Van wie deze schoenen zijn weet ik niet, het enige dat ik weet is dat ze een patiënt of verzorger toebehoren. Ik nam deze foto een aantal maanden geleden in het Hope Centre (het tijdelijke revalidatiecentrum van Mercy Ships in Dakar), en voor mij is deze foto een verhaal op zich.
Er was door het waterbedrijf al twee dagen geen water geleverd via de leiding naar de opslagtanks van het Hope Center en dat is nogal een probleem.
Normaal kunnen we daar 13.000 liter water opslaan maar met meer dan 200 mensen is dat er zo door heen.
De patiënten en hun verzorgers konden niet meer douchen, koken, kinderen wassen, tandenpoetsen, het toilet doorspoelen en noem maar op.
Denk maar eens even in dat je twee dagen lang geen water aangeleverd krijgt in je huis.
Maar goed, omdat ik verantwoordelijk ben voor het reilen en zeilen van de nutsvoorzieningen was ik die dag voor de tiende keer de opslagtanks aan het vullen met water vanuit de haven.
Duizend liter per keer, in een tank achter op de pick-up truck.
Het was zaterdag en ik was versleten, maar het is niet het probleem van de patiënten en zij mogen er zeker niet de dupe van zijn!
En het is ongelooflijk hoe dankbaar de Afrikaanse mensen zijn, dat motiveert zo!
Op een rustig moment, toen ik aan het wachten was terwijl de pomp het water uit de pick-up in de opslagtank pompte, kwam ik deze totaal versleten schoenen tegen.
Toen ik de schoenen zag duurde het even voordat ik doorhad dat ze daar niet voor oud vuil lagen maar dat iemand ze daar in de zon had neergelegd had om te drogen nadat hij of zij ze gewassen had!
Ik werd overmand door een gevoel van schuld en medelijden.
Het is gewoon niet eerlijk!
Mijn hart brandde van verontwaardiging.
Hoe kan het bestaan dat iemand zulke afgetrapte schoenen nog steeds gewoon gebruikt?!
Even voel ik weer de ongekende onmacht, even voel ik weer die hulpeloosheid.
Even word ik er weer aan herinnerd waarom ik hier moet zijn.
Even word ik er weer aan herinnerd hoe bevoorrecht ik ben dat mijn wieg 5000 kilometer naar het noorden stond.
Even word ik er weer aan herinnerd dat het de moeite waard was om alles achter te laten en hier te zijn.
En twee onbekende schoenen, het maakt me vooral nederig.
Wie ik ben, is hoe ik handel.
Die twee onbekende schoenen vormen mij.
Die twee onbekende schoenen maken mijn manier van denken anders.
Die twee onbekende schoenen motiveren me.
Maar het meest, Jezus had ook medelijden, medeleven met de vergeten, medeleven met mij.
Jezus zag de menigte ook met ontferming aan.
‘Ten slotte, wees allen eensgezind, vol medeleven, heb de broeders lief, wees barmhartig en vriendelijk.’ 1 Petrus 3:8