Blog 6. Het Hope Center – Family Reunion
Ga naar de pagina van Liesbeth Hokke
Lieve allemaal,
Het is alweer een hele poos geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Tijd om jullie bij te praten!
De afgelopen weken zijn hier voorbij gevlogen. Voornamelijk met werk en leuke activiteiten ondernemen met collega’s. De community hier is zo hecht, je werkt en leeft echt samen. Bijzonder. Mooi. Leuk. Gezellig. Soms ook uitdagend om je eigen tijd even te hebben. Na een avonddienst doen we vaak nog een Tea and Toast in de dining room met elkaar. In de dining room kun je 24 uur per dag toast maken en thee en koffie drinken. Het zijn vaak de ontspan momentjes met elkaar na een dienst. Even socializen.
Overdag gaan we vaak met de fiets de stad in naar de markt of om een koffietje te drinken of ijs te eten bij de ijssalon. Als de fietsen allemaal in gebruik zijn pakken we vaak een tuktuk buiten de poort van de haven. Voor nog geen euro brengen ze je overal naartoe.
Als je van het schip af wilt gaan moet je je ID-badge scannen, zodat ze weten wie er op het schip zijn en wie niet – veiligheid. Er zijn een aantal fietsen beschikbaar voor crew-leden en daar maken we gretig gebruik van. Zijn er geen fietsen beschikbaar of wil je verder weg dan moet je naar de poort van de haven lopen, ongeveer een kwartier, en dan een tuktuk pakken. Onderhandelen over de prijs is een gegeven. Er wordt onderhandelt over centen. Heel pijnlijk. Hartverscheurend, maar heel nodig, want anders gaan de prijzen stijgen als ze weten dat wij het makkelijk kunnen betalen en dat komt niet ten goede voor de lokale bevolking.
Er zijn inmiddels een aantal vaste plekken in de stad waar ik graag kom; de ijssalon waar we graag na het avondeten met elkaar een ijsje gaan eten, het strand waar de blauwe golven het strand op bulderen, waar we wekelijks kampvuur avonden houden en nachtduiken nemen in een inktzwarte oceaan (en waar ik een gezellige wormen familie in mijn voeten aan heb overgehouden die maar geen afscheid willen nemen), verschillende restaurants verspreid door de stad, waarvan de lokale straattentjes mijn favoriet zijn, de karaoke bar waar we met collega’s en day-crew veel ontspan momenten hebben, de bazars waar we rondstruinen naar mooie souvenirs, de kilometerslange boulevard langs de oceaan waar je langs fietst naar het strand, de lokale bakkerij waar je hartige en zoete Franse snacks kunt eten en de beste passionfruit juice kunt drinken en de off-ship (afscheid)feestjes in de stad die we met elkaar organiseren.
Veel van deze plekken heb ik meerdere keren bezocht, maar er was nog steeds een plek in de stad die ik niet had bezocht en wel graag wil bezoeken tijdens mijn tijd hier en dat was het Hope Center. Het Hope Center is een gebouw in de stad waar patiënten verblijven die ontslagen zijn vanuit het ziekenhuis en wachten op hun controle afspraak bij de arts, maar te ver van de stad wonen. Denk aan dagen reizen. En patiënten die wachten op hun operatie. Er verblijven tussen zo’n 200 en 250 patiënten in het Hope Center. Elke zondag ochtend wordt er een kerkdienst gehouden: een familie reunion, zoals ze dat hier zeggen. Zowel patienten, day-crew als crew leden kunnen hier naartoe. Samen met mijn Nederlandse collega hier die afgelopen week is aangekomen ben ik daar naartoe gegaan. De dienst is in Malagasy en wordt vertaald door day-crew. Tijdens de dienst wordt er gezongen, gedanst en een overdenking gehouden. Een van de patienten die in het Hope Center verblijft is een meid van 21 jaar, met waarschijnlijk mentale achterstand, die een heel schrijnende thuissituatie heeft. In het ziekenhuis deed ze aan zelfverminking om maar niet ontslagen te kunnen worden. Toen ze goed genoeg was om naar het Hope Center te gaan en daar al enige tijd was, had ze tegen day-crew gezegd dat ze het maar niks vond dat ik haar niet kwam opzoeken. Afgelopen zondag was ik er dan en hebben we de hele dienst geknuffeld en bij elkaar geweest. Komende zaterdag middag moet ik haar weer opzoeken, want dan heeft ze wat voor mij. Dit zijn de dingen waar we het werk hier voor doen. De mensen zijn hier zo intens dankbaar en blij voor alles wat we hier doen. Zelfs day-crew zeggen het regelmatig; thank you for serving our people.
Op dit moment zijn we midden in het orthopedische blok beland. De dit betekent dat we alleen orthopedische operaties bij kinderen uitvoeren op de kinderafdeling waar ik werk. Kinderen worden geopereerd aan hun x- en o-benen, verlening van hun achillespees en klompvoeten. Vooral operaties aan de x- en o-benen zijn erg ingrijpend voor de kindjes. Het zijn enorme x- en o-benen waar de kindjes hier mee lopen en na een operatie, waar botten letterlijk worden gebroken, zitten ze weken in het gips zodat botten weer aan elkaar kunnen groeien. De eerste dagen hebben ze veel pijn, mogen ze niet uit bed en kunnen ook veel jeuk ervaren omdat hun benen in het gips zitten. Hartverscheurend om die grote tranen over hun wangen te zien biggelen en hun gehuil te moeten horen. Sommige kindjes zijn nog maar 3 jaar oud. We lopen rond met paracetamol, ibuprofen, morfine, laxantia en ijspacks. En blijven maar zeggen dat ze het zo goed doen. Wanneer fysiotherapie de eerste keer met ze heeft geoefend mogen wij het in onze dienst overnemen. Dit betekent om de paar uur bed oefeningen en naar en van toilet dragen, totdat ze van fysio toestemming hebben om hun benen te mogen belasten. Na een dag of drie na een operatie zie je langzaam weer de glimlachjes voorzichtig op de gezichtjes komen. En weet je waar je het voor doet; over een paar maanden kunnen ze weer rennen, spelen, naar school, vriendjes maken; kortom: terug naar de maatschappij. Om een voorbeeld te geven waarom gratis operaties nodig zijn; er was een kindje die niet goed ging na een operatie en waar we ons zorgen om maakten. Een van de dingen was dat ze niet wilde eten. Bleek dat ze de rijst niet luste, want deze was te hard gekookt. Rijst was ze niet gewend om te eten, want voor de familie te duur om te kopen. En als rijst hier al te duur is…..
Voor ik afsluit, een van de mooiste momenten voor de kindjes in het ziekenhuis is: deck 7 time. Het uurtje dat ze naar deck 7 mogen. Zoals ik volgens mij in een eerdere blog heb geschreven, het ziekenhuis is op deck 3 en heeft geen ramen. Op deck 7 is er ruimte voor de patienten ingericht zodat ze heerlijk even een uur naar buiten kunnen staren, spelletjes spelen, kinderen kunnen rondscheuren en even in de buitenlucht kunnen zijn. Voor de kinderen die niet mogen lopen vanwege hun operatie kunnen mensen in het schip zich inschrijven om hen naar boven te dragen, want er zijn geen liften in het schip. Zo mooi dat er altijd een hele rij mensen staat te wachten om de kids naar boven te dragen. De sterke mannen dragen met alle liefde en enthousiasme de oudere kinderen (denk aan 14 jaar oude kinderen met hun benen in het gips) naar boven en een uur later weer naar beneden. Een fantastische mogelijkheid voor mensen die niet in het ziekenhuis werken om daar toch iets aan bij te dragen. Uiteindelijk gaat het hier om de operaties die worden uitgevoerd. Mensen die in de machinekamer, keuken, housekeeping, of waar dan ook werken buiten het ziekenhuis krijgen er niets van mee. Dit is zo’n mooi bijzonder moment waar het gaat om de mensen en we met z’n allen de MercyShips community vormen.
Vanavond het ik weer avonddienst en kan niet wachten om mijn patientje, die gisterenavond is opgenomen met zijn ernstige x-benen, in het gips te zien met gestrekte benen!
Liefs Liefs Liefs van mij
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!