Blog 3. Twee weken aan boord
Ga naar de pagina van Liesbeth HokkeLieve allemaal,
Wat gaat de tijd toch snel. Ik ben inmiddels alweer twee weken in Madagaskar op de Africa Mercy aan het werk. Tijd voor een zelf-evaluatie. Zoals ik nog van Lesbos weet, zijn de eerste weken op een dergelijke plek als deze altijd even wennen. Je ritme vinden, je plek aan boord, mensen leren kennen en aanpassen aan een nieuwe werkomgeving. Het is hier op het schip niet anders. Net als bij alle andere projecten, heb ik me ook hier volledig op gestort. Vol goede moed stapte ik het vliegtuig in, ontmoette ik andere Mercy Shippers en kon ik niet wachten om aan boord te gaan. Bij aankomst richtte ik mijn cabin in en was het tijd om mijn plek op het schip te vinden. Ondanks dat je je niet hoeft te vervelen op het schip, liep ik regelmatig verloren rond. Wat zou ik toch gaan doen? Lezen in een hoekje, koffie in het café drinken, zwemmen op deck 8 of rondneuzen in de ship shop. Daarbij komt ook nog eens dat je alle informatie die je krijgt moet verwerken; over het leven op het schip en over mijn werkzaamheden op de verpleegafdeling. En dat is een héleboel. Mijn eerste werkdagen waren heel erg wennen. Andere werkzaamheden dan thuis, minder verantwoordelijkheid en minder hectiek. Daarbij komt, dat je nog niet veel mensen kent en dus aanspraak mist. Mijn cabin is een 6-persoons cabin zonder raam. Ik slaap boven in het stapelbed, dus vlak onder het plafond. Vanwege veiligheid moet je voor 22:00u op het schip zijn, want dan wordt de gangway binnen gehaald. Jullie snappen, deze vrije vogel was even haar vrijheid kwijt. Gelukkig zijn er een heleboel lieve mensen aan boord die je op sleeptouw meenemen en daardoor leer je ook weer nieuwe mensen kennen, zoals gisteren…
Op het schip communiceren we via het Teams-kanaal. Een aantal mensen ging uit eten bij een restaurant aan het strand en hadden dat op Teams gezet. Anderen hadden het plan opgepakt om ’s middags al naar het strand te gaan. En ik had het voorrecht om gisteren vrij te zijn. Dus hop met z’n allen die tuktuk in en gaan. Met een klein groepje hebben we ‘s middags heerlijk op het strand doorgebracht; beach voetbal, gezwommen in de zee, kokosnoot water uit een kokosnoot gedronken, gedanst op muziek, biertje bij een strandtentje gedronken en veel gelachen. Tijdens het avondeten kwam de ene na de andere mercy ships auto en tuktuk met Mercy shippers aanrijden. Het leek wel een familie bijeenkomst. En als klap op de vuurpijl kwam er een Mercy ships jeep met een lading pallets op het dak. Je kent het misschien wel, zo’n typische missionaire jeep. Alle ingrediënten waren er voor een zomerse bonfire avond (kampvuur avond). Het vuur werd goed opgestookt met wat extra meegebrachte brandstof. De avond was compleet. Na nog een nachtduik in de oceaan was het tijd om de tuktuk in te stappen voordat de gangway van het schip werd binnengehaald. We propten ons per vijven in een tuktuk, de een naast de driver en nog iemand achterin op schoot, en crosten over onverharde wegen met kuilen vol water richting het schip. Moe maar voldaan dook ik mijn bed in, want dagdienst de volgende dag. Dit was een dag voor in de boeken. Nieuwe contacten zijn gemaakt en de volgende uitjes staan alweer op de planning. Ik denk dat ik mijn plekje op het schip heb gevonden. Zin in de komende zes weken!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
‘wished’ > weisheid
‘wished’ > weisheid
Hoi lief zusje, geweldig, dat klinkt alles heel goed! Ik ben heel blij voor jou, dat je dit projekt kan doen en tja, toch opgelucht, dat je snel weer praatjes kon maken…geniet van alle leuke dingen en ontmoetingen. Ik wens je ontzettend veel succes en zegen en wished voor het werk, wat je doet! Grote omarming en een dikke zoen, Marleen
Hee allerliefste zus,
Dankjewel voor je lieve bericht! Het is een hele ervaring en zo mooi werk om te doen :-)) Jaa, ik ben ook blij dat ik hier lekker kan rond dwarrelen zoals ik ben.. Heel veel liefs en knuffels terug..!! Xxx