Hallo allemaal,
Het is een poos geleden dat ik een update heb gegeven maar afgelopen 2 maanden heb ik het wat rustiger aan gedaan.
De vorige blog schreef ik toen ik de griep had wat maakte dat ik 9 dagen in isolatie heb gezeten en daarna weer volle bak aan het werk gegaan omdat mijn teamleider ziek was en we mensen te kort hadden en er alles aan proberen te doen om geen operaties af te hoeven zeggen. Dit maakte dat ik al mijn energie in mijn werk heb gestopt en even een stap terug moest doen in sociaal zijn, zowel hier aan boord als met de mensen thuis. Inmiddels gaat het gelukkig weer beter is de rust weer terug gekeerd, lijkt alle rondgaande ziektes aan boord te zijn afgenomen en kan ik weer genieten van alles om me heen en pak ik langzaam al het sociale contact weer op.
3 weekenden geleden hadden we ship holliday. ( elke 6 weken hebben we de vrijdag vrij zodat we een lang weekend hebben, tot nu toe was ik die weekenden of ziek of moest ik werken) maar nu kon ik een nachtje weg en ik heb daar erg naar uit gekeken. Ik ben met 2 collega’s naar banana island geweest. Even weg van het schip en de communitie en genieten van de natuur en frisse lucht. Zoals altijd is het een onderneming om daar te komen. We namen eerst een taxi voor 1 uur en 15 minuten en daarna hebben we een boot genomen naar het eiland toe. Het is altijd de vraag hoe veilig die boten zijn, soms zie je ze er water uit scheppen onder weg naar hun bestemming, maar gelukkig was onze boot van prima kwaliteit voor hier. Na een half uurtje varen kwamen we aan en kregen we een korte rondleiding over het terrein. We sliep in een grote tent met een ventilator. Het was gelukkig prima te doen ‘s nachts. Tent doeken open en muggendoek dicht, Er stond een klein windje wat maakte dat het prima was ‘s nachts. Luisterend naar de golven en de vogels in slaap vallen, ik heb het meer gemist dan ik door had. De dag van aankomst hebben we eerst heerlijk gerelaxt liggen en luisteren naar de natuur. Daarna hebben we een historische rondleiding gehad over het eiland. Goed om ook een stukje te horen over het slaven verleden en wat ze hebben doorgemaakt op het eiland. Het einde van de wandeling eindigde op een prachtig stukje strand waar we hebben genoten van de zonsondergang. De volgende dag hebben we weer heerlijk rustig aan gedaan en genoten van de omgeving. ‘s Middags zijn we weer terug gegaan naar het schip. Het was heerlijk om even weg te zijn en in de natuur te zijn. Merk dan toch dat ik op een schip woon en in de grote stad leef. Er zijn wel bomen en groen langs de weg, maar de lucht is niet fris. Er is vaak veel smok van de stad.
Vorig weekend hadden we vrouwenretraite. Een weekend lang met de vrouwen aan boord tijd doorbrengen. Nadenken over onze identiteit in God en welk talent Hij in ons heeft gelegd. Worship en stille tijd, maar ook tijd om creatief bezig te zijn. Het was een goed weekend. Het was fijn om na vorig weekend lichamelijk op te laten ik dit weekend geestelijk mocht opladen. Ik mocht goede gesprekken hebben en een fijne tijd samen met God, ook dit was iets wat ik nodig had.
Ik vond het mooi dat het zo 2 weekenden achter elkaar de tijd kreeg op weer op te laten, weer nieuwe energie te krijgen en uit te kijken naar de laatste maanden van deze fieldservice. De tijd gaat zo snel hier. De maand april zal ik nog volledig op de PACU werken en in mei heb ik 3 weken cursus over mercy ships en wat je moet weten als je hier lang aan boord bent. Daarna gaat de hoeveelheid operaties afnemen omdat we gaan afschalen om alle patiënten van boord te kunnen krijgen in juni. Eind juni zullen we naar Spanje varen waar het schip groot onderhoud krijgt, wat maakt dat iedereen die niet in het onderhoud werkt van boord moet. Ik kom dus voor een aantal weken naar huis. Ik kijk er naar uit mijn familie, vrienden en de gemeente weer te zien. Bij kletsen, veel knuffelen en genieten van de Nederlandse natuur. Daarna zal ik weer terug vliegen naar Spanje om terug te varen naar Siera Leone. We gaan nog een andere fieldservice doen in Sierra Leone. Ik kijk er naar uit om nog een jaar hier te mogen dienen.
Afgelopen weken had ik een aantal mooie momenten in pacu. We hadden een patient die heel verbaast wakker werd na een liesbreukoperatie. Hij bleef maar onder de dekens kijken om te zijn of het echt klaar was, de verbazing en dankbaarheid maakte dat ik weer dacht wat is het toch bijzonder om hier te werken. Een voor ons zo normale operatie is hier een verandering in levenskwaliteit. Het betekend weer kunnen werken of weer geaccepteerd worden door de gemeenschap.
Afgelopen 2 weken hebben we oogoperaties bij kinderen gedaan. Dat maakte dat ik wat mooie knuffel momentjes had. Je kan je voorstellen dat een 2 of 3 jarig als eerst reactie heeft als hij wakker wordt met beide ogen afgeplakt dat zij het verband er af willen halen en starten met huilen. Ik geniet er dan van om ze op te mogen pakken, te knuffelen en troosten tot hun moeder of vader er is en hun hun kind weer terug te geven. De dankbaarheid in ogen van ouders, de liefde voor hun kinderen. Ik weet dat de ouders van hun kinderen houden maar ze spreken dat niet vaak uit hier, de kinderen hier groeien op in een best harde wereld, waar het niet normaal is om te huilen als je pijn hebt of verdrietig bent. Veel ouders reageren dan ook als eerste met dat hun kind moet stoppen met huilen, terwijl wij juist zeggen dat het oke is om te huilen als ze bang zijn of pijn hebben. Het raakte me dus ook er dat afgelopen week een moeder van een 8 jarig meisje binnen kwam haar ogen waren afgeplakt en elke keer als ze wakker werd schrok ze weer van het feit dat ze niet kon zien. Het eerste wat deze moeder deed was haar omhelzen en zeggen dat ze van haar hield.
Elke dag in PACU blijft bijzonder. De verhalen die we horen de blik zie we zijn veranderen in de ogen van de patiënten. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik daar een deel van mag zijn.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Mooi om te lezen Mir! Fijn dat het goed met je gaat!