“Jullie kunnen dit, zo mooi dat jullie dit doen”. Vroeger op de basisschool, toen ik in groep 4 zat, werd er een gezin als zendingsgezin uitgezonden naar Papoea Nieuw-Guinea. De kinderen zaten bij mij op school. Het voelde destijds als werelden die ver uit elkaar liggen.
Ze waren anders, de man had een baard, en ze waren wat anders gekleed, maar zo waren zij. Er werd een hoop geld opgehaald en de dia’s maakten veel indruk op iedereen. Een week lang werd er nog over gepraat. “Zij kunnen dat, wat mooi dat ze dat doen.” Iedereen vond het prachtig. De een z’n vader was timmerman, de andere zat op de vrachtwagen, sommige werkten achter de computer, ja en zij gingen naar een ver land om te evangeliseren. Dat het moeilijk en heftig was had ik ook wel door maar ja, Zij kunnen dat.
Nu we al een geruime tijd in Afrika voor Mercy Ships werken voel ik me meer dan ooit verbonden met ‘hen’. Met het besef dat de tijd nu wel anders is en dat we niet afhankelijk meer zijn van post voel ik tegelijkertijd overeenkomsten. En wat me het meest treft is het besef dat ‘zij’ dit helemaal niet kunnen. Net als dat wij dit helemaal niet kunnen. Er is een roeping en een overdosis genade nodig om dit te kunnen! Want ‘zij’ hebben ook ouders, ‘zij’ hebben ook vrienden, (school)vriendjes en vriendinnetjes, en misschien hadden ze ook wel een hond. Mijn conclusie is dat mensen dit vanuit zichzelf helemaal niet kunnen.
Een gezin uit Nederland dat gewoon bij u in de straat woonde en ook een Volkswagen reed kan dit ook niet. Als ik hier aan boord met hun kinderen met de Lego speel praten ze na twee zinnen alweer als vanzelf Engels tegen mij. Een paar jaar geleden speelden ze nog gewoon in de speeltuin op de hoek, en nu groeien ze op in een omgeving die altijd maar weer verandert. Bijzonder dat zij dit kunnen.
De chirurg die het overgrote deel van zijn leven hier aan boord dient en al duizenden operaties heeft uitgevoerd kan dit. Als hij in Amerika was gebleven en daar zijn vak had uitgeoefend had hij waarschijnlijk een heel fijn leven gehad en een geweldig pensioen. Het is nog steeds een les voor me als ik hem de zwerfkatjes op het dok een bakje water zie geven. Hij kan dit.
Mooi dat zij dat kunnen.
Mooi dat jullie dat kunnen.
Jullie kunnen dat.
Zou u het kunnen?
Bent u misschien wel die iemand uit de straat, of uit de kerk? Misschien bent u wel die ’zij’?
Wij kunnen dit ook niet. Alles, maar dan ook echt alles opgeven voor een roeping van de Heer. Toch zijn we hier. Het hele schip is gevuld met mensen die dit niet kunnen. Als Mozes alleen in een commissie had gezeten had het volk van Israël waarschijnlijk nog steeds in Egypte gewoond. Maar Mozes kon dit.
Wat als u Mozes zou zijn? Of Jozef? Of Paulus. Zij konden dit.
Mag ik u eens vragen of u uw ogen en oren eens echt open wilt zetten?
Misschien kunt u wel iets!
Misschien vraagt God iets van u?
