Verlof, op vakantie in je eigen land. Het was een vreemde gewaarwording om een aantal weken geleden in het vliegtuig vol Nederlandse toeristen te zitten die terug naar huis in Nederland gaan.
Terwijl wij in dat zelfde toestel ook naar Nederland onderweg zijn maar dan op verlof om straks weer terug te keren naar Afrika. Wat een fijn gevoel gaf het om thuis de feestdagen door te brengen.
We zijn bijna negen maanden voor Mercy Ships in Afrika geweest en dan gebeurt er toch een hoop. In het leven dat we achterlieten gebeurde veel, maar in de onze ook. Twee levens. We zijn nu wel hier maar ook weer niet, soms. Ik vraag me af waar ik nu echt thuishoor, het is hier zo vertrouwd.
Het is ontzettend fijn om weer hier te zijn, maar mijn hoofd is af en toe ook heel ver weg. Waarom?
Ik denk aan de mensen daar, in hun omstandigheden. Dat altijd aanwezige contrast. We zijn daar nog niet klaar. Het werk dat we daar mogen doen doet er toe. Kun je het je voorstellen?
Nu ik me weer een poosje in Nederland bevind ben ik er nog niet helemaal over uit of de echt arme mensen wel in Afrika wonen. Het laat me niet los, het laat me niet koud. Ik wil zo graag hier zijn, ik wil zo graag daar zijn.
Nu het nieuwe jaar weer is begonnen is het tijd om goede voornemens te hebben, als het niet alleen bij voornemens blijft tenminste. God heeft met ons ook goede voornemens voor het nieuwe jaar. Met u trouwens ook.
Kerst, Pasen, Pinksteren, Hemelvaart, de Wederkomst. En zie, Ik maak alle dingen nieuw! Geen honger, geen ziekte, geen rouw, geen Mercy Ships zal er meer zijn. Nog even. Het maakt me klein.
Als ik me bedenk, ik leef niet meer maar Christus leeft in mij, dan worden de voornemens anders. De keuzes worden anders. Ik kijk nog eens in de spiegel. Heer, mag ik ook dit jaar weer mijn leven in uw hand leggen?
Wat wilt U dat ik doen zal? Maar ik mag ook op Uw belofte vertrouwen, ik zal u niet begeven, Ik zal u niet verlaten.
Vorig jaar had God het goede voornemen om ons te omringen met Zijn liefde en trouw. Wilt U dan ook nu weer met ons meegaan?
Zomaar een tekst, op het juiste moment.
Zomaar een woord in mijn hart als het bijna weer teveel wordt.
Zomaar een bemoediging als ik die zo nodig heb.
Zomaar er voor iemand zijn toen het nodig bleek.
Zomaar, uit het niets twee armpjes om mijn middel van een kleine dreumes die in de gang uit het niets komt en weer in het niets verdwijnt, precies op het juiste moment.
We gaan de laatste week van ons verlof in, straks weer op naar Afrika, wat staat ons nu allemaal te wachten?
Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land.
