Aan boord van de Global Mercy bemannen mijn collega en ik de radiologieafdeling. Samen zijn we verantwoordelijk voor alle röntgenonderzoeken. Tijdens ons werk ontmoeten we veel verschillende patiënten, elk met hun eigen verhaal en ziektebeeld. Eén bijzonder verhaal wil ik graag met jullie delen.
Een van de eerste patiënten die ik mocht helpen, was een meisje genaamd Ruth. Ze kwam voor een controle van haar geopereerde benen. Nu haar benen recht zijn, zijn ze bijna 20 centimeter langer geworden. Giechelend en lachend kwam ze de kamer binnen. Ik stelde me aan haar voor, waarna ze me recht aankeek en zei: “Ik denk dat je uit Nederland komt.”
Verbaasd keek ik haar aan. Hoe wist ze dat? Ze begon hard te lachen toen ze mijn verbazing zag. Ik vroeg haar of mijn accent me had verraden, maar ze bleef geheimzinnig lachen. Totdat ze er plotseling uitflapte: “Het staat op je pasje dat je om je nek draagt!”
‘Goeien morrrgen!‘
Pas toen realiseerde ik me dat op mijn pasje inderdaad drie letters stonden: NLD, de landcode voor Nederland. Ruth had dat meteen opgemerkt en vond het hilarisch dat ze me daarmee had kunnen verrassen. Vervolgens begon ze al haar Nederlandse woordenkennis op me los te laten. Ze begroette me vrolijk met: “Goeien morrrgen!” en probeerde zelfs het woord ‘maandag’ uit te spreken met haar eigen accent.
Nadat we de controlefoto’s hadden gemaakt, vertrok ze lachend om haar volgende “slachtoffer” op te zoeken. Later die dag kwam ik haar weer tegen in de gang, samen met haar moeder. Weer giechelde ze en ze versperde me de weg. Ze vertelde dat ik haar niet mocht passeren totdat ik haar iets nieuws had geleerd. Dit keer wilde ze weten hoe je het getal ‘33’ in het Nederlands uitsprak. Ik heb het meerdere keren voorgezegd, maar uiteindelijk besloot ze dat het te moeilijk was om uit te spreken. Gelukkig mocht ik er toch langs, ondanks dat het geen groot succes was.
Ruth is een van de vele kinderen die we aan boord helpen. Ze heeft lange tijd in het ziekenhuis gelegen, omdat haar afwijking ernstig was en er meerdere infecties optraden. Ondanks al die tegenslagen blijft ze vol goede moed. Het is ontroerend om kinderen zoals Ruth te mogen helpen. We zijn dankbaar dat God ons de mogelijkheid geeft hier te zijn en om samen met de patiënten te bidden, te zingen en te getuigen van Zijn goedheid.
Een nieuw begin
