Blog 2: December update
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandHet is alweer december. Deze maand staat in het teken van advent, we leven samen toe naar Kerst. Het schip is gedecoreerd met kerstversiering en ook de afdeling is door verpleging, daycrew en patiënten versierd. De operaties voor onze Plastics afdeling zijn afgerond. De afdeling loopt langzaam leeg, omdat de patiënten herstellen en met ontslag gaan. Operaties voor andere specialismen gaan nog even door, totdat ook voor hen met de feestdagen een pauze van twee weken aanbreekt. Graag kijk ik in deze blog met jullie terug op de afgelopen weken.
Er zijn veel mooie plekken te bezoeken in Sierra Leone. Mijn eerste overnachting buiten het schip was in Tacugama, een chimpansee opvang in Freetown. Wanneer je de stad uitrijd kom je al snel in de jungle terecht. Je zal de chimpansees niet meer in de jungle tegenkomen. In de natuur wordt er namelijk door de bevolking op ze gejaagd. De mensen verkopen ze voor hun vlees of om gebruikt te worden als huisdier. Wij hebben de geredde chimpansees tijdens een tour kunnen bewonderen achter hekken. Ze krijgen de tijd te herstellen van hun trauma’s. Het uiteindelijke doel is om de chimpansees weer terug te brengen naar hun natuurlijke habitat. Echter blijft de bevolking op ze jagen en is dit nog niet mogelijk. In de natuur rondom Tacugama hebben we twee hikes kunnen lopen. Een gids leidde de uitdagende trips. De eerste hike leidde ons naar meerdere watervallen en een dam. De tweede hike bracht ons bij enkele grotten en een bijzondere boom. Het was relatief koel tussen de bomen en de luchtvochtigheid begon al was af te nemen. Het geluid van krekels luidde het droogseizoen in. Helaas zorgde een erg glad pad ervoor dat ik met mijn thorax op een grote kei viel. Eenmaal terug in Tacugama zag de receptioniste dat ik mij bezeerd had en vroeg of ze een van de dierenartsen erbij zou halen. Een vriendin die mee was, Rachel (arts), moest haar lach inhouden. Ik wees het vriendelijke aanbod af en gaf aan dat ik mijn persoonlijke lijfarts al bij mij had. Gezien ik nu zes weken later nog steeds pijn ervaar aan een rib, denk ik dat ik daar toch een kleine breuk heb opgelopen. De accommodatie was goed geregeld en het Afrikaanse eten erg lekker. In de nacht konden we de chimpansees af en toe horen schreeuwen. Met oordoppen in heb ik uiteindelijk redelijk goed kunnen slapen. We hadden gelukkig geen last van ratten. Enkele vriendinnen hadden een andere ervaring gehad, waar ratten onder de bedden hen de hele nacht wakker hielden.
Vaak moet ik drie weekenden in de maand werken, waardoor ik vaker door de week op pad ga. Met vriendinnen maak ik dan graag een wandeling naar de markt. Met het zien van de vrolijk gekleurde stoffen kan ik het moeilijk weerstaan om niet thuis te komen met een ‘lappa’ stof. Nu alleen nog bedenken wat ervan te maken tijdens de ‘craftclub’. Soms lunchen we bij ‘Bread avenue’, ‘Crown Bakery’ of een restaurant op Lumley Beach. Ook zijn er twee hotels in de buurt die een zwembad hebben, waar we heerlijk kunnen afkoelen. De keke’s (soort tuktuk) brengen ons overal. Sommige ritten brengen wat meer spanning met zich mee. Zo kan een keke uitvallen en probeert de chauffeur het weer aan de praat te krijgen midden in een hevige regenbui of wordt een aanrijding met een ander voertuig maar op het nippertje voorkomen. De chauffeurs zijn gelukkig wel behendig en de keke’s hebben al veel doorstaan. Het is een georganiseerde chaos op de wegen, erger dan de Italiaanse wegen afgelopen voorjaar. Meerijden met crewleden in een Mercy Ships auto voelt dan toch wat veiliger.
Terugkomend van één van onze wandelingen naar de markt komen we een patiënte (18 jaar) tegen. Voor een laatste keer nemen we afscheid, ze is hersteld en definitief ontslagen uit het ziekenhuis. Tijdens haar verblijf op de afdeling zat ik vaak met haar en haar buurvrouw Nassery (13 jaar) te kletsen. Ze kunnen vrij goed Engels spreken. Zij zijn de patiënten die ik ook al benoemde in mijn vorige blog. Tijdens het kletsen maakte ik armbandjes, speelden we spelletjes of keken ze een Nigeriaanse Soap. Een van hen verbleef na de ziekenhuisopname in het Hope Center en de andere patiënte verbleef in de LCU (low care unit) op het schip. In het Hope Center worden patiënten voorbereid op hun operatie. Er volgen meerdere afspraken bij het preoperatieve team op het schip alvorens er groen licht gegeven wordt voor de operatie. Soms moeten patiënten eerst aansterken en krijgen ze extra voeding totdat ze op gewicht zijn. Na een behandeling in het ziekenhuis kunnen patiënten ontslagen worden naar huis. Wanneer ze uren moeten reizen naar het schip voor vervolgafspraken bij de fysiotherapeut, diëtiste of wondverpleegkundige, worden ze ontslagen naar het Hope Center of de LCU. Dit maakt het makkelijker voor hen om een aantal keer in de week het ziekenhuis op het schip te bezoeken. Het herstel na de operaties duurt lang, vaak enkele maanden. Nazorg is niet in het land zelf beschikbaar. Daarom komen de patiënten steeds terug naar het schip totdat ze compleet hersteld zijn. Veel van de patiënten van Ward-C die ontslagen worden, gaan naar de LCU. Dit is erg leuk omdat deze afdeling op hetzelfde deck zit als het ziekenhuis en de patiënten af en toe nog even om de deur kijken op de afdelingen. Het is niet de bedoeling dat ze op de afdelingen komen, maar vooral de kinderen kunnen het dan toch niet laten even de verpleegpost in te lopen. Vaak hoor je ze al aankomen; ‘ANNAAAA’, wordt er dan geroepen. De creatieveling van de patiënten is een 14 jarige jongen. Hij gebruikt zijn wat lagere stem om elke verpleegkundige in die toon te begroeten. Er wordt met de begroeting van de patiënten een knuffel, ‘how di body?’, een boks of handdruk gedeeld. Baby’s die in de LCU verblijven worden de afdeling binnengesmokkeld, begroet door elke verpleegkundige en soms een hele dienst door een collega meegedragen op de rug. De LCU is op bepaalde tijden ook open voor bezoek. Zo kan ik de patiënten daar ook na mijn dienst bezoeken. Nassery die herstelde van een operatie aan haar hand en arm kwam ik daar geregeld tegen. De achttienjarige patiënte in dit verhaal herstelde van de operatie aan haar elleboog in het Hope Center. Het Hope Center heb ik helaas niet kunnen bezoeken toen zij er was. Aan collega’s kon ik wel vragen wanneer haar volgende afspraak bij de fysio of diëtiste was en dan bezocht ik haar op die tijden in het ziekenhuis. Nu zijn beide meiden definitief ontslagen en terug bij hun familie. Wat mooi om te zien hoe hun wonden zijn hersteld en wat ze nu allemaal weer kunnen dankzij de operatie. Toen ik een afscheidskaart voor een vriendin schreef, heeft ook Nassery op de kaart geschreven met haar herstelde hand.
Nassery is tijdens haar verblijf in het ziekenhuis gevolgd door het communicatieteam. Dit team zal een video maken van haar ervaringen en haar herstel. Ze zullen het in de toekomst gebruiken om te delen op de sociale media van Mercy Ships. Zij was de eerste Plastics patiënt van deze fieldservice en dus ook mijn eerste patiënt. Door veel pijn en de neusmaagsonde was het vlak na de operatie zwaar voor haar. Echter na een aantal dagen kon ze uit bed komen, haar neusmaagsonde werd verwijderd en haar glimlach kwam terug. We hebben veel plezier gehad. Dat kan ook niet anders met deze vrolijke meid.
De Plastics afdeling heeft de afgelopen weken een mooie mix van volwassenen en kinderen gehad die aan het herstellen zijn van hun operatie. Het blok van plastische chirurgie is bijna afgelopen en we nemen afscheid van de chirurgen die de operaties hebben uitgevoerd. Veel patiënten zullen nog wel een tijdje blijven, de fysiotherapie en wondzorg gaat door. Hopelijk gaat het herstel voor hen voorspoedig en komen er geen complicaties bij.
Afgelopen weken hebben enkele mannen een zo geheten Free Flap operatie ondergaan. Hierbij is een stuk huid met bijbehorende vaten verplaatst van de arm, de buik of rug naar een plek op het lichaam waar een brandwond zit of een wond die maar niet wilde helen. Zo kwam een patiënt voor het weghalen van een lipoom op zijn hoofd en bleek hij een wond aan zijn been te hebben. In eerste instantie is een open wond een contra-indicatie voor het ondergaan van een operatie op het schip. De operatie zou bijna niet doorgaan, totdat de chirurg zei; ‘maar aan die wond kan ik ook wel wat doen’. Een eerste operatie vond plaats, waarbij de lipoom werd verwijderd, maar ook de wond aan het been werd opgeschoond en een VAC-pomp geplaatst. De VAC-pomp heeft een week in de wond van het been gezeten en de wond in zo verre voorbereid voor de transplantatie van de ‘free flap’. Er moest dus een tweede operatie aan te pas komen. Om het simpel te verwoorden: een stuk huid met vaten is verplaatst naar zijn been. Het is een risicovolle operatie en de ‘free flap’ moet goed in de gaten gehouden worden. Een interne doppler is geplaatst om de doorstroming van de vaten te kunnen observeren. Mocht de doorbloeding verminderen, moet de chirurg ingrijpen. In dit geval bleef de doorbloeding goed. Wel kreeg deze patiënt na een aantal dagen te maken met een infectie. Na de behandeling met antibiotica is hij goed opgeknapt. Het was voor hem even wennen om na jaren met krukken te hebben gelopen, nu zonder krukken zijn stappen te zetten. Dit gaat hem nu goed af en hij is herstellende in de LCU.
Voor sommige patiënten duurt het herstel erg lang of gaat het niet zoals gehoopt. Soms moeten er meerdere operaties plaats vinden. Het is vaak gezellig op de afdeling, maar na 50 dagen kan ik mij voorstellen dat de moed hen soms in de schoenen zakt. Een patiënt moest zijn dochters achterlaten bij zijn moeder om geopereerd te kunnen worden op het schip. Door een medische ingreep een aantal jaar geleden is zijn linker hand op zo’n manier gaan contraheren dat hij zijn vingers niet meer kan strekken. Hij is timmerman en zou graag weer een spijker vast kunnen houden met zijn linker hand om zijn werk uit te voeren. Het herstel duurt langer dan gedacht en een tweede operatie werd uitgevoerd. Om de tijd te doden houdt deze man van het spelen van het damspel. Ook is hij druk met huiswerk, want een docente van het schip helpt hem leren schrijven. Zo komt zij af en toe langs om hem een volgende schrijfles te geven. Het kijken van voetbal is ook een favoriete bezigheid. Het liefst staat de tv de hele dag aan. Een patiënt die een aantal bedden verder bedrust heeft na zijn vierde operatie kon in eerste instantie niet meekijken. Maar door zijn gehele bed te verplaatsen heeft hij laatst toch kunnen genieten van een voetbalwedstrijd.
De verpleegkundige dag- en avonddienst overlappen waardoor na de overdracht om 14:30u alle patiënten voor een uur naar buiten kunnen, naar de veranda. De patiënten zijn thuis gewend om buiten te leven. Weken en/of maanden leven op een schip met airconditioning en maar weinig ramen is een hele omslag. De kinderen kunnen zich vermaken op de fietsjes, schommel en andere speeltoestellen. De volwassenen genieten van de zon of spelen een spel aan tafel. De verpleegkundigen van de dagdienst en daycrew zijn aanwezig en starten soms een danceparty. Op de zondag wordt de veranda gebruikt voor een ‘family service’, een soort kerkdienst voor de patiënten. Chaplaincy organiseert deze bijeenkomsten. Zo is er ook een aparte bijeenkomst voor de kinderen. Als verpleging zijn we hier ook bij aanwezig. ‘Tell Papa God Tenki’, is een van de liedjes die wordt gezongen. Als we de liedjes niet kennen, kunnen we meeklappen en dansen op de muziek.
In november ben ik gestart met het werken van charge nurse diensten. Elke dienst hebben we een charge nurse die overzicht houdt over de patiënten en de afdeling. Bij problemen of vragen kunnen de verpleegkundigen als eerste bij de charge nurse terecht. Er wordt dan samen overlegd wat er gedaan kan worden en of de charge nurse een arts of andere discipline erbij moet vragen. Gezien ik een relatief lange tijd op de Plastics afdeling zal werken, is mij gevraagd of ik deze rol af en toe wil vervullen. Ik kreeg eerst een lesdag om te horen wat mijn taken zijn en tijdens een oriëntatie dag met een charge nurse kon ik het in de praktijk brengen. Nu werk ik af en toe charge nurse diensten in de avond, gezien deze diensten rustiger zijn, maar aan het einde van december zal ik ook overdag als charge nurse gaan werken. Dan leer ik ook hoe alles rondom een ontslag geregeld wordt en loop ik de visites met de arts in de ochtend. De eerste diensten zijn goed verlopen. En gelukkig is er altijd een verpleegkundige supervisor on call, waardoor ik back-up heb.
Op het schip is er ook tijd voor rust, reflectie en gebed. Er worden ‘small groups’ voor de crew georganiseerd. Elke maandag komen we met een groep samen voor een Bijbelstudie over het boek Markus. Elke dinsdagavond wordt er een moment gereserveerd om met verpleegkundigen samen te komen en na te denken over een geloofsthema. Door deze bijeenkomsten heb ik meer inzicht mogen krijgen in het leven van een christen aan boord, welke moeilijke situaties je tegenkomt/kan komen en welke tools je kan gebruiken om verleiding te weerstaan en stormen te doorstaan. De kracht van het gebed komt bij elke bijeenkomst aan bod en vormt voor het schip en zijn bemanning een van de belangrijkste tools. Dit zie je ook in de manier waarop er gecommuniceerd wordt. Diensten, bijeenkomsten, shifts op de afdelingen… alles begint en eindigt met gebed. Patiënten, christen of moslim, weten zich ook afhankelijk van God. Wanneer we hen vragen of ze goed geslapen hebben of ze zich goed voelen, reageren ze vaak met ‘tell God tenki’. Voordat ze naar de operatiekamer worden gebracht, wordt er door ons als verpleging een moment genomen om samen met hen te bidden. Chaplaincy loopt elke dag een ronde en bidt samen met de patiënten op de afdeling.
De komende tijd bidden we voor rust en vrede in Sierra Leone. Mogelijk hebben jullie het in het nieuws gezien. De regering van Sierra Leone geeft aan dat er zondag 26 november een mislukte staatsgreep is gepleegd. Vroeg in de ochtend hebben gewapende mannen het wapendepot, de centrale gevangenis en andere gevangenissen in Freetown aangevallen. Hierbij zijn 20 mensen om het leven gekomen en 1890 gevangenen zijn ontsnapt. Die zondag was er door de regering een lockdown ingesteld voor heel het land. De maandag erop is dit aangepast naar een avondklok. Dit heeft ook invloed op de missie van Mercy Ships in Sierra Leone. We verblijven met het schip in de haven van de hoofdstad, Freetown. Het Hope Center bevindt zich 15 minuten rijden van het schip en ligt dichtbij de centrale gevangenis. Op filmpjes van de daycrew, die die dag in het Hope Center werkten, is te zien dat ze zondagochtend tijdens de schietpartijen op de grond lagen uit angst ook beschoten te worden. Daycrew die ons dagelijks helpt op het schip kon niet van en naar het schip reizen. Ze verbleven zo lang als nodig was op het schip. De operaties hebben uiteindelijk 1 dag vertraging opgelopen, maar werden hierna gelukkig weer gewoon uitgevoerd. Als bemanning mochten we een week lang niet van het schip af i.v.m. de instabiele situatie. We zijn extra voorzichtig. Gelukkig voor ons breekt de decembermaand aan met extra activiteiten op het schip. We hopen en bidden dat de rust terug mag keren in het land en Mercy Ships zijn missie in Sierra Leone veilig kan blijven uitvoeren.
5 december mochten we Sinterklaas vieren met de gehele bemanning van het schip. Als Nederlanders hadden we het bezoek van de Sint en zijn Pieten voorbereid. 4 december werden de schoenen van alle crew gevuld met pepernoten. Op 5 december werd middels een filmpje aan de kinderen en de rest van de bemanning getoond hoe Sinterklaas nog net voor de lockdown aan boord konden komen. ‘Father Christmas’, werd er op de straten in Freetown geroepen, toen ze langsreden in een keke. Na verdwaald te zijn geraakt op het schip vielen de Sint en zijn Pieten in slaap in de diningroom. Nadat het filmpje was afgespeeld gingen de kinderen op zoek en vonden de bijzondere gasten op de plek waar ze in slaap waren gevallen. Vervolgens vlogen de pepernoten hen om de oren. Als Piet mocht ik meehelpen om Sinterklaas naar zijn stoel in de International lounge te begeleiden. Maar wat bleek nu… een van de Pieten was de pakketjes voor de kinderen verloren op het schip. Door het spelen van opdrachten konden de kinderen erachter komen waar de pakketjes lagen en op zoek gaan op het schip. Wat was het leuk om dit Nederlandse feest te vieren op het schip. Vooral de kinderen, maar ook de rest van de bemanning zijn fan van Sinterklaas. Deze decembermaand zullen nog veel meer activiteiten georganiseerd worden. Elk land brengt weer een andere traditie aan boord.
Ik ben de weken langzaamaan aan het aftellen. Nog 6 weken te gaan, dan zit mijn tijd met Mercy Ships erop. De hulp van God en steun van de mensen om mij heen zorgen ervoor dat ik dit mooie werk kan voortzetten. Ik ben daarom dankbaar voor jullie gebeden en medeleven. Daarnaast had ik nooit gedacht post te ontvangen op het schip. Een scheepsvracht kan er namelijk langer over doen om in Sierra Leone te komen dan de tijd dat ik hier zal zijn. Toch heb ik al mooie kaarten en een pakketje mogen ontvangen en blijkt er nog meer onderweg te zijn. Heel erg bedankt voor deze verrassingen.
Allemaal een gezegende adventstijd gewenst!
Groetjes,
Anna
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wederom weer een bijzonder mooi verhaal om te lezen Anna. Hopelijk gaat het al weer beter met je pijnklachten na je val. Wat zal het over een paar weken weet wennen voor je zijn in het koude en natte Nederland. Maar…eerst nog genieten van deze bijzondere ervaring, waarbij je een bijdrage kan leveren om het leven van anderen in moeilijke omstandigheden te verzachten.
Groeten van je collega Ina
Hi Anna,
Wat gaaf wat je allemaal meemaakt op het Mercy ship! Geniet nog van de laatste weken!