Door Denise Gorissen, Hope Center Facilitator
Het is 06:05 als mijn wekker afgaat na een, naar mijn zin, te korte nacht. Ik haast me om hem uit te zetten zodat mijn kamergenootje in het stapelbed boven mij niet wakker wordt. Met het licht van mijn telefoon en een slaperig brein pak ik mijn Bijbel, en gun ik me even tijd om wakker te worden en met God te zijn. Zo stil mogelijk kleed ik me aan, om vervolgens om 06:30 de eetzaal in te lopen, en 06:45 op de kade de auto naar het HOPE Center in te springen. Het HOPE Center, de plek waar de patiënten wonen die niet uit Toamasina komen, de stad waar de Africa Mercy op Madagaskar ligt.
Omdat we het werk sinds mei doen met dit team van dagwerkers, kan ik de eerste uurtjes op automatische piloot coördineren en de tijd nemen om echt goed wakker te worden. Zo rond negen uur, en na een kop koffie, begint de dag eigenlijk pas echt. Want voor mij is hier werken niet zozeer mijn taken uitvoeren, maar meer bruggen bouwen tussen verschillende mensen en afdelingen. Het is effectief communiceren terwijl je weet dat de ander moeite heeft met Engels, een glimlach naar een oude man aan wie je kunt zien dat hij zich zorgen maakt, of ballonnen opblazen met de kinderen om ze dan vervolgens onder schaterlachen weer weg te laten vliegen. Het is de patiënt laten zien dat ze geliefd zijn, en dat ze niet hun ziekte zijn. Het is de liefde van Jezus delen door wat we doen.
Vandaag houdt mijn lieve zesjarige vriendinnetje Gervia me weer gezelschap bij alles wat ik doe. Ze gaat bijna naar huis, maar wat hebben we een prachtige tijd gehad samen. Haar Frans is niet top, en mijn Malagassisch al helemaal niet, dus echte gesprekken kunnen we niet hebben. Maar dat maakt niet uit. Als ze me ’s ochtends aan de andere kant van de gang ziet aankomen, schreeuwt ze ‘Denisie’, rent op me af (ook al zaten haar onderbenen tot voor kort in het gips) en vliegt me om de hals. Dat zegt genoeg.
Ik zal haar ongelofelijk missen, dus nu gaat ze nog lekker met me mee. Ik loop even naar beneden om het keukenpersoneel onze bestelling te brengen en te kijken of het allemaal goed gaat. Mijn vriendinnetje op m’n heup begint een Malagassisch aanbiddingsnummer te zingen. De puurheid waarmee ze zingt ‘Ik hou zoveel van U Jezus, voor niets zal ik U opgeven’ raakt me diep. Dit is het. Zij weet het. Ze kent de bron van haar vreugde, hoop en genezing. Het vult me met diepe dankbaarheid dat in haar genezing God de eer krijgt.
We zingen het nummer samen verder. (Ik hoop dat niemand mijn slechte uitspraak opmerkt.) Deze momenten zijn zo kostbaar. Een blijvende herinnering. Het vroege opstaan meer dan waard! Elke dag opnieuw.
Een nieuw begin
