“Als z’n vader hier zou zijn, zou Djazim hem ’s ochtends vroeg begroeten,” zegt Salimatu, de moeder van de vijfjarige Djazim. “Hij zou zeggen, ‘papa, ik ben wakker.’ En dan zou hij weleens een liedje kunnen gaan zingen en daarmee zijn vader aan het lachen maken.”
Djazim is een vrolijk ventje met een innemende lach, een geboren entertainer en dat weet hij. Op vierjarige leeftijd begonnen zijn benen te vervormen: een van z’n knieën begon steeds verder naar binnen te draaien, de andere naar buiten toe. Spelen in de buurt, rennen of naar school gaan kon hij niet meer. Djazim moest leven met een genetische aandoening, die bekend staat als ‘windswept legs’.
Uitdaging
Salimatu en haar man Jubulin gingen op zoek naar hulp. Ze wisten niet dat de Africa Mercy op dat moment op weg was naar de havenstad Cotonou, een paar uur verderop. Ze kwamen in contact met het screeningsteam van Mercy Ships en Djazim kreeg een afspraak voor een gratis operatie! Hij was een van de 76 kinderen die aan boord van de Africa Mercy een orthopedische operatie zouden ondergaan tijdens het tien maanden durende verblijf van het ziekenhuisschip. Daarna zou hij weken in het gips moeten en maanden in een kliniek voor revalidatie. Zijn benen hebben tijd en oefening nodig om sterk genoeg te worden om te kunnen lopen. Een uitdaging, maar zeer de moeite waard!
Ernstig ziek
Djazim kwam met vlag en wimpel door de operatie en moeder Salimatu belde het goede nieuws door naar huis. “Toen ik belde, zei mijn man dat hij zich niet goed voelde, dat hij heel zwak was,” herinnert ze zich. In haar hoofd begonnen de alarmbellen te rinkelen. Niet veel later werd haar angst bevestigd, want toen ze opnieuw belde was haar man niet eens meer in staat de telefoon vast te houden. Binnen een dag was Jubulin ernstig ziek geworden.
Dubbel gevoel
Djazim, niet wetend van de ziekte van zijn vader, herstelde goed, terwijl zijn moeder zich afvroeg of haar zoon zijn vader nog wel levend zou terugzien. “Ik kon geen hap door mijn keel krijgen,” vertelt ze. “Ik bad God voortdurend om genade en om genezing voor Jubulin.” Zo verstreken dagen en weken – Djazim, gelukkig en steeds verder herstellend; Salimatu daarentegen steeds in gebed, zich afvragend of er een keer ten goede zou komen als ze naar huis belde.
Dansen met papa
Dan komt het goede nieuws: een keer ten goede! “Ik hoorde de stem van m’n man weer toen ik belde!”, vertelt Salimatu blij. Uiteindelijk is hij sterk genoeg om de telefoon vast te houden. Al na een week loopt Jubulin het HOPE-center binnen: het revalidatiecentrum van Mercy Ships aan land. Djazim werpt zich in de armen van z’n vader. Jubulin danst met zijn kind in het rond, opnieuw en opnieuw. “Ik dacht echt dat ik Djazim nooit meer zou zien,” herhaalt hij steeds. “Maar ik zag hem naar me toe rennen!”
Het lied van Mercy Ships
Niet lang daarna is Djazim sterk genoeg om naar huis te mogen. Moeder en zoon worden met hun familie verenigd en helpen Jubulin bij zijn algehele herstel. Djazim’s benen zijn weer recht en sterk genoeg om te rennen, om in de buurt te spelen en om naar school te kunnen gaan. Hij houdt ook de oude traditie in stand: wanneer hij ‘s morgens wakker wordt, zegt hij zijn vader goedemorgen om daarna lekker hard te zingen – een lied dat hij op de Africa Mercy leerde. “Als Djazim het lied van het schip zingt,” zegt Salimatu, “kijkt zijn vader naar hem en dan schiet hij steevast in de lach.”
