Het werk gaat door… 25 doden, een geplunderde universiteit en veel wanhoop. Tanken is onmogelijk nadat een aantal tankstations doelwit werden van geweld. Alle andere tankstations zijn uit voorzorg gesloten. Net zoals eigenlijk al het andere ook gesloten is. De gevulde gezellige, en soms wat chaotische, straten van Dakar hebben plaatsgemaakt voor straten vol spanning. Spanning en angst. Maar het werk gaat door; gelukkig.
Er lijkt niet te ontkomen aan de hierboven beschreven situatie. Zoveel angst en onzekerheid. Toch is er heel goed aan te ontkomen. Ons 180 meter lange schip is volledig zelfvoorzienend en daarmee ook niet zo vatbaar voor dit soort situaties. Je zou het bijna niet door hebben. Met wat minimale aanpassingen is het schip nagenoeg hetzelfde gebleven. Patiënten en lokale medewerkers blijven komen en gaan.
Het werk gaat door
Operaties annuleren is dus niet nodig. Wel is het werk voor velen een beetje veranderd. Zo zijn er een aanzienlijk aantal lokale medewerkers die als noodopvang hier aan boord blijven slapen. En uiteraard zijn er veel mensen bezig met de veiligheid. Mogen mensen het schip af of is dat niet verantwoord? Als dat kan, welke plekken zijn dan veilig en hoe communiceren we dagelijks wat de veiligheidsmaatregelen zijn?
De veiligheid, noodopvang en alle andere aspecten die bij deze crisis horen maken dat het werk verandert. Zo ben ik ‘s avonds bezig de bedden te vervangen in de noodopvang. Klinkt overigens heftiger dan het is. Noodopvang. Waar normaliter patiënten liggen, daar liggen nu medewerkers die niet naar huis kunnen. En die vertoeven daar naar hun eigen zeggen ‘heerlijk’.
We gaan de laatste periode van operaties in en dat maakt het mogelijk is om een ward om te bouwen tot noodopvang. Er zijn niet zo veel patiënten meer. De patiënten die nog komen voor de laatste operaties bevinden zich nu in het HOPE Center. Een tussenstation waar je aankomt voor je aan boord je medische hulp ontvangt. Dat de patiënten daar nu zitten is overigens ook de reden dat ze veilig aan boord kunnen komen. De route tussen het HOPE Center en het schip is goed begaanbaar.
Ander werk in een andere wereld
Voor mij persoonlijk is het werk ook veranderd. Het gros van mijn tijd besteed ik achter een laptop waar ik schoonmaakprocedures uitschrijf voor de volgende fieldservice. Stilzitten achter een laptop is, zeker na een ruim half jaar fysiek werk, niet echt wat voor mij. Gelukkig zijn daar oplossingen voor. Op sommige momenten mag niemand het schip af vanwege de onrust. Op die momenten is het in het café aan boord heel druk; een goed excuus voor mij om daar te helpen. Tussen mijn werkzaamheden alleen achter een laptop door help ik dan ook graag in het café.
Daar wordt soms pijnlijk duidelijk dat we wel in Senegal zijn maar in een andere wereld leven. Als ik thuis koffie wilde, dan nam ik koffie. Gewoon koffie, een zwart bakkie pleur. Plaats je mij in een Starbuck-achtig café dan heb ik dus even wat training nodig. Als sinds november help ik hier en daar mee en nog begrijp ik er vrij weinig van. Terwijl iemand mij het verschil tussen een cappuccino (die kende ik al 🙂 ) en een double shot latte (eerst de melk, dan de koffie) uitlegde keek ik uit het raam. De zwarte rook van verbrande tractorbanden trok mijn aandacht. Een beeld wat is blijven hangen.
Het schuurt soms. Hier heb ik twee woorden voor koffie met melk en dat vind ik toch lastig uitleggen aan mensen hier met andere prioriteiten. Wetende ook dat het niet waar is. We hebben nog veel meer woorden voor koffie met melk, ik ken er toevallig twee. Ik ben hier veilig, ik heb het hier naar mijn zin en ik ben hier onderdeel van een mooie missie. Maar ik ben hier ook echt in een andere wereld. En dat schuurt soms.
Het is goed dat dit soort dingen een beetje schuren. Al is dat niet wat overheerst als ik aan afgelopen weken denk. Hoe we deze crisis als organisatie oppakken, dat is het gevoel wat overheerst. En dat gevoel kan ik maar met één woord omschrijven; trots.
