Hoe ben je met Mercy Ships in aanraking gekomen?
‘Dat is eigenlijk best grappig gegaan. Ik verhuisde in 1997 naar een gerenoveerd appartement in Den Haag. Op een gegeven moment viel er post van Mercy Ships op de mat van de bewoner die er al ruim een jaar uit was. Ik wist niet waar deze persoon woonde, dus ik kon hem helaas niet bezorgen. Maar de combinatie ‘schepen’ en ‘goed doel’ triggerde mij om de envelop toch te openen. Mercy Ships sprak me aan. Ik begon als donateur en vijf jaar later ben ik met een vriendin een maand lang als hulp in de huishouding aan boord gegaan van de Anastasis, die op dat moment in Gambia lag. Wat iedere vrijwilliger zegt, zei ik na afloop ook: ‘Ik wil terug’. Dat duurde langer dan ik wilde. In de tussentijd heb nog wel twee jaar als vrijwilliger een dag in de week op het kantoor van Mercy Ships Holland gewerkt en nu zit ik drie jaar in het bestuur. Afgelopen maart ging ik eindelijk terug als vrijwilliger naar het schip, zestien jaar later.’
Waarom ben je zo enthousiast over Mercy Ships?
‘Als je het hebt over tastbaarheid, het daadwerkelijk zien waar het geld naar toe gaat, rechtstreeks naar de hulpverlening, dan zit je bij Mercy Ships goed. Mensen kunnen na een operatie terugkeren de maatschappij in. Meetbare impact, geweldig!’
Je bent nu weer als hulp in de huishouding aan de slag gegaan aan boord. Hoe was dat?
‘Dat was best zwaar. Je staat per dag 6,5 uur te schrobben, boenen en desinfecteren bij een wel of niet werkende airco (25-33 graden) en dat is best een pittige taak. Ik dacht toen ik daar was: ik doe dit nooit weer, veel te zwaar. Maar ik ben nu vier dagen thuis en wil alweer terug! Het voordeel is wel dat ik aan boord na een week alweer bij m’n tenen kon. Ik ben er topfit vandaan gekomen. En de waardering aan boord is enorm, dat is ook leuk. Ik werkte met veel dagwerkers uit Kameroen. Zij werkten keihard. De manier waarop zij hun geloof beleven, luid zingend, is mooi om te zien.’
Hoe zag een werkweek eruit voor jou?
‘Het team bestond uit een man of zeventien. Iedere dag nam je met een paar collega’s een dek voor je rekening. Dat rouleerde en daardoor bleef het werk afwisselend. Om 8.00 uur begonnen we, na anderhalf uur had je een korte pauze en werkte je tot de lunch. Ook ‘s middags had je een pauze en was je rond 17.00 uur klaar.’
‘Bijna het hele schip is wel je werkplek. Vaak hielp ik ook op de ziekenzalen, om bij te springen in het schoonmaakteam daar. Terwijl de patiënten voor hun dagelijkse uitje op het dek buiten zaten, hadden wij een half uur om de boel schoon te maken. Letterlijk zweten was dat, maar wel heel belangrijk werk. Je wilt koste wat kost voorkomen dat er ziektes worden overgedragen omdat de zalen niet goed schoon zijn.’
‘Aan het eind van de dag wilde ik graag de vuilnis wegbrengen, omdat je dan langs de wachtende patiënten kwam. Een mooi moment om even contact te maken. De patiënten, waar vaak ook jonge kinderen bij zitten, moeten veel wachten in een tent op de kade. Ze geven geen kik, iedereen wacht heel geduldig. Leuk om even met wat kindjes te voetballen of een balletje over te gooien.’
‘Woensdag was niet mijn favoriete dag, want op die dagen stond ‘deepcleanen’ op het programma. Gewapend met Cif, een tandenborstel en een schroevendraaier ging je dan bijvoorbeeld de doucheputjes van de openbare douches schoonmaken. Op je knieën de putjes openwrikken en boenen maar. Ik weet nog dat ik daar zat en dacht: doe ik hier dan werkelijk alles? Het maakt je heel nederig.’
Was je snel gewend aan boord?
‘Jazeker, je went heel snel omdat iedereen zo gastvrij is. Je zit nooit lang alleen aan tafel in de eetzaal. Er is altijd wel iemand die aanschuift en vraagt hoe het gaat, waar je vandaan komt, wat je doet. Vrienden zijn zo gevonden. Ik sliep in een leuke hut met acht personen. En er snurkte niemand!’
‘Even de stilte opzoeken is wel lastig. Of je gaat vroeg naar bed en trekt het gordijn voor je bed dicht of je moet echt een rustig plekje opzoeken aan boord, maar dat is een kunst.’
Heb je veel contact gehad met patiënten?
‘Na een werkdag was ik vaak helemaal gaar, maar toch heb ik regelmatig de patiënten opgezocht. Ballonnen overketsen in de gang, erg leuk. Kinderen houden dat uren vol! Ook heb ik een Dress Ceremony meegemaakt, een viering voor vrouwen die hersteld zijn na een fisteloperatie.’
‘Een patiënt die indruk op me gemaakt heeft, is Adana. Op het moment van dit interview moet zij nog een keer geopereerd aan haar gezicht, waar een tumor heeft gezeten. Ze heeft al verschillende ingrepen ondergaan, maar er waren complicaties. Ik hoop dat het goed komt met haar!’
Heb je nog uitstapjes gemaakt in Kameroen?
‘Ik had de weekenden vrij. Een van de weekenden zijn we naar het binnenland gegaan. Kameroen noemen ze wel ‘Klein Afrika’, omdat alles van Afrika in dit land aanwezig is. We bezochten een chimpanseeopvang. Verder deden we een jungletocht met een boot. De kans om het land te verkennen is een mooie bijkomstigheid, erg gaaf! Regelmatig ben ik nog in Kameroense restaurants uit eten geweest. Verschillende hotels waren zo gastvrij om hun zwembad vrij toegankelijk te maken voor vrijwilligers van Mercy Ships. Tof!’
Wat was de grootste verrassing?
‘Ik vond de kwaliteit van het eten aan boord waanzinnig goed. Ik heb heel hard gewerkt, maar ben toch nog aangekomen. Het was echt zo lekker allemaal!’
Wat merkte je van het volgen van Jezus aan boord?
‘Je merkt dat mensen dat heel graag willen. Ze praten erover, maar weten vooral mooi de vertaalslag te maken. Je merkt de saamhorigheid: we zijn hier om de patiënten te helpen. Als je in de kerk hier in Nederland bent, hoor je een verhaal, wordt er een bepaalde draai aan gegeven en ga je weer naar huis. Aan boord beleefde ik het veel concreter, ook omdat je met vierhonderd man op een kleine oppervlakte leeft.’
Heb je aan boord nog als bestuurslid van Mercy Ships Holland rondgelopen?
‘Tijdens mijn verblijf aan boord heb ik veel Nederlanders gesproken. Gevraagd hoe ze Mercy Ships ervaren. Wat zou anders kunnen, beter? Wat kunnen we vanuit Nederland voor hen betekenen? Goed om hun ervaringen te horen. Ben zelf ook weer onder de indruk geraakt van de logistiek die er komt kijken bij het draaiende houden van de Africa Mercy. Over het Europese distributiecentrum in Rotterdam en de medewerkers wordt vol lof gesproken, dat was mooi om te horen!’
Wat mis je het meest?
‘De interactie met de mensen aan boord. De veelzijdigheid en het gemeenschappelijke doel hebben samen. Ik hoop dat ik in de volgende werkperiode in Guinee ook een paar weken aan boord kan. Het gaat in ieder geval geen zestien jaar meer duren!’
Een aanrader voor anderen?
Ja, iedereen zou Mercy Ships op z’n bucketlist moeten hebben staan! Het werk daar aan boord is het mooiste wat je concreet voor iemand kunt doen. Of je nu huishoudelijk werk doet of je staat in de operatiekamer, dit schip doet wat met je. Wat je mee terugneemt is zo rijk, dat is een ervaring die ze je nooit meer afnemen!’
[Interview: maart 2018]
Voor u ook interessant:
De interesse in Mercy Ships en de gratis chirurgische zorg die ze bieden heeft altijd al een rol gespeeld in het leven van de Ni...
Als je door de gangen van het ziekenhuis op de Global Mercy loopt zou je bijna vergeten dat je op een schip bent. Zodra je het k...
Debbie Abbenhuis (31) werkt sinds vorig jaar als medisch vrijwilliger op de Global Mercy. Vanuit Sierra Leone vertelt ze over he...
