Blog 4. Bringing hope and healing
Ga naar de pagina van Liesbeth HokkeLieve allemaal,
Wat gaat de tijd toch snel. Ik ben inmiddels alweer drie weken onderweg. En ben helemaal ingeburgerd in het shiplife. De vorige keer schreef ik over het aanpassen aan het leven op het schip en het werk. Een proces waar zo goed als iedereen hier doorheen gaat. Het mooie is dan ook dat iedereen je er doorheen sleept, fijne kletspraatjes, uitnodigingen om mee op pad te gaan. En dat is wat ik de afgelopen week ook allemaal gedaan heb. En dat is een heleboel fun! En die fun zorgt voor dat fijne community leven hier aan boord. De wereld is klein en die fun heb je nodig om hier te kunnen zijn.
Binnen het online communicatie kanaal Teams zijn er verschillende groepen waarin je kunt communiceren. Deze kanalen kun je dan ook gebruiken om aan te geven dat je vrij bent en op pad wilt gaan. Maar vaak gebeuren deze dingen ook spontaan. Sta je wat te drinken bij het café in het schip, zit je een half uur later met een groepje in een tuktuk om naar het strand te gaan en kokosnootmelk te drinken. Vriendschappen worden snel gesloten en dat gaat allemaal vanzelf en heel spontaan. Het maakt niet uit wat voor functie of rol je hebt op het schip; engineer op het schip, medewerker in de eetzaal, day-crew of arts in het ziekenhuis.
En als je op pad bent zijn er van die dagen dat je wilt dat ze niet stoppen. Dat de zon niet ondergaat. De wereld om je heen is zo mooi; de golven van de oceaan bulderen het strand op, de Afrikaanse zon schijnt door de palmbomen, balspellen worden op het strand gespeeld, kampvuurtjes worden opgestookt, biertjes worden gedronken en het enige wat bestaat is genieten met elkaar.
De energie die je daarvan krijgt neem je ook weer mee naar het werk. Ik voel me inmiddels helemaal thuis op het werk. Hoewel e.e.a. soms nog wel uitzoeken is, maar daarvoor kun je bij je collega’s terecht. De eerste twee weken heb ik op A-ward (afdeling A) gewerkt. Dat is de afdeling waar volwassen worden opgenomen die algemene chirurgische operaties ondergaan, zoals hernia operaties, het verwijderen van grote lipomen en gynaecologische operaties.
Vanaf deze week ben ik gewisseld naar B-ward, reconstructieve plastische chirurgie en kinderafdeling. Hier worden volwassenen en kinderen geopereerd aan ernstige brandwonden die zij hebben opgelopen als gevolg van koken op open vuur, olie en water. Ze hebben contracturen opgelopen waardoor ze gewrichten niet goed meer kunnen bewegen of lichamen die voor een groot deel verminkt zijn. Ze brengen vaak maanden in het ziekenhuis door. Ze worden hier niet alleen geopereerd, maar ook het revalidatietraject gebeurd hier aan boord, tot ze weer naar huis kunnen. Ook een deel algemene kinder-chirurgische operaties wordt hier op B-ward gedaan (hernia’s, hydrocele -balzakoperaties- en cultural circumsicions -culturele besnijdenissen-).
De zorg hier op het schip, de zorg hier in Afrika is een mix van wat ik gewend ben en een deel wat totaal anders is. De zorg die hier verleend wordt is net zo modern als in Nederland, de focus is wel anders. De mensen hier hebben geen idee wat hen overkomt. Ze komen in een voor hen zo’n onbekende wereld terecht. Hypermodern wat zij niet kennen. Deze meeste mensen zijn of boer, visser of huisvrouw. Leven in rieten hutjes, vaak dagen lopen van het schip vandaan. Ver van de moderne bewoonde wereld vandaan.
Wanneer patienten in het ziekenhuis worden opgenomen krijgen ze eerst uitleg over hoe de wc en douche werkt. Uitleg over handhygiëne en tanden poetsen. Daarna krijgen ze klassikaal uitleg over de opname; wat houdt de operatie in. Wat gebeurd er tijdens een operatie. Uitleg over wondzorg. Pijn en pijnstilling. Hoe kunnen ze hun pijn aangeven. Uitleg over het oplopen na een operatie. Het is soms zo eenvoudig, dat je er bijna zelf niet aan denkt. En je moet echt aan alles denken, want ze zijn zo dankbaar met alles wat wij doen, dat ze zelf niets vragen. De patiënten hier vinden het zo onvoorstelbaar dat wij dit allemaal voor hen doen. Een groot contrast met thuis, waar het bijna de norm is dat patiënten het een gegeven vinden dat jij verpleegkundige bent en je maar gewoon moet doen waarvoor je bent opgeleid. De voldoening die je hier krijgt van het verpleegkundige zijn maakt mij bewust waarom ik voor dit vak heb gekozen. Ook bij het ontslag krijgen de patiënten klassikaal uitleg voor het gebruik van medicatie; hoe, wat, wanneer. Niet voor te stellen dat je het gebruik van paracetamol tot in detail moet uitleggen. Daarna moeten zij weer aan jou vertellen hoe en wat, zodat je zeker weet dat ze het ook echt begrijpen. Dan volgt de ‘discharge-foto’. Een foto waarop de patiënten en de verpleegkundigen van die dag op staan. Deze wordt geprint, gelamineerd en als aandenken aan hen meegegeven. Een schat die gekoesterd wordt alsof het de Mona Lisa is en vaak voor de rest van hun leven als enig kunstwerk aan een muur in hun huis hangt. De hope en healing die hier wordt gebracht is echt. De hope en healing is van onschatbare waarde. En aan die hope and healing mag ik de komende vijf weken nog volop aan bijdragen!
* De cover foto: één van de ziekenhuisafdelingen. Zoals je ziet, de ziekenhuisbedden zijn stapelbedden. Wanneer kinderen worden opgenomen komt er altijd een ‘caregiver’ mee. Iemand die voor ze zorgt; een ouder, opa of oma. Deze slapen dan onder in het bed. Alles gebeurd op deze paar vierkante meter. Behalve je pauze, breng je je hele dienst hier op de afdeling door.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat geniet ik van je verhalen, tof dat je het met ons deeld!
Hey Liesbeth,
Wat een ervaring zeg! Het klinkt echt als een totaal andere wereld. Nog heel veel plezier daar!!
Groetjes Paulien.
Hee Paulien,
Dankjewel! Ja, het is echt een heel andere wereld. Zo niet te vergelijken. Een hele ervaring inderdaad. Heel mooi werk om te doen.
Liefs Liesbeth