Laat ik bij het eerste beginnen. De straatjongens waar wij al een tijdje mee optrekken en zondagse diensten mee houden bij het strand, slapen normaal gesproken onder wat barretjes aan de kust. Dit is een beetje het uitgaansgebied van Freetown. Zonder enkele aankondiging zijn vorige week al deze bars met de grond gelijk gemaakt, omdat ze verband zouden houden met criminaliteit en de handel van kush (de chemische drug waar ik eerder in een blog over schreef). Nu mag dit voor een deel de waarheid zijn, maar het gevolg van deze gebouwen platgooien is dat verscheidene ondernemers en hun personeel nu geen werk meer hebben, en dat ‘onze’ jongens geen plek meer hebben om te slapen. We proberen hen te helpen met wat eten en kleding, want hun kansen om auto’s van bezoekers te wassen voor een kleine fooi is met het verdwijnen van de bars ook drastisch verminderd. De vele vragen in mijn hoofd rondom dit gebeuren heb ik maar eens neergelegd bij een Sierra Leoonse vriend die al jaren binnen Mercy Ships dient. En die legde uit dat de overheid de macht heeft dit soort beslissingen te maken, zelfs zonder overleg of grond van bewijs. Volgens hem komt het de overheid zelfs goed uit dit te doen, want zo lijkt het naar de buitenwereld alsof de kush criminaliteit wordt aangepakt, en hebben ze ruimte voor een eventueel vriendje die aan de kust wil investeren in iets groters. Conclusies verbind ik hier niet aan, maar het laat zien dat de normale burger in dit land geen poot heeft om op te staan als de overheid een ander plan heeft.
Dan de mindset van deze gemiddelde burger. De trainingen, of eigenlijk groepsgesprekken die ik had met onze dagwerkers, legden veel culturele gewoonten bloot als het aankomt op geld en het beheer daarvan. De mannen en vrouwen die met ons werken, hebben het niet makkelijk. Ze voorzien vaak al voor hun hele familie of vrienden zonder werk, en dan nog ontvangen ze bijna dagelijks noodkreten om financiële hulp onder het mom van ‘maar jij werkt voor Mercy Ships, dus jij hebt geld’. Hun hulp is nooit genoeg. En het is cultureel onacceptabel om nee te zeggen als je wel kunt helpen. Buren en vage kennissen, ja zelfs mensen op straat hebben geen enkele schaamte om te vragen om geld. Dat komt voor mij als westerse over als asociaal, maar voor onze dagwerkers als sociale druk. Ze geven stuk voor stuk aan dat het niet uitmaakt hoeveel Mercy Ships betaalt, hun rekening zal elk einde van de maand leeg zijn. Leven in die cultuur vraagt grote moed om uit de neerwaartse spiraal te komen. Je zult veel vrienden verliezen door nu ‘nee’ te zeggen. Zelfs als dat betekent dat je in de toekomst meer ‘ja’ kunt zeggen. En hoewel sommigen wel willen, er is geen tijd voor de lange termijn. Er zijn elke maand weer ’emergencies’ (noodgevallen). Door deze training, heb ik meer respect voor onze dagwerkers.
Hier werken voelt als een druppel op een gloeiende plaat. En dat is het ook. Laten we eerlijk zijn. Het kost veel energie, en soms verlang je dan naar iets ‘makkelijkers’. Tegelijk realiseer ik me dat die druppel het meer dan waard is. Want ik zou een vergelijkbaar kritisch artikel kunnen schrijven over de Nederlandse samenleving. Daar bewegen we namelijk op sociaal vlak naar de rand van de afgrond met alle cijfers over eenzaamheid, mensen in identiteitscrisis, en burn-outs. Het verschil is als links en rechts. Sierra Leone kent een corrupt regime met te veel macht, Nederland heeft alle macht zo ingeperkt dat wantrouwen zorgt dat we als individu zelf voorzien. Een corrupt regime brengt financiële armoede, maar die zelfvoorziening werkt eenzaamheid in de hand. Beiden zijn niet in lijn met wat God voorschrijft als een samenleving. Mijn idee is dan ook dit: hoe verder een maatschappij afdwaalt van de standaarden die God geeft, hoe meer ellende je kunt verwachten. Op het gehoorzamen van God vanuit je hart volgt zegen. Daarbij is het doel Hem dienen in overgave, en het gevolg dat Hij beter voor ons zorgt dan we hadden kunnen bedenken. Deze strategie kan me alles kosten, maar daar wil ik keer op keer voor kiezen. Want veel beter dan dit tijdelijke leven, is de eeuwige goedheid van God.
En met die mindset is het wel de moeite waard die druppel op de gloeiende plaat te zijn. Door het zien van een Paasfilm deze week realiseerde ik me ineens iets. De manier waarop Jezus wonderen deed, had nooit als doel mensen fysiek te genezen. Zijn focus en doel was op het hart van ieder mens. Voor Jezus was compassie belangrijker dan de genezing. En daarom stelde ik mezelf, maar ook jullie de vraag: Hoe kijk je naar je patiënten? (of naar mensen) Het zijn geen projecten die je kunt verbeteren. Het zijn mensen die door de zondeval leven met gebreken. Maar het zijn mensen van wie Jezus houdt. En als ik echt wil doen wat Jezus deed, is de genezing ondergeschikt aan het liefhebben. Laten we dat dan maar proberen. Met alles wat in ons is!
Liefs en een gezegende Pasen,
Denise
Gebedspunten
- Dank dat er duidelijkheid is gekomen over waar en hoe ik het komende jaar mag dienen!
- Dank dat mijn laatste weken zich vullen met sociale evenementen en lieve vrienden, maar dat er ook voldoende tijd is voor reflectie. Ik voel me in balans, en mag de laatste momenten genieten van de Global Mercy en Sierra Leone.
- Dank voor de vieringen aan boord die je meedragen in het lijden van Jezus Christus.
- Bid voor Sierra Leone waar het vaak lijkt alsof het werk je bij de handen afbreekt. Bid om verandering in dit land.
- Bid voor het opstarten van de field service in Madagaskar. Er is een hoop werk te verzetten en er zijn nog steeds cruciale posities die niet gevuld zijn. Bid voor vrijwilligers om kracht, maar ook voor de wijsheid om rust te nemen.
- Bid voor alle patiënten in het HOPE Center die wachten op uitslagen, of in hun herstelproces zijn. Bid om Gods genezende handen op hun leven.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik wens je een heel goede dag toe met allen die daar bij je zijn en voor het nieuwe levensjaar: Gods hulp en nabijheid en zegen. Hg Annemarie
Denise. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik wens je een heel goede dag toe met allen die daar bij je zijn en voor het nieuwe levensjaar: Gods hulp en nabijheid en zegen. Hg Annemarie
Denise Bij wat je schrijft over zelfvoorzienung, komt beeld op: wie Goed verlaat heeft smart op smart te vrezen. Met God kun je over muren springen. Hij regeert. Laat Sierre Leone over in zijn handen. Hij weet wat goed ia. Sterkte buj je overstap naar de Africa mercy. Dat je ook daar weer iets mag vinden waarmee je mag dienen. Hg annemarie