Moeder Confort heeft nooit kunnen bedenken dat deze ochtend voor haar als moeder het begin zou zijn van een nachtmerrie. De ochtend start voor haar met een simpele handeling: een ketel water boven het vuur hangen om rijst te koken. Als ze wacht tot het water kookt hoort ze plotseling een doordringend gegil. Gamai, haar dochtertje van een jaar oud, is met haar wankele pasjes tegen de hete ketel aangevallen en gilt het nu uit van de pijn. Het hete water dringt door tot diep in haar huid en verminkt haar bovenlichaam en armen.
Het geluid dat Gamai maakt gaat door merg en been bij moeder Confort. Op dat moment staat de wereld stil, en door de schok zakt Confort in elkaar terwijl ze Gamai vastgrijpt en haar probeert te troosten. Als Confort en haar man Gamai meenemen naar het ziekenhuis kunnen ze daar niets anders doen dan haar zalf geven voor haar huid. Een behandeling om de brandwonden te bestrijden kan de familie niet betalen.
Isolatie
De tijd verstrijkt en de gevolgen van het ongeluk worden langzaam zichtbaar: Gamai’s brandwonden zorgen ervoor dat haar handen en armen samentrekken en in een onbeweegbare, vaste positie komen te staan. Ze kan haar armen en handen hierdoor niet goed meer gebruiken. Mensen in de omgeving van Gamai wijzen naar haar en lachen haar uit, omdat ze er anders uitziet. Dit brengt Confort en haar man tot de keuze om Gamai voortaan binnen te houden. ‘Ik ben erg verdrietig en boos dat mijn dochter verborgen voor de wereld op moet groeien’, zegt Confort.
Een glimp van hoop
Als het verdriet om Gamai steeds ondraaglijker wordt, hoort ze van haar schoonzus over de specialistische operaties van Mercy Ships, waardoor verbrande lichaamsdelen weer mobiel kunnen worden. Als het schip in Guinee arriveert, aarzelt Confort dan ook geen moment: ze brengt de nu 4-jarige Gamai naar de screening. Een glimp van hoop ontstaat in haar hart als ze hoort dat Gamai in aanmerking komt voor een operatie aan boord van de Africa Mercy.
Pijnlijke revalidatie
Gamai wordt geopereerd op de Africa Mercy. Daarna volgt nog een lange weg voor haar. Weken van pijnlijke revalidatie volgen, en Confort moet naar dezelfde kreten luisteren die ze de afgelopen drie jaar zoveel mogelijk heeft geprobeerd te voorkomen. ‘Het doet me pijn om haar pijn te horen, maar ik weet dat het moet gebeuren’, zegt ze.
Een groot contrast
Als voor Gamai de dag komt om het schip te verlaten, is ze vol leven. Dansend van vreugde speelt ze met haar nieuwe vrienden, die haar niet langer uitlachen of nawijzen omdat ze er anders uitziet. Een groot contrast: kon ze eerst haar armen en handen nauwelijks bewegen, nu juicht ze met haar armen ver boven haar hoofd!