We draaien om Dakar heen en zetten koers richting Tenerife. Op weg naar ons zusterschip Global Mercy, dat straks ons werk in Senegal verder oppakt terwijl de Africa Mercy verbouwd wordt. Mijn gedachten deinen mee op de hoge golven van de oceaan. Water, het enige dat ons nu nog letterlijk verbindt met Afrika.
Water, eindeloos water.
Ik denk terug aan die jongen van ongeveer 14 die ik stiekem observeerde. Tussen vier hoge muren zat hij met een groot machete plastic kratjes klein te hakken op een oude tractorband. Ik was benieuwd waar het eindeloos monotone geluid vandaan kwam terwijl ik op het dak van een gebouw aan het werk was. Soms stopte hij even, zou hij verlangen naar een echt beroep, een echt vak? Zou hij dromen van een land waar iedereen gewoon naar school kan?
Dat land, er zit alleen water tussen.
Eindeloos water.
Ik denk terug aan drie kleine kleutertjes die langs een zandweg oude computers, printers en andere afgedankte elektronica aan het slopen zijn, op zoek naar koper en zilver uit de printplaten en draden. Terwijl ik langsrijd en hun smerige kapotte kleding zie, voel ik de onmacht..
Wat als dit mijn eigen kinderen waren? Ze kijken naar me maar lijken me niet te zien. Of toch wel? Ik zwaai naar ze, ze zwaaien terug. Vergeleken met hun situatie is Europa een paradijs. Hier ver vandaan.
Dat paradijs, er zit alleen water tussen.
Eindeloos water.
Ik denk terug aan mijn Senegalese collega waar ik uren mee heb doorgebracht in de auto. Intelligente jongen. Zijn dromen over de toekomst. Zijn grootse plan. Wat zal er van terechtkomen? Telkens als hij mij zijn plannen uitlegt, concludeert hij dat het vooral een goed plan zal zijn. Gewoonweg omdat de basisbehoeften er al niet zijn. Dromen zonder doel is gewoon een droom. Was hij maar op een ander continent geboren.
Er zit alleen water tussen.
Eindeloos water.
Ik denk aan de Senegalese vissers die met hun houten bootjes geen schijn van kans hebben om nog wat te vangen. Chinese megakotters vangen alle vis weg om er vismeel van te maken als voer voor hun varkens.
60% van de vangst verdwijnt in de vismeel, 5 jaar geleden was dat nog 0%. Zij betalen er een hoop voor aan de Senegalese overheid, maar de borden aan land blijven leeg en de lokale vissers mogen de kruimels vangen die overblijven.
Het meeste water loopt naar de zee, ook hier.
Eindeloos water.
Ik denk aan dat meisje dat verontwaardigd aan haar moeder vraagt: hebben ze in Europa echt winkels waar je kunt kiezen tussen vier soorten appels?
Europa, er zit alleen water tussen.
Eindeloos water.
Ik denk aan thuis, daar waar ik wil zijn. We zijn onderweg. Thuis waar ik me meer dan ooit enorm gezegend voel. Naar huis, al is het nu maar voor even. Eerst even de oceaan over. Deinend op de golven dromend over de toekomst. Onbegrijpelijk dat God ons wil inzetten, ons kan gebruiken. Hoop en genezing brengen aan de allerarmsten. Nu eerst even opladen en relativeren. En dan gaan we weer terug naar Afrika.
Over het water.
Eindeloos water.
