Deddy Kruize: ‘Afgelopen tijd was ik nauw betrokken bij veel indrukwekkende operaties in Madagaskar. Madagaskar is een bijzonder land. De natuur is prachtig en exotisch, maar staat in schril contrast tot de verschrikkelijke omstandigheden waar mensen in leven. Dit roept een bepaalde verontwaardiging in me op. Ik vraag me zo vaak af: ‘Dit kan toch niet?’. Maar blijkbaar bestaat het gewoon.
De vrouwen in Madagaskar hebben diepe indruk op mij gemaakt. De fistelproblematiek laat diepe sporen na in het land. Veel moeders hebben hierdoor kinderen verloren en lijden nog steeds onder de gevolgen hiervan. Ze zijn verstoten en voelen zich onwaardig. Op het schip trokken deze vrouwen naar elkaar toe. Ze bemoedigden elkaar en waren dankbaar. Bijna alle vrouwen liepen na hun operatie zingend met hun katheterzakken over de gang. Ik zag vriendschappen ontstaan onderling. Ze wisten van elkaars pijn en moeite af.
Ook de gespleten lippen en verhemeltes zijn veel voorkomende problemen. Het is soms duidelijk zichtbaar dat baby’s door deze aandoening te weinig voeding binnen krijgen. Het komt er gewoon via de neus weer uit. Echt onvoorstelbaar. Als ik dan die glimlachjes zie na de operatie weet ik: zij hebben een nieuwe toekomst.
Ze kunnen spraak ontwikkelen en gezond opgroeien.
Als operatieassistent ben ik verantwoordelijk voor de zorg rondom en tijdens een operatie. Het klaarzetten van apparatuur en materialen, het controleren van alle instrumenten en het halen van de patiënt. Zorgen dat de operatie zo goed en vlot mogelijk verloopt. Op het schip gebruiken we soms andere protocollen dan in
Nederland. Daarom was het soms zoeken naar: ‘Wat wordt er van mij verwacht?’
‘Als ik dan die glimlachjes zie na de operatie weet ik: zij hebben een nieuwe toekomst.’
Ik ben een echte perfectionist en de dingen moeten voor mij voor de volle 100%, dus wilde ik dit ook goed doen. Ik heb veel complexe operaties meegemaakt. Ik herinner me Abel. Hij liep als een eend. Het leek alsof zijn benen achterstevoren stonden. Z’n vader had alles opgegeven, zodat hij met zijn zoon naar het schip kon komen. Abel werd gepest en uitlachen, zijn verhaal was verschrikkelijk. Doordat hij malaria kreeg en de injecties die hij toegediend kreeg zijn zenuwen beschadigden, waren zijn spieren door de complicaties gestopt met groeien.
Zijn bovenbenen stonden naar achter. Alleen zijn knieschijven stonden naar voren. Voor de operatie was hij een angstig en timide jochie, maar na de ingreep lag hij in bed met een glimlach van oor tot oor en fonkelingen in zijn ogen. Daar doe je het dan voor!
Nu sta ik op het punt na de zomer met Mercy Ships naar Benin te gaan. Ik voel me op een bijzondere manier geroepen dit werk te doen. Het was alsof puzzelstukjes op zijn plek vielen: God bevestigde voor mij deze weg. Ik heb alles in Nederland opgegeven.
‘Ik voel me op een bijzondere manier geroepen dit werk te doen.’
Ik vertrek nu voor een periode van twee jaar. Het leven op het schip is zo bijzonder. Je kent niemand als je aankomt, maar het is net alsof je een grote familie bent. De manier waarop er naar elkaar wordt omgekeken en voor elkaar wordt gezorgd. Deze sfeer had ik nog nooit meegemaakt. De manier van samenwerken, ook in de operatiekamer, is uniek.
Ik ben benieuwd wat voor verhalen we gaan zien en horen in Benin. Ieder land is weer totaal anders. Wij kunnen heel Afrika of heel Benin niet veranderen, maar wel de toekomst van een persoon tegelijk, zodat ze weer volwaardig mens zijn. Een leven met minder afwijzing en pijn, maar met toekomst.’
[Interview: juni 2016]
Voor u ook interessant:
Het is 2011 als Miranda Vermeulen als verpleegkundige aan de slag gaat. Maar al tijdens haar studie neemt ze zich voor om ooit b...
Mercy Ships streeft ernaar om veilige chirurgische zorg toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen aan boord van haar var...
De interesse in Mercy Ships en de gratis chirurgische zorg die ze bieden heeft altijd al een rol gespeeld in het leven van de Ni...
