Ik had zo’n leuk moment op school vandaag! Ik ben bezig met een science-hoofdstuk over elektriciteit met de kinderen van grade 2 (groep 4 in Nederland). Het is sowieso al een leuk onderwerp, want we hebben hier zo’n kit waarmee je schakelingen kan maken met kabels, batterijen, lampjes, knopjes en zoemers; echt praktisch leren en lekker uitproberen. Vanmiddag hebben we het hoofdstuk afgesloten met een bezoek aan de elektriciens van het schip! Ze haalden ons op bij de receptie en namens ons mee het smalle trappetje af richting dek 2. Ik was er zelf ook nog nooit geweest, dus ik was minstens zo enthousiast en nieuwsgierig als de kinderen.
Op dek 2 zagen we het kantoortje van de engineers en de kleedkamer met de overalls en we werden rondgeleid in de ‘main switchboard room’ en de ‘engine control room’: kamers vol met schakelaars, knopjes, lampjes en meters. De kinderen mochten zelf proberen een grote schakelaar (die even niet in gebruik was) om te zetten: dat was veel zwaarder dan ze dachten, ze hadden hulp nodig van de elektricien om het voor elkaar te krijgen. We zagen later ook nog de noodgenerator en een ruimte vol noodbatterijen op dek 7. Hoewel het een uitdaging was om alle ingewikkelde techniek uit te leggen, was het voor de kinderen zo waardevol om te zien – het bracht het onderwerp elektriciteit aardig tot leven. En het geeft mij zoveel plezier om de mogelijkheden te benutten van het lesgeven op het schip! Het schip is ons klaslokaal.
De rest van de schooldag was redelijk standaard: Bijbelonderwijs met de leerlingen ’s ochtends en daarna was het een rijtje van taal, spelling, rekenen en Bijbel. En vandaag iedereens grote favoriet: gymles. De kinderen gaan naar buiten om te sporten op de kade met de gymjuf, en ik heb even tijd om lessen voor de volgende dag te plannen. Direct na het werk, rond 5 uur, maakte ik een wandeling in de haven. Helaas is heen en weer naar de havenpoort al een half uur lopen, anders zou ik denk ik naar het strand zijn gegaan! Misschien kan ik volgende keer net de shuttlebus die binnen de haven heen en weer pendelt meepakken.
Na het avondeten ben ik nog even bij het bezoekuur in het ziekenhuis geweest. Bij dezen neem ik me voor om dat vaker te gaan doen. Wekelijks misschien? We werken in de Academy niet met patiënten en day crew, dus soms vergeet je overdag bijna dat je in Madagaskar woont en werkt. We speelden spelletjes met een ballon met twee kinderen – zo’n simpele manier om toch contact te maken als je elkaars taal niet spreekt. Voor mij echt een hartverwarmend moment en zo’n goede reminder aan onze missie.
Een nieuw begin
