Spaanse oliebollen en Amerikaanse krukken
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandDe kerstperiode is voorbijgevlogen. Het was mooi om te zien dat iedereen zijn of haar traditie wilde delen, wat resulteerde in tientallen feestelijke activiteiten.
Op een van de laatste dagen voor kerst waren we eindelijk toegestaan om naar het hoogste dek te gaan, dek 12. Op dit dek bevindt zich onder meer het helikopterplatform. We zongen ‘carols by candle light’, kerstliederen bij kaarslicht. Natuurlijk geen echt kaarslicht, want dat is niet toegestaan. De elektrische waxinelichtjes verlichtten het net geschilderde dek en boven ons waren veel sterren te zien. Het was een bijzondere beleving, met op de achtergrond een oneindige donkere zee en enkele verlichte stadjes in de verte. Een hele nieuwe ervaring voor mij was de kerstnachtdienst. We begonnen rond half 12 ’s avonds en eindigden voor middernacht. Het grootste gedeelte van deze dienst bestond uit het vieren van het Heilig Avondmaal. Net voor twaalven telden we met elkaar af naar nul en daarna wensten we elkaar een goede kerst toe. En niet in het algemeen, maar iedereen apart. Het voelde een beetje als Nieuwjaarsdag.
Op Eerste Kerstdag stond het grote diner gepland. Om 7 uur ’s ochtends begonnen we met beide teams aan een feestelijke maaltijd. De ‘Dining Room’ was verboden terrein voor de crew, zodat alles een verrassing zou blijven. Deze werd volledig kerstelijk aangekleed en de tafels werden gevuld met van alles en nog wat: een half varken, kilo’s fruit, kaasplanken, zeven soorten salades (waar ik er een van mocht maken), volledige vissen en meer. We waren erg blij dit te kunnen presenteren aan de crew. Net voor openingstijd stonden ze al gelijnd achter de verschillende ingangen, en toen de deuren opgingen, kwamen daar nette geklede mensen binnen met gekamde en gekrulde haren, gestreken dassen en gepoetste schoenen. Op het moment dat iedereen ongeveer eten had, mochten we een ronde maken door de ‘Dining Room’ en kregen we een hartelijk applaus voor ons harde werken.
Klik voor ‘Filmpje Kerstdiner’
Op Tweede Kerstdag reed ik met een aantal mensen de haven uit, om tot mijn verbazing een witte wereld te aanschouwen. ‘Is dat nu sneeuw?’, vroeg ik. Het had erg veel gesneeuwd rond de vulkaan, voor ons reden om een klein risico te nemen en naar boven te rijden. Helaas werden we halverwege staande gehouden; de wegen waren natuurlijk afgesloten. Grote ijsblokken hingen onder de politiewagen, en met onze enigszins versleten autobanden waren we blij dat we niet verder gereden zijn. Wat ik in mijn vorige blog schreef, klopte dus niet helemaal: een witte wereld bestaat hier wel!
Oliebollen stonden gelukkig ook bij ons op het menu op Oudjaarsdag. Op de AFM waren ze een middag bezig geweest om deze heerlijke Nederlandse traditie op tafel te zetten, en ze vielen goed in de smaak. Rond elf uur was iedereen uitgenodigd op dek 11 om het jaar samen af te sluiten met ‘worship’ en gebed. Het begon met traditionele muziek en ging van modern langzaamaan naar meer ‘uptempo’ Afrikaanse muziek. Het was een groot (dans)feest. Na het aftellen klonk de scheepshoorn, die ik tot dat moment nog niet had gehoord. Weer eens iets anders dan vuurwerk, wat overigens zeer weinig in de omgeving te zien was. Een Nieuwjaarsfoto bleef niet uit.
Nieuwjaarsdag was een volle en hectische dag. We begonnen met een Nieuwjaarsduik in Abades, waar we met een groep vanaf het strand de zee in sprintten. De ‘locals’ keken erg verbaasd, en kennen deze traditie dan ook waarschijnlijk niet. Het voelde ergens niet helemaal eerlijk, want de zee zal een aantal graadjes warmer zijn dan in Nederland. Toch was het erg verfrissend. In de middag kreeg ik een Pilates les, gevolgd door een fanatieke volleybalwedstrijd op dek 11.
Helaas zit een ongeluk in een klein hoekje: tijdens het volleyballen ging het mis en liep ik een gekneusde voet op. Gelukkig waren er veel mensen in mijn omgeving tijdens de val, dus waren er zo’n tien dokters die mij tegelijkertijd verzorgden. Spiksplinternieuwe Amerikaanse, oncomfortabele krukken werden uit de verpakking gehaald, mijn enkel koelde af richting het vriespunt en met pijnstillers kon ik de rest van de wedstrijd aan de zijlijn meekijken. Nadat de pijn enigszins gedaald was, realiseerde ik mij dat een ongeluk op de eerste van het nieuwe jaar verzekeringstechnisch gezien niet optimaal is. Daar konden we gelukkig snel al om lachen.
Na anderhalf uur wachten stond mijn taxi klaar om naar het ziekenhuis te worden gebracht voor “enkele’’ foto’s. Iedereen waarschuwde mij voor lange wachttijden en Spanjaarden die geen Engels kunnen spreken, maar gelukkig vielen beide mee. Ik werd erg snel geholpen en had een Zwitserse crewmember aan mijn zijde die een goed woordje Spaans sprak. Binnen twee uur had ik vier verschillende mensen gezien, foto’s gemaakt, mijn verhaal verteld en formulieren ingevuld. Een breuk konden ze aan de hand van de foto’s uitsluiten, dus dat betekende voor de komende week niet lopen en verder zes weken rustig aan doen. Ik was erg blij dat het niet gebroken was, zeker omdat ik anders het eerstvolgende vliegtuig richting Nederland had genomen.
Eenmaal terug bij de GLM werd ik de loopplank opgedragen en begon mijn leven als een kreupele op een schip. Ik heb in de afgelopen drie weken nog nooit zo veel verschillende mensen gesproken. Het valt natuurlijk wel op en mensen hebben erg met je te doen. Het heeft mij wel weer geleerd hoe afhankelijk je kan zijn: met krukken liep ik door de ‘serving line’ om mijn vrienden aan te wijzen wat ik graag wilde eten en welke hoeveelheid het moest zijn. Inmiddels gaat het alweer aardig goed en ben ik verlost van mijn extra paar benen. Werken doe ik af en toe zittend met een zak ijs en verder probeer ik rustig aan te doen.
Tenerife zonder bananenplantages is Nederland zonder (wind)molens, en dus besloten we daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Een georganiseerde tour met een passievolle gids bracht ons langs de ‘circle of life’ van een bananenplant. Eigenlijk is de bananenplant een grassoort, hebben we ons laten vertellen. Van een boom kan in ieder geval geenszins gesproken worden. Helaas kunnen we de bananen uit Tenerife niet in onze supermarkt terugvinden; door Europese regelgeving rond de grootte kan export naar Europa niet plaatsvinden. De gids was dan ook erg blij met de Brexit en had verder weinig goeds te melden over de Unie. We sloten de rondleiding af met een proeverij, waar we onder meer bananenjam, bananenwijn en bananenchips voorgeschoteld kregen. Een van de laatste dingen die ik nog op mijn lijstje had staan, waren de lavagrotten in het noorden. Door een vulkaanuitbarsting in de 18e eeuw zijn deze grotten langzaamaan ontstaan doordat de buitenkant van de stromen versteende en de binnenkant nog vloeibaar was. Bij aankomst bleek ik een Spaanse tour te hebben geboekt, en de gids zag het niet zitten om Engels te praten. Met enkele informatieborden in het Engels en een klein beetje logisch nadenken zijn we toch een heel eind gekomen.
Net voor de feestdagen mocht ik met andere ‘hikers’ de Pico Viejo trotseren, een tocht van meer dan zes uur maar de moeite waard. De foto’s wilden ik jullie niet onthouden. Ook is er een filmpje gemaakt van de beklimming van de El Teide in oktober.
We zijn bijna klaar voor waar we de afgelopen maanden aan gewerkt hebben: het klaarmaken van de GLM voor haar eerste field service. De ‘sail’ staat over minder dan twee weken op de planning. Daarom staan de komende dagen in het teken van voorbereiding: onder meer drills, het ‘sail proof’ maken van alle ruimtes, het verminderen van waterverbruik en meer ‘COVID testing’. Iedereen is er meer dan klaar voor en zet daarom ook zijn of haar beste beentje voor om dit alles soepel te laten verlopen. De volgende blog zal hopelijk gaan over een onvergetelijke vaartocht.
(Excuses voor de verlate blog, helaas kampen we met wat technische problemen waardoor het internet te wensen overlaat. Gelukkig was het toch mogelijk deze blog te posten 😊)
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Te gek San! Wat een heerlijke sfeer komt er van die filmpjes af. Balen van je enkel… Geniet van je tijd!
Leuk om te lezen joh. Geniet nog even van je laatste weken met hoop ik een klein poosje het echte werk in Senegal. Behouden vaart in ieder geval
Hallo Sanne,
Gisteravond met veel plezier je blog gelezen.
Wat maak je daar veel mee ! De kerstviering en oudejaarsavond, wat een aparte ervaring. En ook nog uitstapjes in schitterende omgeving op Tenerife. Het is geen wonder dat je weinig tijd hebt om te schrijven.
Nu op naar de zeereis richting Afrika en zeebenen kweken.
Je zal nog veel te zien krijgen !. Groetjes..
Ha Sanne,
Wat een geweldige ervaring om deze reis te maken na je studie.
Mooi om met christenen uit verschillende landen bij Mercy Ships deze tijd door te brengen.
Wat beschrijf je prachtig alle gebeurtenissen.
Nog een gezegende tijd toegewenst en hartelijke groeten,
(Juf) Aartje van Os
Sanne,
Wat heb je veel gezien!
Dank je voor wat je ons laat meebeleven. Goede vaart en nog mooie weken jou toe geweest
Cobi