“Door zijn magnifieke overwinning in 2010 kwam ik op het idee om mijn zoontje te vernoemen naar voetbalcoach José Mourinho,” zegt Maurinho’s vader. Dat blijkt een geschikte naam, gezien de competitieve aard van zijn zoon. Zijn moeder vertelt: “Als Maurinho heeft gezegd dat hij iets wil bereiken, zal hij niet rusten voordat hij dat bereikt heeft. Al vanaf zijn vroege jeugd wilde hij per se de eerste zijn. Toen hij eenmaal naar school ging, was hij steeds een van de besten van de klas. Als hij met z’n vrienden aan het spelen is, vertelt hij hen steevast dat hij de leider is.”
Maurinho’s vader beaamt dat, maar beschrijft dan de uitdaging waar zijn zoon voor staat. “Hij kon doen wat hij wilde, totdat hij pijn kreeg aan beide benen. Toen realiseerde hij zich dat hij een beperking had.”
De vervorming van Maurinho’s benen begon al heel vroeg en verergerde bij het verstrijken van de jaren. Maar hij liet zich door niets, ook niet door misvormde benen, tegenhouden om te doen wat hij graag deed. “Maurinho houdt meer van voetbal dan van wat ook. Als er ergens gevoetbald wordt, blijft hij staan kijken, wat je ook zegt,” zegt zijn moeder. “Als de voetbalwedstrijd voorbij is, komt hij thuis om bijvoorbeeld zijn lei of schoolbord te pakken en dan vraagt hij me om wat hij gemaakt heeft te lezen en fouten te verbeteren. Hij houdt van voetbal, maar ook van studeren.”
Gips
Toen Maurinho drie jaar was, brachten zijn ouders hem naar het plaatselijke ziekenhuis. Daar kreeg hij gips om z’n benen bij een poging zijn benen te vervormen. “Dat had geen enkel resultaat,” herinnert zijn moeder zich. “In plaats van verlichting betekende het meer pijn.” Ze hadden geen andere keus dan hem dat schooljaar thuis te houden.
“Enkele jaren later hoorden we dat de mensen van Mercy Ships gekomen waren,” zegt zijn vader. “Toen kwamen we hulp vragen voor onze zoon.”
Maurinho kon terecht voor een gratis operatie aan boord van de Africa Mercy en daarmee werd hij toevallig de eerste orthopedische patiënt die werd ingepland. Het medische team van de slaapzalen kon dat nog niet weten, maar zou al snel merken uit wat voor hout deze zesjarige jongen gesneden was. “Ieder jaar weer zetten de eerste paar patiënten, die zijn geopereerd, de toon in de slaapzalen. Ieders motivatie maakt enorm verschil bij het doorzetten of bij het achterover leunen. Verbazingwekkend dat God juist Maurinho als eerste plaatste, wetend van zijn competitieve aard… voor de andere kinderen erg goed om dat te zien,” zegt verpleegkundige Jenny Mullis.
Maurinho werd na de corrigerende operatie aan beide gebogen benen voorzichtig door zijn moeder wakker gemaakt. Toen hij zijn in het gips zittende benen zag, kon hij zijn ogen niet geloven. “Mam, mijn benen zijn helemaal recht!” Hij begreep er niets van hoe dat had kunnen gebeuren toen hij sliep.
“Hij toonde de andere kinderen niets van angst, omdat hij zich realiseerde dat er niets was om bang voor te zijn,” legt zijn moeder uit.
Winnaarsmentaliteit
De orthopedische patiënten zouden dagelijks met de benen in het gips moeten lopen om ze te trainen. Ze gaan steunend op krukken en rollators in een rustig tempo de gangen door. Maurinho dacht daar anders over. Hij zorgde ervoor op kop te komen door de anderen in te halen. Wanneer het hele clubje het eind van de gang bereikte en moest omkeren, was Maurinho de koploper niet meer, maar dat duurde nooit lang. “Wanneer hij opnieuw aan kop wilde komen, kon hij flink hard gaan met z’n krukken! Gewoonlijk was hij door zijn kromme benen nogal langzaam. Hij weigert nu om achteraan te blijven!” zegt verpleegkundige Nicole Lukens.
Toen het gips uiteindelijk mocht worden verwijderd, werd een onschadelijk apparaat gebruikt om het harde gips open te snijden. De meeste kinderen zijn bang wanneer ze het zoemende apparaat zien en horen. Maurinho niet. Hij keek oplettend toe, eigenlijk meer geïntrigeerd en opgewonden dan wat ook. Z’n rechtgemaakte benen voor het eerst te zien, was zoiets als het uitpakken van een langverwacht cadeautje. Toen de therapeut hem een seintje gaf, trok hij de twee helften van het gips weg en pelde hij het overgebleven gaas eraf. Zijn gezicht toonde volstrekte verbazing en grote zelfverzekerdheid. Deze nieuwe benen waren recht, maar nog niet sterk. Hij was klaar voor de noodzakelijke training, met als doel een voetbalwedstrijd te kunnen spelen.
Vliegen
Weken vervlogen terwijl Maurinho in het HOPE-center door fysiotherapie herstelde. Op een dag zag men hem met de andere kinderen voetballen. Hij had, zoals gebruikelijk, zijn beperking omgezet in een uitdaging toen hij zijn loopgips en krukken inzette om de bal harder te kunnen raken. Hij kon zowat vliegen!
Toen het Maurinho’s beurt was voor het verwijderen van het loopgips, vertelden de röntgenfoto’s een ander verhaal. De complexiteit van de ingreep betekende enkele weken langer in het gips. Daar had Maurinho niet op gerekend. Op dat moment kwam zijn nederlaag erg dichtbij. Hij vocht om niet te huilen, maar enkele dikke tranen biggelden over de wangen van zijn teleurgestelde gezicht. Zijn ontmoediging was maar tijdelijk en met het accepteren van nieuw loopgips, hij hoopte voor het laatst, keerde ook zijn vastberadenheid terug.
Na een paar weken was het wachten voorbij. Het loopgips werd, voorgoed, verwijderd! Maurinho kon niet snel genoeg op zijn benen staan en met lopen beginnen. Ze waren slap, maar af. Met een gezicht dat uiterste concentratie uitstraalde zette hij zijn eerste stappen. Al na een paar trainingen klonk het uit de mond van fysiotherapeute Stefanie Neeb: “Hij doet het hartstikke goed. Hij is heel gretig.”
“We gaan naar huis!”
De vooruitgang van Maurinho duurde tot hij genezen verklaard werd. Zijn moeder had het nieuws al gehoord. “Ik ben zo gelukkig! Zijn benen zijn recht en hij doet ‘t prima. Vandaag gaan we naar huis!”
Maurinho bloeit thuis helemaal op. Hij rent; hij klimt en natuurlijk voetbalt hij wanneer hij kan. Zijn moeder overlegde met het schoolhoofd om hem weer op school te krijgen. Eenmaal gekleed in schooluniform liet hij geen tijd verloren gaan. “Het leek erop dat hij vanaf de eerste klas met zijn klasgenoten op school begonnen was. Hij is menig klasgenoot voor en zijn leraar is erg tevreden,” zegt ze trots over haar zoon, wiens examencijfers hem tot de nummer twee van de klas hebben gemaakt.
Slaagt hij erin om nummer één te worden? Dat is-ie waarschijnlijk al.