Blog 12 – Laatste weekjes, afscheid & terug naar huis
Ga naar de pagina van Elianne GelukDe laatste weken aan boord van de Africa Mercy zijn aangebroken. Wat voelt het vreemd om dat te zeggen. Na bijna een jaar hier te hebben gewoond, gewerkt, beleefd en geleefd, komt er nu echt een einde aan dit bijzondere hoofdstuk.
Het is zo’n gekke mix van gevoelens. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit om weer naar huis te gaan, mijn familie en vrienden te zien, weer in Nederland te zijn. Maar aan de andere kant is het ook moeilijk om afscheid te nemen van iets dat zo vertrouwd is geworden. Dit schip is een soort thuis geworden, met mensen die als familie zijn gaan voelen.
De afgelopen weken stonden in het teken van opruimen, afronden en terugblikken. Werk afronden, spullen sorteren (hoe krijg je zoveel verzameld in zo’n kleine cabin?) en koffers inpakken.
Ook zijn we nog op bezoek geweest bij Hôpital Be, het lokale ziekenhuis hier in Toamasina. Indrukwekkend om te zien hoe het daar werkt en hoe anders de omstandigheden zijn vergeleken met ons drijvende ziekenhuis.
Een bijzonder moment was ook de open avond op de Academy, de school aan boord van het schip. Heel leuk om eens binnen te kunnen kijken, te zien waar de kinderen hier les krijgen en hoe dat eruitziet. Zo’n unieke plek.
We hebben ook echt nog even de tijd genomen om van Madagaskar te genieten. Zo zijn we met een groepje vrienden nog een nachtje weggeweest, echt een waardevolle afsluiter. Even weg van het schip, gezellig met elkaar, nog één keer wakker worden in dit mooie land. Tijdens dat uitje hebben we ook een hele grote, kleurrijke kameleon gespot, zo bijzonder!
En een ander mooi moment was het kampvuur dat we samen hadden; onder de sterren, met muziek en verhalen. Zo’n mooi moment om samen te zijn, te lachen en herinneringen te delen, precies wat je nodig hebt voordat je afscheid neemt.
Afscheid nemen gaat hier in fases. Niet iedereen vertrekt tegelijk, dus je neemt telkens beetje bij beetje afscheid. Van collega’s, vrienden, day-crew. Van de mensen die je dagelijks zag, die je verhalen kennen, en die snappen hoe het leven hier is.
We hebben ook een paar speciale afscheidmomenten gehad. Een laatste gezamenlijke maaltijd, nog even met z’n allen op deck, herinneringen ophalen. Het besef dat dit de laatste keer is dat je sommige mensen ziet, maakt het extra bijzonder en ook een beetje zwaar.
En nu is het echt zo ver. Mijn tas is gepakt, mijn cabin is leeg, en mijn hart zit vol. Vol met herinneringen, dankbaarheid en een beetje weemoed.
Het is moeilijk uit te leggen wat deze tijd voor me betekend heeft. Je moet het eigenlijk zelf meemaken om het echt te snappen. Maar ik weet zeker dat ik dit nooit meer vergeet. Wat een jaar. Wat een avontuur. Wat een zegen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Goede reis Elianne!
Welkom terug in Nederland!